Πριν προλάβουν να κατέβουν οι καρδούλες, οι τουρτίτσες (σε σχήμα καρδούλας) και τα αρκουδάκια (που κρατάνε μια καρδούλα) από το φόντο της καθημερινότητάς μας, ήρθε η… αύρα από τα λουκάνικα της Τσικνοπέμπτης και θόλωσε πάλι η ατμόσφαιρα και στη φουφού του ψήστη (καστανά) έγινες στάχτη, σατανά. Στάχτη που λέει ο λόγος. Γιατί λουκάνικο από δω, καρδούλες σοκολατένιες από κει και Καθαρά Δευτέρα οσονούπω, τι να σου κάνει κι αυτό το καημένο το πεπτικό; Βαράει κάτι καούρες, κάτι γουργουρητά για προειδοποίηση, αλλά όταν είναι οι κοπτήρες σε δράση, δεν φτάνουν εκεί που πρέπει τα μηνύματα.
Τσικνοπέμπτη στο κέντρο της Αθήνας. Στο μπαρ «Bartessera» (επί της Κολοκοτρώνη, δυο βήματα απ’ το Σύνταγμα) έχουν έθιμο να στήνουν ψησταριά μέσα στη στοά (στο νούμερο 25) και να περνάει ο κόσμος για κρασί, τσίπουρο και μεζέδες και βέβαια για χορούς κυκλωτικούς –να τηρείται το έθιμο σε όλο του το εύρος. Πού να τρέχεις τώρα στα Καλύβια βραδιάτικα. Ενώ εδώ παίρνεις το μετρό, κατεβαίνεις Σύνταγμα και δυο βήματα πιο κει είναι η Ρούμελη, στα πόδια σου. Και νωρίς νωρίς –απ’ το απόγευμα– στήνεται το γλέντι. Η κρίση; Η κρίση μπορεί να περιμένει. Μέχρι να σβήσει η θράκα και να μαζευτούν τα κοψίδια, έρχεται Καθαρά Δευτέρα και ολοταχώς το Πάσχα. Μετά βλέπουμε...
Συμπαθέστατη ατμόσφαιρα. Όλα συμπαθέστατα ήταν. Απλώς μου ‘πεσε κάπως απότομα φέτος η αλλαγή μεταξύ Νάτκιν Κόουλ και Φράνκ Σινάτρα –When I fall in love it will be for ever (η μουσική υπόκρουση μια βδομάδα πριν)–, στο «Μωρή κοντούλα λεμονιά» και το «Πώς το τρίβουν το πιπέρι». Θέμα δικό μου (θα πεις). Όλη η Ελλάδα τρώει Βαλεντίνο και καπάκι κοψίδι –πού είναι το πρόβλημα; Υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να θεριεύει το λουκάνικο στη θράκα και να ανασταίνεται όλη η ύπαιθρος και να χορεύουν οι κοπελούδες που κατέχουν τέλεια τα βήματα και πάνω στο τσακίρ κέφι να πέφτει και λιγάκι Παπακωνσταντίνου (Θανάσης) και Μάλαμας καπάκι και να απογειώνεται το γλέντι με Τρύπες της δεκαετίας του ‘90 –και να χορεύουν τώρα Τρύπες με όλο το διονυσιασμό του ηλεκτρικού μπάσου να σου τρυπάει το αυτί; Αυτό, μάλιστα, είναι συναίνεση. Η συναίνεση του μπάσου, της τσαμπούνας και του κλαρίνου –κάτι είναι κι αυτό.
Στάχτη να γίνεις, σατανά. Να φας τα λυσσακά σου. Κι εσύ και ο Αλμούνια και ο Προβόπουλος. Όλα καλά είναι. Και τα πρωινάδικα στην τηλεόραση φόρεσαν τις περούκες τους και έφεραν τον αρβανίτικο γάμο στα πλατό κι εμείς θα πέσουμε πάνω στην ταραμοσαλάτα και στο χύμα κρασί –για μέρες δεν θα μας αφήνει ο πονοκέφαλος να λησμονήσουμε τη μέρα–, θα θαυμάσουμε τον όμορφο διάκοσμο του γέρου με το τσιμπούκι, που θα είναι στολισμένος με σερπαντίνες, και γενικά τραγουδήστε, ωραία μου πουλάκια, τραγουδήστε. Έθιμα είναι αυτά, κύριε Αλμούνια μας. Έθιμα που τα τηρούμε εδώ στην Ελλάδα βρέξει χιονίσει. Τώρα προέχει ο αρβανίτικος γάμος, οι Μπούλες της Νάουσας και βέβαια να μας πετύχει η ταραμοσαλάτα την Καθαρά Δευτέρα. Μέχρι να φτάσουμε στις ειδήσεις των οχτώ, έχει ο Θεός. Προτείνω να ντύσουμε και την εθνική οικονομία «Πειναλέων και Ανεργίτσα» (του Μποστ ήταν οι ήρωες) και να τη στείλουμε στο καρναβάλι της Πάτρας, στο πιο ψηλό άρμα της πόλης. Πλάκα δεν θα έχει; Μέχρι τότε, διατηρήστε τη θράκα αναμμένη. Τώρα που έχουμε, ας φάμε...
