Έτσι εκεί στο φινάλε της πρώτης δεκαετίας του21ου αιώνα, λίγο πριν εκπνεύσει ο μήνας, η χρονιά και η δεκαετία, έφυγε ο Χρήστος Λαμπράκης. Ο χαμός του έπεσε λίγο σαν κεραυνός εν αιθρία για τον πολύ κόσμο, πάρα τα 75 του χρόνια, τις συχνές επισκέψεις του στα νοσοκομεία και τα προβλήματα με την καρδιά του, αλλά ο συγκεκριμένος Χρήστος Λαμπράκης ανήκε στην κατηγορία των ανθρώπων που κανείς δεν πίστευε ότι θα πεθάνουν, μέχρι να πεθάνουν!!!....
Ο Χρήστος Λαμπράκης από όλες τις απόψεις ήταν ένα πρόσωπο μυθικό, με οτιδήποτε καλό ή οτιδήποτε κακό μπορεί να εμπεριέχει αυτή η λέξη. Έχει θαυμαστεί αλλά και έχει κατηγορηθεί πάρα πολλές φορές, οι δε φήμες για το άτομό του και την εξουσία που λεγόταν ότι ασκούσε στην πολιτική και όχι μόνο ζωή της Ελλάδος, ξεπερνούσε και τις φήμες για αστέρες του σινεμά. Τα χρόνια πριν την χούντα ο κόσμος έλεγε ότι την Ελλάδα την κυβερνούσαν ο Λαμπράκης και η Βλάχου και λέγεται και πως ο Καραμανλής φεύγοντας το ‘63 αναφέρθηκε σε αυτούς τους δύο με καθόλου ευγενικά σχόλια. Η αλήθεια είναι πως το συγκρότημα Λαμπράκη, δηλαδή ο Χρήστος Λαμπράκης, εξασκούσε πάντα μια μαγική δύναμη στο μυαλό των απλών ανθρώπων, οι οποίοι μπορεί να κατηγορούσαν το συγκρότημα για την δύναμη που ίδιοι του έδιναν με το να αγοράζουν τις εφημερίδες και τα περιοδικά του. Σχήμα οξύμωρο αλλά έτσι λειτουργεί ο έλληνας, του αρέσει να βρίζει στο καφενείο ότι κατά βάθος αγαπάει μέσα του. Ακόμα και εγώ βγαίνοντας σε αυτό το επάγγελμα το τι είχα ακούσει γι’ αυτό το συγκρότημα και τους ανθρώπους του ούτε και που λέγεται. Βέβαια όλα αυτά τα ενίσχυσε πολύ και η προσωπικότητα και ο τρόπος ζωής και συμπεριφοράς του Χρήστου Λαμπράκη, ο όποιος δεν μιλούσε, δεν απαντούσε ποτέ, δεν μαθαίναμε ποτέ κάτι για εκείνον. Ήταν στην σκιά, στο παρασκήνιο. Ακόμα και οι φωτογραφίες του ήταν λίγες. Ήταν ένας εξαιρετικός, παραδοσιακός εκδότης, αλλά για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, τον πατέρα του Δημήτρη δεν τον ξεπέρασε ποτέ. Ο Δημήτρης Λαμπράκης – ο «καθαρόαιμος» όπως τον αποκαλεί η Ελένη Βλάχου στην αυτοβιογραφία της, δεν ίδρυσε απλώς μια αυτοκρατορία, αλλά ήξερε όσο κανείς να επιβάλλει τα πράγματα που θεωρούσε σωστά. Ο Δημήτρης Λαμπράκης ιδιοκτήτης του «Βενιζελικού» - ας το πούμε έτσι, όπως οι παλιοί – συγκροτήματος τύπου, εν μια νυχτί επέβαλε τον πολύ δεξιό Παπάγο χωρίς ούτε το συγκρότημα να αλλάξει γραμμή, ούτε να το «πληρώσει» αργότερα. Όσες φορές προσπάθησε ο Χρήστος Λαμπράκης να διαφοροποιηθεί από την κεντρώα, για να το πούμε καλύτερα Παπανδρεϊκή παράταξη, το ‘65 ας πούμε ή το ’89, δεν τα κατάφερε και αναγκάστηκε να επιστρέψει. Από πολλές απόψεις για να χαριτολογήσουμε και λίγο, ο Δημήτρης Λαμπράκης ήταν ένας μαέστρος. Ο Χρήστος Λαμπράκης ένας τενόρος – με ότι και αν σημαίνουν αυτές οι δύο λέξεις…
Και ξαφνικά στις αρχές τις δεκαετίας του ’90, όλα άλλαξαν. Ο Χρήστος Λαμπράκης ανέλαβε το Μέγαρο Μουσικής και εκεί άρχισε να μιλάει τόσο πολύ και με τέτοια συχνότητα, που όλοι μείναμε άλαλοι. Ίσως τελικά να ήταν αυτό που αγάπησε περισσότερο στην ζωή του, αυτό που ήθελε πάντα, ο νεανικός έρωτας που τον έκανε να βγει από το καβούκι του, να βγει από το παρασκήνιο, να περάσει μπροστά από την σκηνή και να λουστεί στο φως. Ίσως τελικά το Μέγαρο Μουσικής να ήταν ο νεανικός έρωτας που επέστρεψε για να δικαιώσει και να δικαιωθεί και μιας και ο ίδιος δεν μπόρεσε να γίνει τενόρος όπως ήθελε, έφτιαξε προς τιμή του έρωτά του το μεγαλύτερο βωμό για να λατρεύεται. Ίσως τελικά ο Λαμπράκης του παρασκηνίου και τον εκδόσεων να μην ήταν παρά μόνο η πατρική επιταγή που όφειλε να εξοφληθεί…
Ο Χρήστος Λαμπράκης δεν μένει πια εδώ και είναι σίγουρο πως το δημοσιογραφικό συγκρότημα που φέρει το όνομά του, ιδρυθέν από τον πατέρα του, θα συνεχίσει για πολλά χρόνια ακόμα. Το Μέγαρο Μουσικής όμως που η αφοσίωσή του σε αυτό του προσέφερε δύο φύλλα δάφνης και το πέρασμα σε μια ουσιαστική αθανασία, φοβάμαι πως δεν ξέρω τι θα κάνει από δω και πέρα. Όπως και με το θέατρο Τέχνης, το Ελληνικό Χορόδραμα, τους Ελληνικούς Χορούς Δώρα Στράτου ή την Φίνος Φιλμς, σε αυτή την χώρα κάνει ένας κάτι και όταν φεύγει αυτός, φεύγει και αυτό μαζί του. Ας ελπίζουμε να μην επιβεβαιωθούμε σ’ αυτό…
Καλό ταξίδι κύριο Χρήστο, σας αποχαιρετάμε μαζί με την δεκαετία που μόλις τελείωσε, μαζί με μια ολόκληρη εποχή που σφραγίσατε με την παρουσία σας.
Όσο για σας τους υπόλοιπους που διαβάζετε αυτό το κομμάτι, όλους εμάς που υποδεχόμαστε σε μάλλον ζοφερή ατμόσφαιρα αλλά με ελπίδα, εύχομαι στην καινούργια δεκαετία να κάνετε αυτό που θέλετε, όταν το θέλετε και όπως το θέλετε, μέσα από την καρδιά μου…
