Η κατασκήνωση είναι μεγάλη εφεύρεση για τους γονείς. Τους σημερινούς γονείς που έχουν την τάση να παθαίνουν αλλεργία από την απότομη εισβολή πρασίνου (ή γαλάζιου) στη ζωή τους. Προσωπικά, το πολεμάω όσο μπορώ, κυρίως για να μαθαίνει το παιδί, γι’ αυτό και είμαι (γενικά) πρόθυμη για μια βόλτα στη φύση –όσο η φύση είναι λίγο πιο κει και η επιστροφή περνάει από ...μάσα (ντροπή!).
Πάντως η μικρή τον θέλει τον αέρα της το καλοκαίρι. Την αποτοξινωσούλα της από τον υπολογιστή και τη ρουτίνα της πόλης. «Κατασκήνωση; Και βέβαια θα πάω κατασκήνωση», είπε –εμείς γιατί τη μισούσαμε τόσο όταν ήμασταν παιδιά;– κι έφυγε πετώντας από χαρά. Όλη η χαρά της προετοιμασίας της για τις διακοπές γέμισε το σπίτι με φως, τα συρτάρια της με φρεσκοσιδερωμένα ρούχα κι εμένα με ένα ωραίο αίσθημα απελευθέρωσης –μέχρι να πέσει το σούρουπο και να γεμίσει το μαξιλάρι της με απουσία.
Αλλά μην κλαίτε τζάμπα για την... πτωχή μητέρα. Το σούρουπο είναι ωραιότατη ώρα για να βάλεις δυνατά τη μουσική, να πλατσουρίσεις ξυπόλητη στα νερά της βεράντας (αφού ποτίσεις τις πικροδάφνες), να μιλάς ανενόχλητα στο τηλέφωνο, χωρίς το παραμικρό «μαμάαααα» –που αν και γλυκύτατο, τη φέρει μέσα του την ενοχή του. Αυτά είναι τα θετικά. Η κατασκήνωση όμως έχει και τις παράπλευρες απώλειές της, τουλάχιστον για τη γράφουσα: φεύγει και η γιαγιά για διακοπές και το σπίτι υποφέρει από ασιτία.
Το ‘χω πει πολλές φορές (και τώρα μια ακόμα), η κατάκτηση των μυστικών της κουζίνας δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Αν ήταν εδώ ο Φρόιντ, θα είχε πολλά να πει για τη δική μου μητέρα, αλλά εμείς θα περιοριστούμε (απλά) στο αποτέλεσμα, που είναι πεινασμένη γυναίκα, μόνη, ψάχνει στο ντουλάπι για κονσέρβα. Κάτι σε τόνο με ντοματούλα; Ένα αυγουλάκι ίσως; Μακαρόνια θα ήταν καλή ιδέα, γιατί δεν χρειάζονται πολλά πολλά, αλλά αξίζει τώρα να τρέχει κανείς μέσα στην ντάλα να ψωνίζει;
Βρε δεν βαριέσαι. Τώρα που το παιδί είναι ευτυχισμένο εκεί που είναι κι εγώ μπορώ να ακούσω την ηχώ της φωνής μου μέσα στο σπίτι, ευκαιρία είναι να κάνω τη δίαιτα της πίτσας, που αν την τρως με καλή διάθεση και μπουρ μπουρ τηλεφωνικό, ξυπόλυτη και με δυνατή μουσική, δεν παίρνεις δράμι. ’λλωστε πάει τέλεια και με τα άδεια κουτάκια coca cola που παραμένουν αμίλητα, ακούνητα, αγέλαστα και σε κοιτάζουν ανέκφραστα σαν να μην πιστεύουν στην τύχη τους. Αυτή είναι άλλου είδους κατασκήνωση. Μακριά από τη φύση και με μοναδικό κανόνα να περπατάς πάνω στα ρούχα σου που είναι πεσμένα στο πάτωμα. ’ντε να πετάξω τα αποτσίγαρα. Αλλά μέχρι εκεί.
