Ώρες πριν ανάψει η Αθήνα –τουτέστιν το πρωινό που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη– έτυχε να βρεθώ στο χριστουγεννιάτικο παζάρι της Σχολής Χιλ στο κέντρο της Πλάκας. Είδηση δεν είχα πάρει για τα γεγονότα. Πήρα λοιπόν τη μικρή απ το χέρι και πήγαμε να συναντήσουμε τη φίλη της τη Λητώ που πηγαίνει στην έκτη. Ήθελε γιορτή σώνει και καλά. Ήθελα κι εγώ.
Με το που διάβηκα την είσοδο, μου ήρθε η μυρωδιά της άχνης ζάχαρης και της σοκολάτας στο κεφάλι. Κυριολεκτικά στο κεφάλι γιατί έκανε «κλικ» ο διακόπτης της μνήμης και θυμήθηκα τις δικές μας γιορτές στη Σχολή Αηδονοπούλου (που δυστυχώς μας έχει τελειώσει εδώ και καιρό). Αχ! Ο Χάνσελ και η Γκρέτελ μπαινοβγαίνουν στις τάξεις, ροβολάνε τις σκάλες, συναντούν τους φίλους τους, αγοράζουν κονκάρδες και χειροποίητα κολιέ, χαίρονται με χαρά παιδική. Ανάμεσα στα κουλουράκια με κανέλα και τα μικροαντικείμενα, διέκρινα και τις 15χρονες συμμαθήτριές μου, όλες γελαστές και περήφανες, στεφανωμένες με το ναρκισσισμό της ηλικίας τους, απόλυτα σίγουρες για την ευταξία ετούτου του πλανήτη, ώρες ώρες γελοία αεράτες. Η θαλπωρή της κοινότητας και η μυρωδιά της σοκολάτας παντού. Η μυρωδιά της σιγουριάς. Του τακτοποιημένου κόσμου. Της βασιλείας του καλού. Των Χριστουγέννων –τότε που δεν είχαν σχέση με τις γιορτές του Mall. Λίγο πριν βγούμε ξανά στο φως του ήλιου, έφτασαν τα χαμπέρια στο κινητό, αλλά δεδομένου του εξαιρετικού μπλε στον ουρανό (συν του ότι η μικρή κρατούσε το ζαχαρωτό σπιτάκι στα χέρια της), δεν αφήσαμε να μας «αγγίξει» το alarm που χτυπούσε στην άσφαλτο. Θα ούρλιαζε στα αυτιά μας (μέσω τηλεόρασης) λίγες ώρες μετά. Ξαφνικά το σκηνικό έρχεται τούμπα: Ο Χάνσελ και η Γκρέτελ μας κάνουν χειρονομίες με το μεσαίο δάχτυλο προτεταμένο (και κάτι μέσα μου χαίρεται με τρέλα γι’ αυτό), ενώ οι 15χρονες συμμαθήτριές μου βγάζουν με χάρη τις μολότοφ απ’ την τσέπη και κάνουν το χορευτικό «θα σπάσω κούπες», αλλά σε μοντέρνο που έχει μέσα και κλοτσιές. Βρε, ποια είμαι; Πού πάω; Μήπως κοιμάμαι όρθια και δεν το ξέρω; Αλλά και πάλι, γιατί όχι; Και τι να πω σ' ένα παιδί 10 ετών που περιμένει να έρθει η στιγμή να στολίσουμε παρέα το δέντρο; Κι εγώ τι είμαι δηλαδή; Μάνα είμαι εγώ ή κόρη που έχει κόρη και μέσω της κόρης της «κλέβει» και λίγο απ’ το μέλι των Χριστουγέννων, ακριβώς γιατί είναι αφόρητη η πίκρα της πραγματικότητας;
Ρε μάνα, δεν γερνάω –γαμώτο. Δεν γερνάω με τίποτα και ώρες ώρες δεν βγάζω άκρη πουθενά. Γιατί το θέλω το παραμύθι μου, το θέλω έτσι όπως το φαντάστηκα τότε, να είναι τα πράγματα τακτοποιημένα. Ή, τέλος πάντων, όταν δεν είναι, να έχουν μια λογική, μια θεωρία, κάτι να πατήσω σταθερά. Μήπως γι’ αυτό τα σπάνε τα παιδιά εκεί έξω; Μικρά παιδιά 15 και 16 ετών φοράνε τη μαντήλα στη μύτη και το... γιορτάζουν κατεβάζοντας βιτρίνες, ενώ μια μέρα πριν μπορεί να άλλαζαν πίστες στο video game. Οι emo και οι skate-αδες είναι αυτοί, ο γιος της φίλης μου της Ιωάννας που πάει στο Κολέγιο, η Ελένη της Μαρίας, ο Αλέξης της Μαίρης –τελικά δεν την είχαν πάθει την παράλυση όπως φοβόμασταν (μάλλον εξασκούσαν τα δάχτυλά τους στη γρήγορη επικοινωνία).
«Θα τελειώσει αυτό;», με ρωτάει και με κοιτάζει καλά καλά στα μάτια. «Τουλάχιστον το δέντρο των Χριστουγέννων θα το ξαναφτιάξουν;» (ε άμα είσαι 10 ετών). Βέβαια και θα το ξαναφτιάξουν –μην ανησυχείς εσύ. Γίνεται πλατεία χωρίς χριστουγεννιάτικο δέντρο; Εγώ πρέπει να ανησυχώ που σε λίγο θα είμαστε συνομήλικες...
