Κι ενώ η Ρίτα ήταν έτοιμη να παραδεχτεί την ήττα της και να δηλώσει παραίτηση από κάθε προσπάθεια και κυρίως ελπίδα να πραγματοποιήσει το όνειρό της –να πετάξει στους αιθέρες φορώντας τη στολή της αεροσυνοδού– δέχτηκε το πολυπόθητο τηλεφώνημα. Μια από τις αιτήσεις που είχε στείλει έπιασε τόπο και κάποια αεροπορική εταιρεία την καλούσε για συνέντευξη. Ήλπιζε να κάνει καλή πρώτη εντύπωση στον υπεύθυνο, η μετέπειτα εκπαίδευση και τα καινούργια πράγματα που θα καλούνταν να μάθει δεν τη τρόμαζαν, είχε πείσμα και όρεξη για δουλειά, αρετές που σίγουρα είναι απαραίτητες για κάποιον που κάνει τα πρώτα του βήματα στον εργασιακό τομέα. Νοερά, βρέθηκε αμέσως να πετάει (έβδομος ουρανός και βάλε!), αλλά σπουδαιότερο ήταν το συναίσθημα χαράς και υπερηφάνειας, που επιτέλους θα στεκόταν μόνη στα πόδια της, θα ένιωθε χρήσιμη ως μονάδα μέσα στο κοινωνικό σύνολο και θα έβαζε σε μια τάξη τη ζωή της. Πώς συμβάλλει, αλήθεια, το επάγγελμα στην ευτυχία μας;
«Χαρά και εργασία!», είναι μια φράση που συνήθως λέγεται ειρωνικά, για να μην πω κοροϊδευτικά! Η δουλειά θεωρείται από πολλούς δυσάρεστο μέσο που αποφέρει απλώς τα προς το ζην, αναγκαίο κακό. Ποιος δεν θα ήθελε να περνούσε τη ζωή του ασχολούμενος με τον εαυτό του και με ό,τι τον χαλαρώνει και τον διασκεδάζει; Ως σκέψη φαντάζει υπέροχη, στην πράξη όμως κάπου υστερεί. Αυτό συμβαίνει γιατί ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από την ανάγκη για δημιουργία, προσφορά και αναγνώριση. Μέσα από την εργασία αποκτά κανείς αυτοπεποίθηση για τις δυνατότητές του και η πρόοδος που σημειώνει δίνει ώθηση και ενέργεια και για την προσωπική του ζωή –δεν είναι τυχαίο που πολλοί οι οποίοι δεν έχουν ανάγκη χρημάτων προσφέρουν εθελοντική εργασία. Πέρα από την εσωτερική ικανοποίηση που παίρνεις, η αποδοχή των άλλων σε σχέση με το πρόσωπό σου ανεβαίνει κατακόρυφα –μην ξεχνάμε ότι από τις πρώτες ερωτήσεις που κάνουμε σε κάποιον όταν τον πρωτογνωρίζουμε είναι με τι ασχολείται. Και ουσιαστικά, δεν παίζει τόσο σημαντικό ρόλο το τι, αλλά το πώς θα μιλήσουμε για το αντικείμενό μας, το πάθος και η λαχτάρα που θα δείξουμε γι’ αυτό.
Το οικονομικό ζήτημα ασφαλώς αποτελεί δυνατό κίνητρο για δουλειά, για να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς. Οι εργασιακές ώρες, όμως, αποτελούν τουλάχιστον το 1/3 από τον καθημερινό μας χρόνο, ο οποίος δεν πρέπει να θυσιάζεται στο βωμό του παραπανίσιου χρήματος. Η λέξη «θυσία» από μόνη της είναι αποκρουστική. Ασφαλώς εξαιρούνται οι περιπτώσεις που δεν έχουμε άλλη επιλογή απ’ το να δουλέψουμε οπουδήποτε για να ζήσουμε, με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι δεν θα θάψουμε τα όνειρά μας. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι επιλέγοντας τα χρήματα από τη ζωή μετατρεπόμαστε σε ρομπότ και μάλιστα μέτριας υπόστασης, αφού, αν δεν αρέσει σε κάποιον αυτό που κάνει, δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει ψηλά. Μπορεί, λοιπόν, η οποιαδήποτε δουλειά να μας δίνει για να πάρουμε ψωμί, όμως χαμένες ώρες από τη ζωή μας δεν μπορεί να αγοράσει.
Είναι πολύ όμορφο να ξυπνάς με χαμόγελο για να πας στη δουλειά. Η Ρίτα ανυπομονεί να γνωρίσει κόσμο με το ίδιο πάθος με εκείνη και να ζήσει τη γλυκιά κούραση της εργασίας, γιατί απ’ την πολλή ξεκούραση ο οργανισμός της είχε αρχίσει να αρνείται τον ύπνο!
