Η πανδημία της γρίπης βρήκε το καλύτερο αντίδοτο: την πανδημία του προεκλογικού αγώνα. Ωιμέ τι ώρες είναι αυτές !
Τα "παιδιά" (τα παιδιά, τα παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά) ανεβάζουν τα μανίκια τους και βγαίνουν στην τηλεόραση να ξιφουλκήσουν με τα άλλα παιδιά - ενώ παράλληλα αρχίζει το γλείψιμο (με τόσο σάλιο που θες ομπρέλα) να έρθει να γλυκαθεί πάλι ο "παντοδύναμος" λαός. Τόσο εξόφθαλμο είναι αυτό το δούλεμα, τόσο κακόγουστο το θέατρο που καταντάει προκλητικό -όπως προκλητικές είναι αυτές οι συγκεντρώσεις με τις πρασινο/γάλαζες σημαίες. Ένα δεν μπορώ να καταλάβω . Πώς μετατρέπεται σε μια νύχτα η γκρίνια (ο θυμός, ενίοτε η οργή) σε παραταξιακό έρωτα και αλαλαγμούς αγάπης; Τι τους τάζουν και βγαίνουν και χτυπιούνται; Ο χαβαλές στα χρόνια του "Ταμιφλού". Για χαβαλέ πρέπει να κατεβαίνουν (δεν εξηγείται διαφορετικά) και μια που είναι και ο εθνοπατέρας στο βήμα, παίρνουν σημαία και την κουνάνε. Όπως χαβαλέ έκαναν προχτές και οι αστυνομικοί όταν τους ζήτησα μια σφραγίδα για ένα γνήσιο υπογραφής. "Περιμένετε" μου είπαν, "έχουμε δουλειά". Και βέβαια περίμενα μέχρι να μου έρθει σκοτοδίνη απ’ την τσαντίλα και να πάρω τα πόδια μου να πάω στο κοντινότερο ΚΕΠ. Αλλά κι εκεί περίμενα. "Μόλις κλείδωσα το συρτάρι μου" μου είπε ο κύριος και με παρέπεμψε στην ουρά (τρεις υπάλληλοι, ο ένας δούλευε). Στην εφορία (λίγο μετά) κόντεψα να το πάθω το εγκεφαλικό. Αντάλλασσαν συνταγές μαγειρικής, περιφέρονταν, μιλούσαν στα τηλέφωνα και η ουρά στο γκισέ (ένας δούλευε) είχε φτάσει απέναντι. Ελλάδα λέω μέσα μου. Ποια κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει τον αστυνομικό που με φτύνει, τον δημόσιο υπάλληλο που με αγνοεί, την εφορία που ανταλλάσσει συνταγές μαγειρικής (ενώ εγώ ξεροσταλιάζω στην ουρά;).
Όχι, δεν θα πεθάνουμε από γρίπη εμείς πουτάνα νεκροθάφτη. Από αυξημένες δόσεις χαβαλέ θα πάμε. Και από υπερβολική κατανάλωση φρέντο. Η γρίπη έχει το ταμιφλού της, ο χαβαλές όμως δεν παλεύεται..
