Το ‘χει η μέρα μάλλον να περπατάω και να πέφτω διαρκώς σε «λακκούβες». Μια απ’ αυτές ήταν ότι δεν είχα internet. Η δεύτερη, ότι έχασα το κείμενο. Η τρίτη (και η καλύτερη) ελπίζω να μην έρθει σήμερα, γιατί θα την πληρώσει το lap top (μπορεί και η ’ση Μπήλιου με τον ανάδρομο Ερμή).
Ίδιο κείμενο αποκλείεται να γράψω. Καθώς έψαχνα, λοιπόν, μανιωδώς να βρω πού στο διάολο είχα σώσει εκείνο που –όπως όλα δείχνουν– δεν το έσωσα, έπεσα πάνω σε κάτι που είχε γράψει ο Κωστής Παπαγιώργης στη Lifo και το είχα κρατήσει πριν από καιρό. Η φράση «η επάρκεια γεννάει (και) μελαγχολία, αδράνεια, καθότι σε κάνει να μοιάζεις με αυτά που έχεις» ήταν σημειωμένη με την πιο παχουλή γραμματοσειρά –προφανώς μου άρεσε τότε και το σημείωσα.
Το αμπελοφιλοσοφείν πολύ μου πάει τελευταία και δεν το κάνω από μαζοχισμό (προς Θεού), αλλά από καθαρά προσωπική μου ανάγκη –την οποία μάλιστα μοιράζομαι με τους συνομηλίκους μου. Λίγο πάνω, λίγο κάτω από τα 50, όλοι τους (συμπεριλαμβανομένης και της γράφουσας) ψάχνονται, ψάχνουν ή τους ψάχνουν οι άλλοι –κυρίως η γυναίκα τους, που αν υποθέσουμε ότι ανήκει κι αυτή στην ίδια ηλικιακή ομάδα, την έχει την «εμμηνοπαυσική» υστερία της, η οποία επιτείνεται γιατί «το πουλάκι μου, κάτι κάνει και είναι διαρκώς αλλού».
Το ζητούμενο ποιο είναι; Εκείνες δεν είναι αλλού; Μήπως πιο αλλού απ’ το «πουλάκι» τους;
Όλοι είναι αλλού. Κάπου κάτι κάνουν, με τα σωθικά τους ασχολούνται, με τη μέση τους, τη χοληστερίνη τους, το κενό τους. Πάντως το αναλύουν το θέμα, το αναποδογυρίζουν, φουμάρουν τα πακέτα τους, βρίσκουν ερωμένη, την καθιστούν δεύτερη σύζυγο, και μετά θέλουν και πάλι ερωμένη –γιατί δύο σύζυγοι πέφτουν βαριές.
Όχι ότι έχω να προσθέσω κάτι επί του προκειμένου, αλλά βρήκα μια ενδιαφέρουσα παράγραφο στο βιβλίο του Aldo Carotenuto Έρως και Πάθος (εκδ. Ίταμος), που επίσης έχω σημειώσει –έτσι, για να μου βρίσκεται: «Το πεπρωμένο πάνω στο οποίο δομείται η ζωή μας είναι να μάθουμε να υπομένουμε τη στέρηση και την απογοήτευση για τον άνθρωπο που έχουμε κοντά μας. Όποιος κι αν είναι αυτός, ό,τι κι αν αντιπροσωπεύει ή έχει αντιπροσωπεύσει, εκφράζει μια απουσία. Γιατί, κάθε φορά που βιώνουμε μια ερωτική εμπειρία, "σκηνοθετούμε" κάτι: τη χαμένη ολότητα που παραπέμπει σε πρώιμες στιγμές της ζωής μας (...) Η έλλειψη, η απουσία είναι ο θεμέλιος λίθος της επιθυμίας (...) Νομίζω ότι η νοσταλγία και το αίσθημα της απουσίας του άλλου συμπίπτουν με το νόημα της ζωής μας. Είναι σαν να νιώθουμε διαρκώς ανικανοποίητοι, ανεξάρτητα απ’ το τι έχουμε πετύχει. Ενώ αυτό που μας κινητοποιεί είναι το αίσθημα του απεριόριστου, εκείνα που αποκτούμε είναι πεπερασμένα».
Αυτά είχα να πω. Ελπίζω να μην τα έκανα χειρότερα τα πράγματα. Αν φτάσει ποτέ το κείμενο στον προορισμό του.
