Το... trend μπορεί να περιμένει
Δεν υπάρχει πιο ενοχλητικό –απεχθές, σιχαμένο, ύπουλο– πράγμα από ένα παχουλό Αθηνόραμα δίπλα σου, την ώρα που τα δάχτυλά σου έχουν κολλήσει στο τηλεκοντρόλ κι ο καναπές έχει γίνει μέρος του σώματος σου (για να μην πω του ψυχισμού σου). Η πόλη αυτή δεν σου ανήκει. Δεν είναι δική σου. Ανήκει σε όλους εκείνους που θέλουν να την ανακαλύψουν ξανά. Σε εκείνους που τρέχουν στις συναυλίες, που είναι μέσα στα χάπενινγκ, που έχουν την περιέργεια να δουν σε τι στο διάολο διαφέρει ο Γκουσγκούνης από το postporn (και παρακολουθούν το Porn Festival στο Gagarin), που ξέρουν πού είναι το καλό σουβλάκι, ο υπέροχος καφές, η «τρύπα» με τα vintage ρούχα, οι εκθέσεις που είναι must, τα πειραματικά θέατρα, τα νέα trend. Το Αθηνόραμα με αγχώνει. Τα trend επίσης. Γιατί είναι κι αυτό: Δεν είναι όλα τα καταπληκτικά που γίνονται εκεί έξω κι εγώ απουσιάζω –και μάλλον δεν θα τα πάρω χαμπάρι ποτέ– είναι κι ότι μου ξεφεύγει ο σφυγμός της κατάστασης (έτσι το αισθάνομαι τουλάχιστον). Και του κόσμου. Tα πολύ λεπτά σήματα του body language που δηλώνουν καταγωγή, ηλικία, κατεύθυνση, παρέα (και που γίνονται αυτόματα αντιληπτά από τους «ομότεχνους»), οι μικρές «παρασπονδίες» της γλώσσας που στονάρει ή φρενάρει αναλόγως πού θέλει να απευθυνθεί (καρντάσια, δική σας είμαι), όλη αυτή η ωραία υποβόσκουσα συνεννόηση του εγώ ανήκω εκεί, σε εκείνους –πού, άραγε, πού;
To βρήκα (εμ, τόση ώρα το κυκλώνω). Δεν μου φταίνε τα χάπενινγκ που χάνω ή οι «τρύπες» που δεν ξέρω, μου φταίει που και να τις μάθω δεν θα σημάνουν τίποτα για το δικό μου body language ( τι σήματα να στείλω και σε ποιον, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι και με τον καναπέ στα τρίσβαθα του είναι μου;). ’ραγε είναι καλό η κακό (γιατρέ μου) που δεν ανήκω πουθενά –πέρα από τον καναπέ μου; Η αλήθεια είναι ότι σε κάτι τέτοιες περιόδους όπου τα πάντα μοιάζουν να πηγαίνουν και να ‘ρχονται χωρίς εμένα (και σίγουρα όχι για μένα) και όπου μεγάλα κύματα δυσπιστίας και αδιαφορίας καλύπτουν τα πάντα με ένα ύποπτο γκρι, τα γρανάζια της εσωτερικής μηχανής πάνε και ξεθάβουν απίστευτους «θησαυρούς» από το παρελθόν, το μυαλό σκαλώνει σε φράσεις-κλειδί (συνήθως βιβλίων), η ψυχή ανακατεύει τη... σούπα ξανά και ξανά κι εκεί που νομίζεις ότι ο ζωμός είναι σκέτη νερομπούλα έρχεται στον αφρό ένα νόστιμο καροτάκι. Κι έπειτα κι άλλο, κι άλλο...
Ο κόσμος πηγαινόρχεται εκεί έξω, η Αθήνα αλλάζει αλλά δεν με νοιάζει τελικά. Ο χρόνος άλλωστε είναι σχετικός. Και η εμπειρία επίσης. Πόσα θέατρα θυμάστε από τότε που σας πρωτοπήγε η μαμά σας; Πόσες συναυλίες; Πόσες εκθέσεις και πόσα πάρτι; To θέμα είναι να είσαι παρών –πραγματικά παρών όμως. Κι αυτό δεν έχει σχέση με το Αθηνόραμα ούτε με το εκάστοτε trend. Καλύτερα να το ξεφυλλίζεις και να περιμένεις στη γωνία σιωπηλά. Και αντί για τσιπς, άνοιξε κάνα βιβλίο...
