Οι κυλιόμενες του Μετρό, η ώρα κι εγώ
22.7.2011
Ντάλα μεσημέρι με 40 βαθμούς υπό σκιάν ανεβαίνω με φούρια τις κυλιόμενες του Μετρό, για να προλάβω. Είναι Τρίτη και είναι καλοκαίρι. Απόγευμα αποπνικτικό μυρίζει καυσαέριο και μπαρούτι (είναι η μυρωδιά αυτού του καλοκαιριού) κατεβαίνω με φούρια τις κυλιόμενες του Μετρό, για να προλάβω.
Είναι Τετάρτη και είναι καλοκαίρι. Οι κυλιόμενες του Μετρό, η ώρα κι εγώ. Ένας ωραίος τίτλος για νουβέλα πόλης. Πώς λέγαμε παλιά «εις τον αφρό της θάλασσας» ή κάτι τύπου Πάρος, Νάξος, Μύκονος (ή ό,τι λάχαινε). Πάνε αυτά. Τώρα, πατριώτη, το κορμί δεν το χάνεις με τίποτα. Μπορεί μάλιστα να το παρακολουθείς από μέρα σε μέρα και να μη χάνεις λεπτό. Καλό είναι κι αυτό. Εντάξει στην ώρα του. Και στον τόπο προορισμού του. Πάνω - κάτω, πάνω - κάτω και στη μέση (ευτυχώς αυτό το στη μέση διαθέτει air-condition). Αυτά. Α ναι και κάτι ακόμα. Αν τύχει (πατριωτάκι) και πέσεις πάνω του, καλό είναι να αποφύγεις να το κοιτάξεις στα μάτια. Για σένα το λέω. Το βλέμμα του είναι κολλητικό και ούτε μπορείς να φανταστείς πόσο εύκολα μεταδίδεται η νόσος. Eμ δεν είσαι παρατηρητικός! Εσύ άλλα έχεις στο μυαλό σου, και ούτε που έχεις αναρωτηθεί γιατί φέτος περπατάνε όλοι με το κεφάλι σκυφτό. Τυχαίο; ’ντε, καλό υπόλοιπο. Και το νου σου. Κολλάει.
