Αναλύοντας...
Το ότι είμαστε όλοι στο όριο δεν είναι ανάγκη να το αναλύσω. Κάθε ψυχή άνω των -άντα, έχει γερή συγκομιδή από μικρο υστερίες, νευρώσεις, φοβίες κλπ κλπ και όσο πιο ψηλό ( και καλά) το επίπεδο "συναισθηματικής νοημοσύνης" και ικανότητας να αναλύεις και να μιλάς (και καλά) για τον εαυτό σου, τόσο πιο στέρεο (δηλαδή λογικοφανές) το ψέμα που κτίζεις. Και από μυστικά και ψέματα, ουουουου –ο λύκος της στέπας σε οργασμικό ουρλιαχτό.
Οι γυναίκες, ξέρετε, μιλάμε ασταμάτητα. Αν βρεθείς με μαγνητοφωνάκι μαζί τους (κι έχεις μερικές κασσετούλες πρόχειρες), το γράφεις το θεατρικό στο φτερό –πάνω στην απομαγνητοφώνηση. Τέτοια λαχτάρα και προσπάθεια να εισχωρήσουν στον πυρήνα- οι καημένες. Και ο πυρήνας, μια σαπουνόφουσκα που μόλις την αγγίξεις, αλλάζει σχήμα και πετάει μακριά.
Αλλά το πάθος της ανάλυσης, πάθος –παιδιόθεν το σπορ. Μόνο που τώρα έχει και μπύρες το μπλα μπλα. Και πάντα αυτό το σκηνικό με τις μπύρες γύρω γύρω και τον Έρωτα στη μέση έχει κάτι το ψυχοπονιάρικο, σχεδόν δραματικό –και γελοίο ταυτόχρονα. Μπανάλ σε βαθμό κακουργήματος (όπως είναι πάντα ο έρωτας όταν τον παρατηρείς με "μάτι" μοριακού βιολόγου).
"Τι το συζητάς, είναι καλύτερα" της λένε. "Τι σου πρόσφερε; Τελευταία μάλιστα, χάλια και το σεξουαλικό". Εκείνη μιλιά. Έχει το βλέμμα της πάνω στο τραπέζι και κοιτάζει το ποτήρι. Οι άλλες, μέγαιρες να την φάνε. "Μα γιατί υποτιμάς τόσο τον εαυτό σου; Γιατί αρκείσαι σε τόσο λίγα; Γιατί; Γιατί;
Ανάβει η συζήτηση σε βαθμό κακουργήματος.
Όλη η "ιστορία" ξανά από την αρχή. Τότε που τον γνώρισε. Τότε που την έκανε Θεά. Τότε που της είπε το πρώτο ψέμα. Τότε που τσακώθηκαν. Τότε που του είπε έτσι κι εκείνος της απάντησε αλλιώς. Αυτό το "αλλιώς" που σήμαινε κάτι άλλο (πάντα κάτι άλλο σημαίνει). Το άλλο που έφερε εκείνο –και τότε ακριβώς την πήρε η κατηφόρα (πάντα μια κατηφόρα).
Και η ανάλυση πάει, πάει, πάει, φτάνει μέχρι την μαμά του, το ωάριο που σκουντούφλησε στις σάλπιγγες της και στράβωσε, την γιαγιά που ήταν αυταρχική, τον παππού που τους άφησε.
Προσπαθούν τα κορίτσια. Προσπαθούν πολύ. Με το πάθος και την αυταπάρνηση ναυαγοσώστη που πάει να σώσει μια αλαφροΐσκιωτη, ταλαιπωρημένη ψυχή που δεν έχει την ψυχραιμία να δει καθαρά –καθαρά βλέπουν εκείνες που είναι έξω απ τον χορό. Κι έχει κάτι ανταποδοτικό αυτό, μια νέα οπτική και για το δικό τους "μυθιστόρημα" (κι ας έχει μαυρίσει η ψυχή της "παθούσης"). Μόνο που στο φινάλε καταλήγουν να βουτούν στα βαθιά, τα δικά τους βαθιά –η μπύρα βοηθάει και αυτή– κι ενώ ο "μακαρίτης" έχει γίνει φέτες με νυστέρι Γιάλομ, τα μάτια τους αστράφτουν από ηρωικό ψευτοτσαμπουκά –"ε όχι δα, τα ήθελες και τα έπαθες, όλα εκεί ήταν, εσύ δεν τα έβλεπες"– λες και δεν είναι πάντα αυτός ο κανόνας.
Αναλύουν τα κορίτσια, όλες έχουν κάτι να πουν (γιατί το έχουν ψάξει το θέμα), να συμβουλέψουν, να θυμηθούν να… αποφύγουν. Και ω του θαύματος. Όσο πιο καλά είναι κτισμένα τα δικά τους "μυστικά", τόσο πιο ανεπτυγμένη η ικανότητα τους να "μιλούν" γι αυτά, να παραδέχονται, να αναγνωρίζουν –και ταυτόχρονα να επιτίθενται με αλύγιστες αλήθειες στην "παθούσα". Ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος να κρυφτείς (αν δεν θέλεις πραγματικά να μιλήσεις); Το μπλα μπλα –μέχρι τελικής πτώσεως. Εκείνες τουλάχιστον ξέρουν τι τους γίνεται, το έχουν εντοπίσει το "κακό", το ελέγχουν –ανεξάρτητα αν δεν μπορούν να αλλάξουν τα βασικά.
Εκείνη κοιτάζει το ποτήρι και κάποια στιγμή αφήνει ένα δεκάρικο στην παρέα και κάνει να φύγει. Τσακισμένη. Της φωνάζουν να κάτσει, "έλα εδώ ρε παιδάκι μου. Γιατί τα παίρνεις; Σου λέμε αυτά που πρέπει να ακούσεις".
"Εμένα μου λείπει" λέει. "Μπορεί να κάνετε κάτι γι αυτό; Πάντως η ανάλυση δεν βοηθάει. Κρατήστε την για τις κρίσεις πανικού σας".
