Πολύ πρόσφατα κατάλαβα γιατί τα ρόλεϊ στο κεφάλι και το ζζζζζζ του σεσουάρ στο αυτί πάνε αντάμα με το «ανοίγω το στοματάκι μου και τα λέω όλα (μα όλα) στην κομμώτρια».
Με βαμβάκι ανάμεσα στα δαχτυλάκια των ποδιών της και με τα ασημόχαρτα πύργο στο κεφάλι της, η νεαρή κυρία που κάθεται δίπλα μου αδειάζει επί ώρα ό,τι είχε και δεν είχε «με αυτόν τον ηλίθιο» ακριβώς δίπλα μου.
Απολύτως συνεργατική και υποστηρικτική η κομμώτρια, παρακολουθεί το θέμα με πραγματικό ενδιαφέρον, και μάλιστα όπου βάζει κόμμα εκείνη, την τονώνει ψυχολογικά με συμβουλές του τύπου «καλά έκανες εσύ. Πρέπει να μάθουμε να προσέχουμε τον εαυτό μας. Κοίτα τι κάνεις εσύ για σένα».
Και να μη θέλει ο φονιάς, το… αυτί του αυτονομείται και ακολουθεί τη δική του διαδρομή και επί του προκειμένου κοιτάζει το ασημί κεφάλι της κοπέλας στον καθρέφτη (η οποία στις παύσεις φυσάει με προσοχή και το βερνίκι στα νύχια των χεριών της) και, χωρίς να το θέλει, είναι έτοιμο να μπει στην κουβέντα –και με φόρα. Αλλά τι να πει με τέτοιο είδωλο απέναντί του;
Κεφάλι τίγκα στο ασημόχαρτο στέκεται πάνω σε δυο ανύπαρκτους ώμους, σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο που έχει μάτια, μύτη και φωνή. Αυτή είμαι εγώ. Η ομιλούσα κεφαλή των τζινκγλ μπελς σε προ-πασχαλινή περιποίηση του ξανθού. Το ίδιο και η θυμωμένη κοπέλα δίπλα μου, μιλάει, μιλάει, βουρκώνει (σχεδόν), φυσάει το μανόν στα χέρια της, μια το ένα, μια το άλλο, παίρνει ξανά φόρα και λέει...
Δεν υπάρχει πιο αστεία σκηνή σκέφτομαι. Η θλίψη στο κομμωτήριο μπορεί να γίνει ταινία μικρού μήκους. Κωμική –εννοείται.
Η συνωμοτική, εξομολογητική ατμόσφαιρα που ανθίζει ανάμεσα σε μυρωδιές οξυζενέ και σαμπουάν ακτινίδιο έχει κάτι από την αποφασιστικότητα του ντεκαπάζ (που από μελαχρινή βγαίνεις κατάξανθη) και κάτι από την ελαφρότητα στρώματος τριχών στο πάτωμα, που εξαφανίζονται με μια ρουφηξιά της ηλεκτρικής.
«Α πα πα, πολύ καλά έκανες», της λέει τώρα η κομμώτρια. «Και τον σκέφτεσαι ακόμα; Μακριά, κορίτσι μου. Θα σου περάσει. Σου το υπόσχομαι εγώ, που έχω την ηλικία της μάνας σου».
Κοιτάζω το «χριστουγεννιάτικο δέντρο» στο κεφάλι μου και με την άκρη του ματιού μου το δικό της. Πόσο γλυκιά και παρηγορητική (σκέφτομαι) είναι η καρέκλα του κομμωτηρίου! Πόσο απλές και αυτονόητες οι δύσκολες αποφάσεις.
Ό,τι τρύπα κουβαλάς τις νύχτες στο στομάχι σου (χωρισμό, σκύλιασμα, ζήλια, διάθεση εκδίκησης, αφόρητη μοναξιά κ.λπ.) την αφήνεις να σκαρφαλώσει στο άλουστο κεφάλι σου και, όταν φέξει και πάρεις την απόφαση να διαβείς την πόρτα του ναού της ομορφιάς, ξέρεις ότι όλες οι δυνάμεις του μπράσινγκ θα συνωμοτήσουν υπέρ σου και θα ενσταλάξουν στην ψυχή σου ό,τι καλύτερο διαθέτει η L’ Oreal. Περιμένοντας εν τω μεταξύ τη σειρά σου στο λούσιμο δεν αποκλείεται να έχεις και την κομμώτρια «σαμάνο» δίπλα σου –αχτύπητος συνδυασμός μαζί με τα αποτελέσματα του πεντικιούρ/ μανικιούρ και της νέας κουπ.
Να μιλήσω ή να το βουλώσω; To βουλώνω και απλά συμπαραστέκομαι με το βλέμμα. Εντός ολίγου θα απαλλαγώ κι απ’ αυτό το βουνό που καίει το κεφάλι μου (μπρος στα κάλλη…) και θα αρχίσει αμέσως η ανάκαμψη με ένα καλό λούσιμο. Αν πετύχω και το παιδί που συνδυάζει λούσιμο και μασάζ, θα τον συστήσω και στη «φίλη» δίπλα μου (γιατί βλέπω να πηγαίνει μακριά η βαλίτσα). Είναι το καλύτερο που μπορώ να της πω. Έτσι κι αλλιώς, δεν έχει πολλή ώρα ακόμα που θα δρα τόσο αποτελεσματικά το «παυσίπονο» του κομμωτηρίου. Μόλις βγει από την πόρτα, θα τη ζώσουν και πάλι τα φίδια και θα κοιτάζει με αγωνία το κεφάλι της (με το νέο χρώμα) στις τζαμαρίες και στα μάτια των περαστικών. Εμ, ο κόσμος εκεί έξω είναι σκληρός. Εύχομαι να της πετύχουν οι ανταύγειες.
