Αυτές τις μέρες που έκανα γενική εκκαθάριση στη ντουλάπα του πατρικού μου σπιτιού (εφηβικό δωμάτιο) βρήκα κάτι παλιά τευτέρια (ημερολόγια) από περασμένες εποχές. Με το που τα βρήκα με έπιασε λύσσα ...σκαψίματος σε συρτάρια, ράφια, ραφάκια, πατάρι κλπ. Τι μανία είναι κι αυτή με τις ανασκαφές κάθε καλοκαίρι(!). Κι όταν ψάχνεις, πάντα κάτι βρίσκεις. Μέχρι κι ένα χιλιάρικο ανακάλυψα, τριπλοδιπλωμένο και κοκαλωμένο μέσα σε ένα παλιό τζιν. Το άνοιξα με φοβερή συγκίνηση, το κοίταξα στο φως, το μύρισα -λες και θα μου αποκάλυπτε την ιστορία του- και το τοποθέτησα με ευλάβεια σε ενα κουτί με παλιές φωτογραφίες, αντικείμενα, γράμματα κλπ .Οταν ανοίγω αυτό το κουτί ποτέ δεν ξέρω τι θα βρω ακριβώς. Αυτή την φορά, αναδύθηκε σε ένα περιποιημένο χαρτί, ο στίχος του Σαββόπουλου από το "Καλοκαίρι" (από το δίσκο του "Κούρεμα", 1989) κι ένα γράμμα πολύ σπαραξικάρδιο που προφανώς το κράτησα για μένα- ευτυχώς. Με τους στίχους όμως κόλλησα. Τους πήρα μαζί μου στην δουλειά, τους ξαναδιάβασα, ξέθαψα και το "Κούρεμα" και το ξανάκουσα. Οι στίχοι αυτοί είναι ο,τι καλύτερο έχω δει τελευταία σε τραγούδι. Τους αφιερώνω στο Καλοκαίρι. Και σε εκείνον τον παραλήπτη που δεν τους έλαβε ποτέ.
Καλοκαίρι
η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
καλοκαίρι
καρεκλάκια, πετονιές μέσ' το πανέρι
μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι
πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ' αγέρι
καλοκαίρι
με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μέσ' το παρτέρι
καλοκαίρι
μ' ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη
Καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι
καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
καλοκαίρι
με τον κούκο μέσ' τα πεύκα και στ' αμπέλι
καλοκαίρι
στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο ένα χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι
καλοκαίρι
λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι
Καλοκαίρι
του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρη
καλοκαίρι
με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη
τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι
καλοκαίρι
όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι
καλοκαίρι
με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι
φαλακροί μέσ' τις σακούλες μας σαν γέροι
εκεινού με τ' άσπρο κράνος που μας ξέρει
καλοκαίρι
μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι
Καλοκαίρι
στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη
αλλά εν τέλει
με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι
την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει
καλοκαίρι
στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
καλοκαίρι
τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
καλοκαίρι μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει.
