Για να είμαι ειλικρινής ένα από τα τραγούδια που διαγωνίστηκαν για να πάνε στην Eurovision φέτος δεν μου άρεσε και περιέργως πως ως μονόφθαλμος μεταξύ των τελείως γκαβών από την αρχή θεωρούσα ότι θα βγει αυτό του Αλκαίου, το οποίο από σύμπτωση βγήκε κιόλας προκαλώντας κύματα αποτροπιασμού και ειρωνειών!!! Αλλά τότε ποιοι το βγάλανε; Έτσι και αλλιώς όλος λάθος είναι ο τρόπος που επιλέγουμε τραγούδι για την Eurovision γιατί εδώ απλώς χρειάζεται ένας υπεύθυνος με όραμα και γνώμη μακριά από κλισέ και στερεότυπα, που γεμάτος έμπνευση να ξέρει περίπου τι θέλει και θεωρεί σωστό να εκπροσωπήσει τη χώρα, να επιλέξει τον συνθέτη, τον στιχουργό, τον ερμηνευτή (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά όπως θα έλεγε και ο Γκοντάρ…) και αυτό να το στείλει στην Eurovision. Όπως δηλαδή είχε κάνει ο Μάνος Χατζιδάκις το 1976 όταν είχε άποψη και δεν απέρριπτε χωρίς λόγο, η άποψή του δε, ήταν το τραγούδι της Μαρίζας Κωχ «Παναγιά μου Παναγιά μου». Αυτός ούτε απέρριψε, ούτε κορόιδευε, ούτε περιφρόνησε το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Είχε άποψη πάνω στο τι έπρεπε να στείλουν. Το να βάζεις τον κόσμο να ψηφίζει μπορεί να φαίνεται δημοκρατικό, μπορεί και να κάνει τον κόσμο να αισθάνεται ότι συμμετέχει, αλλά δεν είναι και το πιο σωστό και αυτή η ιστορία της συμμετοχής του κόσμου σε όλα -τουλάχιστον στον κόσμο του θεάματος, λες και ο κόσμος του θεάματος δεν έχει ειδικότητα- είναι λαϊκίστικη και βλακώδης . Γιατί τότε και εγώ να μην πάω να βγάλω την σκωληκοειδίτιδα ενός ανθρώπου αφού όλοι μπορούμε να έχουμε άποψη για τα πάντα και να ασχολούμαστε με τα πάντα… Να ασχολούμαστε με τα πάντα όταν γνωρίζουμε τα πάντα, αν δεν τα γνωρίζουμε κάνουμε θάλασσα τα πάντα…
Βέβαια δεν ξέρω πόσες ελπίδες μπορεί να έχει το τραγουδάκι του Αλκαίου, αν και μετά την Παπαρίζου, τα τέρατα, την κοτούλα την παχουλούλα από την Σερβία, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου ξημερώσει στη Eurovision και όσοι κάνουν τους ειδικούς δεν ξέρουν την τύφλα τους. Δεν επιμένω να κάνω τον ειδικό σε κάτι που ανατρέπεται χρονιά με τη χρονιά, αλλά στις αθηναϊκές πίστες νομίζουν ότι το τραγουδάκι θα κάνει σουξέ. Τουλάχιστον πάντως η φετινή εκδήλωση για την επιλογή του τραγουδιού είχε αξιοπρέπεια, λιτότητα και αξιοθαύμαστη σοβαρότητα, καθώς και δύο θαυμάσιες παρουσίες, την Ρίκα Βαγιάνη και την Τζένη Μπαλατσινού χωρίς πολλά τραλαλά, χωρίς κιτσαριά και μπαναλαρίες όπως ήταν τα τελευταία έτη, πλην βεβαίως της χρονιάς των Καπουτζίδη – Μακρυπούλια που ήταν εξαιρετικό. Άντε και με το καλό…
Στο θέμα θα επανέλθω δρυμίτερος.
