Α πα πα! Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον βαφτίσαμε. Πυρ και μανία το Ριτάκι, ας όψεται ο γάμος της περασμένης εβδομάδας που έγινε αφορμή να διαπληκτιστεί έντονα με την πολυαγαπημένη της μανούλα. Όχι, δεν είναι από τις μητέρες που θέλουν σώνει και καλά να αποκαταστήσουν τις κόρες τους, αλλά τη συζητησούλα για τον ιδανικό σύζυγο που οραματίζεται για κείνη την έριξε στο τραπέζι. Με δεδομένο ότι «και η πιθηκίνα το πιθηκάκι της το πιο όμορφο το βλέπει» (όπου πιθηκίνα μπορείτε να βάλετε ό,τι τραβάει η όρεξή σας), άρχισε να της απαριθμεί τις προϋποθέσεις που θα πρέπει να πληροί ο άντρας που θα παντρευτεί, ώστε να σταθεί επάξια στο πλευρό της, τουτέστιν να είναι όμορφος, μορφωμένος, επαγγελματικά αποκαταστημένος και με μια άλφα οικονομική άνεση. Η Ρίτα, απ’ την άλλη, αρνιόταν πεισματικά να σκεφτεί γενικά, αόριστα και υπολογιστικά το γάμο της και ωρυόταν ότι η ευτυχία της δεν έχει να κάνει με τυπικά προσόντα, αλλιώς θα ζητούσε βιογραφικό από τους επίδοξους μνηστήρες. Άκρη, φυσικά, δεν βγάλανε. Χάσμα γενεών ή κάτι άλλο;
«Όταν γίνεις γονιός θα καταλάβεις…», γνωστή ατάκα γονέων που μόλις έχουν τελειώσει άδοξα μια συζήτηση με τα παιδιά τους. Και ναι, όσο κι αν έχει περάσει κάποιος από το στάδιο της νεότητας κι ό,τι αυτή περιλαμβάνει, όταν αποκτά παιδιά, αλλάζει οπτική, αλλάζει τρόπο σκέψης, αλλάζουν και οι προτεραιότητες. Οι γονείς βάζουν πάνω απ’ όλα την ευτυχία των παιδιών τους αποζητώντας για εκείνα ό,τι καλύτερο, συμπεριλαμβανομένου του ιδανικού συντρόφου. Είναι θεμιτό και κατανοητό, επιτρέπεται, όμως, να προσπαθούν –έστω και έμμεσα– να επιβάλλουν τη γνώμη τους εκμεταλλευόμενοι την επιρροή που ασκούν στα παιδιά τους; Μήπως κάποιες φορές πίσω από τις λέξεις κρύβεται μια εγωιστική τάση που τους θέλει να υλοποιούν τα απωθημένα τους μέσω αυτών ή να προσπαθούν να ελέγξουν τη ζωή τους με τα δικά τους μέτρα και σταθμά; Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει οι γονείς να επαναπροσδιορίσουν την έννοια της αγάπης, γιατί άλλο συμβουλή κι άλλο πλύση εγκεφάλου. Αγάπη είναι να αφήνεις τον άλλο ελεύθερο να πάρει τις αποφάσεις του, να επιλέξει με τα δικά του κριτήρια, να κάνει τα λάθη του, να μάθει. Η ζωή είναι ένα διαγώνισμα όπου δεν υπάρχουν σωστές απαντήσεις, αλλά δίνουμε εμείς τις λύσεις που μας ταιριάζουν προσωπικά. Τι κι αν ο άνθρωπος με τον οποίο είμαστε ερωτευμένοι είναι μικρότερός μας, όταν έχει αποδείξει ότι είναι πιο ώριμος κι από 50χρονους; Τι κι αν δεν είναι μορφωμένος, όταν το φέρεσθαι και οι απόψεις του μαρτυρούν έναν αξιόλογο άνθρωπο; Τι κι αν είναι άνεργος τη δεδομένη χρονική περίοδο, όταν τον θαυμάζουμε και πιστεύουμε στην αξία του; Τι κι αν δεν είναι αντικειμενικά όμορφος, όταν στα μάτια μας φαντάζει μαγικός;
Η αγάπη των γονιών πρέπει να είναι ανιδιοτελής, αλλά και να εκφράζεται κι αναλόγως. Σεβαστή και επιθυμητή η άποψή τους, αλλά επειδή ούτε ως παιδάκια δεν πιστέψαμε στον πρίγκιπα του παραμυθιού κι επειδή ο «καλός στα χαρτιά» συνήθως υστερεί αλλού, ας εμπιστευτούν την κρίση μας κι ας δεχτούν τον εκλεκτό της καρδιάς μας.
