Ένας βασικός λόγος για τον οποίο μου αρέσουν οι αργίες είναι γιατί έχω λίγο καιρό να βάλω σε τάξη τα cd μου. Τα cd σε ντάνες μού φέρνουν άγχος. Δυστυχώς, όλες οι απόπειρες ευπρεπισμού της κατάστασης πέφτουν στο κενό. Ό,τι ακούω (και ό,τι διαβάζω) βρίσκει έναν περίεργο τρόπο να ταξινομείται στο μυαλό μου με εκείνη τη μαγική ικανότητα που έχει το μυαλό να «βλέπει» διαισθητικά (ακόμη και ο αστυνόμος Σαΐνης να είχε έρθει να συνδράμει στην έρευνα, θα έτρωγε φρίκη). Το μάτι καρφώνεται κατευθείαν στη σωστή ντάνα, στο σωστό σημείο, και με χειρουργική επιδεξιότητα τραβάω το cd που θέλω χωρίς την παραμικρή απώλεια. Όχι ότι δεν υπάρχουν ατυχήματα σε τούτη την ισορροπία του τρόμου –γιατί δεν μένω και μόνη μου.
Τα επιδέξια χεράκια της νεότερης γενιάς χάνουν εντελώς τα ταλέντα τους όταν απομακρυνθούν από το πληκτρολόγιο. Οποιοδήποτε πληκτρολόγιο. Πώς είναι τα ψάρια έξω απ’ το νερό; Κάπως έτσι...
Μουσική γι’ αυτά σημαίνει πληκτρολογώ, κατεβάζω, αποθηκεύω, ακούω (ή περίπου έτσι). Όλος ο καβγάς είναι του τύπου «με πέταξε έξω», «μα εγώ ήμουν σίγουρη ότι το είχα κατεβάσει», «άκου αυτό, γαμώτο κόλλησε πάλι...», «έλα να δούμε το κλιπάκι, είναι τέλειο».
Ένα χεράκι που εκπαιδεύει καθημερινά τα δαχτυλάκια του στο delete και στο enter και έχει και ένα i-pod κολλημένο στο αυτί του δεν γίνεται να μάθει τη χειρωνακτική δουλειά του κτίστη της ντάνας. ’λλου είδους ταξινόμηση κάνει το mp3, άλλη εγώ –που δεν είμαι και το καλύτερο παράδειγμα. Αλλά τουλάχιστον έχω μια σχέση με το αντικείμενο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, η σχέση είναι τόσο στενή που μοιάζει με εκείνες τις μεγάλες φιλίες που σε συνοδεύουν μια ζωή. Που χωρίς να το συνειδητοποιείς σου τείνουν χείρα βοηθείας σε κάτι απίθανες στιγμές με όλη την ανιδιοτέλεια, την απλοχεριά, το σεβασμό και περιστασιακά με την απόσταση που χρειάζονται οι φιλίες για να αναθερμανθούν εκ των έσω. Έρχεται η ώρα που επιστρέφεις και βρίσκεις τους στίχους ξανά, όχι απαραίτητα με την ίδια διάθεση, ούτε απαραίτητα στις ίδιες στροφές, αλλά κάθε φορά το συναίσθημα είναι το ίδιο δυνατό, οι ατμόσφαιρες και τα μικρά εσωτερικά ταξίδια με μια αίσθηση καινούργιου. Υπάρχουν κάτι τέτοιες στιγμές τόσο σημαδιακές που δεν υπάρχει περίπτωση να σβήσει η σχέση, ακόμη κι αν το cd είναι στο χαμηλότερο σημείο της ντάνας.
Εκεί είναι που γίνεται ο κακός χαμός.
«Μην πειράξεις τα cd. Αν θες κάτι, θα το ζητάς και θα σ’ το δίνω».
Έλα όμως που η νεότερη γενιά είναι κακομαθημένη και σε αυτό. Δεν μπορεί να περιμένει. Το κλικ διαρκεί ένα δευτερόλεπτο και το κατέβασμα μερικά ακόμα. Πού να περιμένεις όλη την ημέρα να γυρίσει η «αποθηκάριος» να σου δώσει αυτό που θέλεις; Και ορμάει ως ταύρος εν υαλοπωλείο να ανακαλύψει το τραγούδι...
«Ποιο τραγούδι; Σε ποιο δίσκο;» (Πότε; Πού;...)
Αυτή κι αν είναι ερώτηση! Σε ποιο δίσκο!
Το τραγούδι πάει κάπως έτσι: «Na na na na. Na aaaaaaaa. Na na». Μάλιστα. Κατάλαβα. Αλλά τραγούδι αδέσποτο μέσα σε έναν ετοιμόρροπο πύργο (λόγω ύψους) είναι, όπως καταλαβαίνετε, ψύλλος στ’ άχυρα.
Κάτσε στο ίντερνετ, χρυσό μου. Θα σε βοηθήσω να το βρούμε μαζί. Η ντάνα θέλει άλλου είδους παιδεία. ’λλου είδους σχέση. Μακάρι κάποτε να το καταλάβεις...
