Το ακανθώδες θέμα «άφησε θέματα» πριν φύγεις διακοπές (σε συνδυασμό με τα τρέχοντα και τις «δουλειές» της ημέρας) μου έχουν βγάλει μια απίστευτη ξινίλα για την έννοια διακοπές- γενικά. Δεν είμαι και άνθρωπος του προγράμματος, τα αφήνω όλα τελευταία στιγμή (μόνο όταν δω το μαχαίρι να ακουμπάει κόκκαλο καταλαβαίνω το επείγον του πράγματος) και έτσι φτάνει η τελευταία μέρα και είμαι σε τέτοια ένταση που λέω να γαμηθούν και οι διακοπές και τα μπανάκια τους.
Κάτι σαν σκοτσέζικο ντους: Από εκεί που είσαι Βέγγος (σε πιο υστερική εκδοχή) και σου 'ρχεται ζαλάδα από το τρέξιμο, πηδάς στις ...διακοπές, όπου κατεβαίνει απότομα ο διακόπτης. Ο Βέγγος φεύγει (πρέπει να τον διώξεις με κλωτσιά), το καλοκαίρι έρχεται. Σκάσε και χαλάρωσε τώρα. Γκρινιάρα. Αλλά όχι για πολύ (μην το χέσουμε κιόλας). Μετά το 15ημερο, βάλε μπρος λιγάκι την μηχανή να αρχίσει να συνηθίζει. Πώς θα την ανάψεις απότομα μετά;
Γίνεται θαύμα μέσα σε ένα 20ημερο (μήνα, δύο εβδομάδες); Πρέπει. Γιατί πως θα δικαιολογηθεί το μέτριο των υπολοίπων 345 ημερών; Το θαύμα! Κάτι σαν ξαφνικός (μεγάλος, πολύ μεγάλος) έρωτας. Αχ ναι. Που θα τα αλλάξει όλα. Όλα. Ακόμη και εκείνη την κακομαθημένη σου πλευρά που ονειροπολεί μονίμως και θέλει να σκάσει ο Τζορτζ Κλούνεϊ από την γωνία και να πει: «Την βλέπετε εκείνη την κοντή με τις ανταύγειες; E… εγώ αυτήν θέλω».
Γι' αυτό τα 'χω πάρει τώρα. Με την κουλτούρα της κονσερβοποιημένης (επιβεβλημένης) χαράς, που ουσιαστικά ρίχνει στάχτη στα μάτια στην μεγάλη παρεξήγηση που λέγεται «ζωή». Η οποία μονίμως τα 'χει με άλλον. Και εμείς εκπαιδευμένοι επιβάτες της ουτοπίας (να πω και της μαλακίας) ζούμε ...ροζ, με όλες τις μπαναλιτέ που συνεπάγεται αυτό. Μια εξ αυτών και το φόρτωμα των είκοσι ημερών με τις «βαλίτσες» των υπολοίπων 345.
Τα 'χω πάρει και με τον εαυτό μου. Που τελευταία στιγμή τρέχει και δεν φτάνει. Με βαρέθηκα. Και δεν μπορώ να αλλάξω- είναι τραγικό. Ο Βέγγος μου δαγκώνει το αφτί και μου λέει: «Έχεις 3 εβδομάδες μπροστά σου. Την πρώτη χρειάζεσαι αναρρωτική. ’ρα πάει η πρώτη. Μας μένουν δύο. Φρόντισε..."
