Δεν υπάρχουν τέτοιες τσόντες σήμερα
23.6.2010
Θυμάμαι τον παλιό καλό καιρό λέγαμε για καμιά καλή τσόντα και ειδικά μετά την εμφάνιση του video οι πιο προχωρημένοι έκαναν αντίγραφα και τα μοίραζαν. Πιο πριν, τα χρόνια του ‘70 σε όλα αυτά τα σινεμά στην ευρύτερη περιοχή της Ομόνοιας γινόταν λαϊκό πανηγύρι -η πριν από εμένα γενιά βέβαια- αλλά και εγώ πρόλαβα τον Γκουσγκούνη σε live show, εκεί που είναι το σημερινό «Τέσσερα» στην Πειραιώς τότε λεγόταν «Elite» αν θυμάμαι καλά, όπου ενώ γινόταν από την γαλαρία το σύστριγκλο ο Γκουσγκούνης έδινε τον τόνο σε ένα ζευγάρι που υποτίθεται έκανε sex, ενώ του πέταγε κότες και αν θυμάμαι καλά μαστίγωνε στο πάτωμα για να δώσει τον τόνο. Όπως είπε σοφά μια κοπέλα «κάποτε οι τσόντες ανήκαν στο υπόγειο και ξαφνικά βρέθηκαν στο ρετιρέ». Ασφαλώς οι ελληνικές τσόντες ειδικά σήμερα δεν μπορεί να συγκριθούν με τις παλιές τσόντες, ούτε μπορούν να συγκριθούν με τις ξένες ανάλογες. Και έτσι παίρνουν διάφορες λυσσασμένες για τον αφρό της δημοσιότητας για πρωταγωνίστριες. Πέρα όμως από το να χαζέψεις μια ημιδιάσημη ή περίπου διάσημη ή διασημοφανή σχετικά και να σχολιάσεις με ποιον τρόπο «ερμηνεύει» τον ρόλο της, οι τσόντες έχουν και μια άλλη πιο…ας την πούμε χρηστική πλευρά. Ε, λοιπόν η πρώτη διδάξασα η οποία έμαθε πως επανέρχεται σύντομα με το νούμερο 2 dvd της, δεν πληρεί καθόλου τους βασικούς κανόνες και τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκε το εργάκι. Η δεύτερη που καταπιάστηκε με το σπορ θα έλεγα χωρίς να καταφέρει το βασικό σκοπό της συγκεκριμένης εργασίας – ε μη με ρωτήσετε ποιος είναι ο βασικός σκοπός γιατί αντί να με πάνε μέσα για την περιγραφή του, θα με πάνε για τα βρισίδια που θα σας ρίξω- αλλά τουλάχιστον ξαναγεννά τις ίδιες ιλαρές στιγμές όπως παλιά στους κινηματογράφους όπου αισθανόσουν την ανάγκη να απαντήσεις στον πρωταγωνιστή. Με αυτή την έννοια η δεύτερη της σειράς τσόντα, μπορεί να μην κάνει πολλά πράγματα στην κρεβατοκάμαρα, αλλά στο σαλόνι με παρέα και πίτσες σε κάνει να αισθάνεσαι έφηβος – αρκεί να βρίσκεσαι σε ασφαλές περιβάλλον για να μην γίνεσαι ρεντίκολο…-
Και όπως θα έλεγε ο κάθε καλός νοσταλγός του παρελθόντος που αρνείται να συμβιβαστεί με το σήμερα: « Αααχ, ο Χάρι Μπρούμελ, Ο Γκουσγκούνης, η Τίνα Σπάθη… Τι τα θες; Δεν υπάρχουν τέτοιες τσόντες σήμερα».
