Έτσι όπως ασκείται σήμερα η πολιτική, είναι μόνο μια δραματική, τραγική διασκέδαση, ένα εγκληματικό παιχνίδι στο οποίο επιδίδονται χωρίς να το πιστεύουν πια πραγματικά.
Οι άνθρωποι φαντάζονται πως είναι η μόνη ψυχαγωγία η οποία, πέρα απ' οτιδήποτε, μας επιτρέπει να ζούμε. Στην πραγματικότητα, η πολιτική μάς σκοτώνει. Στην πραγματικότητα, η πολιτική είναι νεκρή, αφού νεκρές είναι, όπως είπαμε, και οι ιδεολογίες και οι φιλοσοφίες απ’ τις οποίες ισχυρίζεται πως κατάγεται.
Η κρίση είναι θεμελιώδης. Βαδίζουμε πάνω σε τεντωμένο σχοινί, σαν τους σχοινοβάτες που κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να πέσουν. Τι συμβαίνει; Για ποιο τέλος πρόκειται; Πρόκειται απλούστατα για το πρόβλημα της ύπαρξης, για την επιβίωση του ανθρώπινου όντος στον κόσμο. Η ανθρωπότητα ζει μόνο με την κουλτούρα (...)
Η κουλτούρα είναι ένα πλήθος ειδικών στοιχείων που αφομοιώσαμε λιγότερο ή περισσότερο οδυνηρά και τα οποία πολλά εκπίπτουν μόνα τους απο τη μνήμη.
Η κουλτούρα είναι ό,τι απομένει όταν έχει ξεχάσει κανείς τα πάντα και αυτό το υπόλειμμα είναι ουσία (έλεγε ο Εντουάρ Ερριό).
Η κουλτούρα είναι άλλο πράγμα από την κατάρτιση. Οι ποιητές είναι απαραίτητοι για την κουλτούρα, εξίσου με τους γεωμέτρες.
Πιστεύω πως είμαστε μάρτυρες μιας μεγάλης αποκτήνωσης, για την οποία κατά ένα μεγάλο μέρος ενέχονται οι διανοούμενοι. Δεν γνωρίζουν ότι η πολιτική, που είναι κατ’ αρχήν η εν πολιτεία οργάνωση των δυνητικών ανθρώπινων σχέσεων, μετατράπηκε σε τεράστια αποδιοργάνωση. Πράγματι, δεν μπορούμε να οργανώνουμε για να οργανώνουμε. Οργανώνουμε για να μπορέσουν οι άνθρωποι να φτιάξουν κάτι. Για να ζήσουμε «εν πολιτισμώ». Τι σημαίνει πολιτισμός; Σημαίνει να καταστήσουμε τους ανθρώπους ικανούς να σκεφτούν ο καθένας στη μοναξιά του, συνεισφέροντας στο σύνολο τον καρπό των σκέψεών τους. Τώρα είμαστε υποταγμένοι στο λόγο του Κράτους, που επιτρέπει τα πάντα: τις γενοκτονίες, τις σφαγές, την ποδηγέτηση των διανοουμένων.
Η ιεραρχία έχει ανατραπεί: Την εξουσία την κατέχει ο πιο συμβατικός, ο πιο κομφορμιστής, ο λιγότερο διανοούμενος, ο λιγότερο εραστής της αλήθειας.
Θυσιαζόμαστε όλο και περισσότερο. Για μια μπουκιά ψωμί, για μια σπιθαμή γης, για να μεγαλώσουμε μια αυτοκρατορία, για το πετρέλαιο, το σίδερο, το χαλκό. Τελικά, οι πραγματικές αιτίες των πολέμων δεν είναι καν αιτίες των σφαγών. Η σφαγή περιέχει εντός της την αληθινή της αιτία. Απο τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη οι άνθρωποι σκοτώνονται μεταξύ τους (...) Δεν φοβάμαι πραγματικά ή δεν φοβάμαι μόνο. Αυτό που με παραλύει είναι η αηδία.
«Γιατί δεν αγαπάμε αλλήλους;»,ρωτούσε με προφανή αφέλεια ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι. Γιατί να μην αγαπιόμαστε ή τουλάχιστον γιατί δεν αδιαφορούμε ο ένας για τον άλλον; Έχει διαρκέσει πολύ η ανθρώπινη περιπέτεια, μου έλεγε ενας φίλος, δυστυχής με τη δυστυχία των ανθρώπων –πρέπει να τελειώνουμε με αυτή.
Ο άνθρωπος για να ζήσει και να δράσει δεν μπορεί να αποφύγει να θέσει στον εαυτό του το εσχατολογικό πρόβλημα. Αν δεν το θέσει, μένει στάσιμος. Δεν μπορεί να αρκεστεί στην ατομική του μοίρα, έχει ανάγκη να πιστεύει στο μέλλον της ανθρωπότητας.
Ζούμε την εποχή της οργής. Μόνο αυτή μπορεί να μας οδηγήσει με τέτοια ταχύτητα προς το τέλος. Ο πολιτισμός μας αναζήτησε την ευτυχία, αλλά στο δρόμο βρήκε τον όλεθρο, τη δυστυχία. Είμαι ένας άνθρωπος ανάμεσα σε τρία δισεκατομμύρια άλλους. Πώς θα μπορούσε να ακουστεί η φωνή μου; Κάνω κήρυγμα σε μια πυκνοκατοικημένη έρημο. ’λλωστε, ούτε εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, δεν μπορώ να δώσω λύση. Πιστεύω πως δεν υπάρχει... (...)
Αποσπάσματα από το βιβλίο τουIonesco Η ελεγεία ενός παράλογου κόσμου (εκδ. Ροές). Περιέχει μια επιλογή απο άρθρα του δημοσιευμένα σε περιοδικά και εφημερίδες αλλά και ανέκδοτα κείμενα.
