Μου αρέσει όταν ψυχραίνει λιγάκι ο καιρός και αλλάζει το χρώμα της ημέρας. Γίνεται πιο διάφανο το φως, πιο καθαρό το περίγραμμα των όγκων που περιβάλλουν την Αθήνα. Επίσης, αυτήν ειδικά την εποχή, φθινόπωρο, έχω την τάση να παρατηρώ πιο προσεκτικά τους ανθρώπους, τις μικρές κινήσεις των χεριών την ώρα που μιλούν, τον τρόπο που τονίζουν τις συλλαβές, όλη την σημειολογία της «σωματικής» τους επικοινωνίας. Ε, σ' αυτό έχω γίνει άσος, όσο μεγαλώνω. Βλέμματα που δεν κοιτούν ποτέ στα μάτια (πάντα στέκονται σε ένα νοητό σημείο πάνω απ' το μέτωπο) ή βλέμματα που είναι πολύ γλυκά, σιροπιαστά σχεδόν και μοιάζουν να χαίρονται να σε εξυπηρετήσουν - μέχρι να τους ξεφύγει η... λεπίδα ενός λοξού βλεφαρίσματος και να καταλάβεις.
Αν δεν έχεις το χούι της παρατήρησης και της ανάλυσης από μικρός, τίποτα δεν παίρνεις είδηση απ' όλα αυτά, τίποτα δεν υπάρχει περίπτωση να ανοίξει τις πύλες των μικρών σου ενοράσεων. Ε, λοιπόν, εγώ τώρα ζω αυτό ακριβώς το μαρτύριο. Βλέπω καλά. Κι όσο κοιτάζω γύρω μου, τόσο νιώθω την παγωμάρα των φοβισμένων (καχύποπτων, κλειστών) βλεμμάτων. Παγωνιά ανθρώπινη μέσα στο μετρό, στα μαγαζιά, στους χώρους εργασίας. Φόβος και καχυποψία. Αν μου το έλεγαν πριν, δεν θα το πίστευα, αλλά αυτό το φθινόπωρο θα τολμήσω να το ονομάσω «Η σιωπή των αμνών». Όχι όμως για το τέρας (Χάνιμπαλ Λέκτορ) αλλά για τα αρνάκια. Τα αρνάκια που σε λίγο θα αρχίσουν να τρώνε το ένα το άλλο...
