Tώρα να πω ότι έχω διάθεση να γράψω, μεγάλο ψέμα. Σαν να έχει εισχωρήσει εντός μου το κουβάρι που ζούμε κι έχει κάτσει ακριβώς κάτω από το κέντρο της φωνής. Έχετε δει ασθενή δευτερόλεπτα πριν πέσει στην άβυσσο της νάρκωσης; Καταγράφει τα πάντα, καταλαβαίνει απόλυτα, αλλά δεν μπορεί να αντιδράσει. Είναι και λίγο εφιαλτικό αυτό. Η πλήρης απώλεια ελέγχου των μελών του. Η φωνή που κραυγάζει - αλλά προς τα μέσα και δεν την ακούει κανείς. Αργά το βράδυ παίρνει το μάτι μου τον Κούγια σε ένα κανάλι, πάω κι έρχομαι μέσα στο σπίτι, ανοίγω βρύσες, πετάω ρούχα, επιστρέφω, σταθερά εκεί το διάφανο μάτι, πετάει φλόγες, λαλεί. Δεν είναι καλό σημάδι αυτό (λέω μέσα μου) αλλά κλείνω την τηλεόραση και κοιμάμαι. Την επομένη οργιάζουν τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις. Οι στημένοι αγώνες του ποδοσφαίρου. Τα μεγάλα ονόματα. Οι επιχειρηματίες. Ο επιχειρηματίας. Και τα ευρώ απλωμένα στο πάτωμα, μια θάλασσα λεφτά, σαν πισίνα λαχταριστή, έτοιμη να δεχτεί τον Σκρουτζ με μαγιό. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Οι μεν να φωνάζουν στο Σύνταγμα και να μουντζώνουν τη Βουλή, οι δε επί το έργον, όπως πάντα, πρωταγωνιστές σε ένα σενάριο που δεν θέλει να αλλάξει με τίποτα, ακόμα και τον Μωυσή να μας στείλουν με τις 10 εντολές. Κι ας μη γελιόμαστε. Το έργο θα το ξαναδούμε με τους ίδιους υπότιτλους, ίδιες κουβέντες στα παράθυρα και βέβαια το μαχαίρι θα φτάσει (και πάλι) στο κόκαλο.
