Στην γιορτή μου (που είναι τον Φεβρουάριο) ήμουν στη Σέριφο στο σπίτι κάτι φίλων σε ένα από εκείνα τα weekend που θα το θυμάμαι για χρόνια. Μεγάλη παρέα, πολύ μπούγιο, πολύ χάχανο - το υστερικό, της καταστροφής - σύντομη εκδρομή/ελπίδα, όπου σπρώχνεις το γέλιο σαν κλανιά κι εκείνη αρνείται. Καταλάβατε. Που λες "πάει έχει τελειώσει πια και να ξαναγύριζε δεν υπάρχει περίπτωση" αλλά τo χεις το κινητό διαρκώς πάνω σου- και το ανοίγεις, το κοιτάς, το κλείνεις, το εκλιπαρείς, το βρίζεις κλπ. κλπ.
Και γίνεται το θαύμα. "Γουργουρίζει" μήνυμα το απόγευμα. Σου έχουν πει χρόνια πολλά οι πάντες. Η αδερφή σου, η μάννα σου, οι φίλοι σου (άλλωστε οι πιο στενοί είναι εκεί). Ποιος διάολος να είναι απογευματιάτικα; Για δευτερόλεπτα νιώθεις την επίθεση της ενδορφίνης (ευτυχία) να σε κάνει πυροτέχνημα κι όλος ο κόσμος γίνεται μια απλή φρασούλα κι ένας συγκεκριμένος αριθμός.
Το ανοίγεις. Και είναι ο Παναγιώτης Καμμένος (της Ν.Δ) που σου εύχεται Χρόνια Πολλά. Θες να πιάσεις τον Καμμένο (και όλη την Βουλή) να τους φουντάρεις στη θάλασσα, αλλά το γελοίο της υπόθεσης, περνάει σιγά σιγά στο κέντρο του εγκεφάλου και ο ...εγκέφαλος της ψυχής, σου λέει γέλα. Ξεκαρδίσου. Και όλοι γελάνε γύρω γύρω και στην μέση είναι ο Καμμένος και τα Χρόνια Πολλά του - το πιο γελοίο σημείο της ιστορίας.
Τελευταία "γουργουρίζει" το κινητό στη τσέπη μου κάθε τρείς και λίγο. Όχι ότι έχω ξεχάσει εντελώς την εποχή που θα έβγαινα κι απ’ το πηγάδι για να δω το μήνυμα (και θα ξαναέμπαινα μέσα για να απαντήσω) αλλά θυμώνω λιγότερο όταν βλέπω ότι είναι ο Παπαθεμελής (η Νταλάρα, ο Δημαράς, ο Γιαμπαζολιάς, ο Καμμένος) που με καλούν να τους ψηφίσω. Ανάμεσα σ’ αυτούς και ο Hondos που έχει εκπτώσεις. Κάτι θέλει κι αυτός...
Ποια είναι η διαφορά Hondos Center και Παπαθεμελή;
Ουσιαστικά καμία. Και οι δυο την μάχη των εντυπώσεων πάνε να κερδίσουν, μόνο που από τον Hondo εσύ με την σακούλα στο χέρι, όχι εκείνοι (ενώ εσύ κοιτάς σαν λιγούρης).
Το θέμα όμως δεν είναι εκεί. Όχι μόνον εκεί. Είναι ότι όλη αυτή η διαδικασία με τους λόγους, τις συγκεντρώσεις, τα ντιμπέιτ, τα παράθυρα, τους διαξιφισμούς, τις υποσχέσεις, τα sms, μοιάζει με αποτυχημένη επικοινωνιακή καμπάνια, ακριβώς γιατί δεν έχει τίποτα να σου επικοινωνήσει. Ο Βασιλιάς είναι γυμνός. Γελοίος. Πλαδαρός. Γερασμένος. Ετοιμοθάνατος. Κι έχει το θράσος να σε βάζει να του οργανώνεις πάρτι και να προσκαλείται μόνος του.
Ανεπιθύμητος επισκέπτης σε μια γιορτή που δεν την θέλεις. Δεν την πιστεύεις. Και πρέπει να είσαι και ευγενής και διαχυτικός και να κάνεις και τον μαλάκα, όταν σου τρώει όλο το φαγητό και ρεύεται στα μούτρα σου στο φινάλε.
Αυτή είναι η πολιτική πραγματικότητα σήμερα. Μπαίνει μέσα στην τσέπη σου (μέσω κινητού) και σου βγάζει την γλώσσα με θράσος- λες και θεωρεί δεδομένο ότι θέλεις να ανήκεις στον ξεπεσμένο θίασο της. Στην κουρελαρία της.
Ειλικρινά, απορώ με τους νέους ανθρώπους γιατί αποφασίζουν να πηδήξουν μέσα σ’ αυτό το κενό. Για να αποφύγουν το δικό τους; Από σκέτη ναρκισσιστική φιλοδοξία; Πάντως βλέπεις ότι ακόμη και στην προεκλογική τους προσπάθεια- πριν ακόμη μπουν μέσα 'κει- υιοθετούν την ίδια, ξεπερασμένη, κενή "γλώσσα" που έχουν οι επαγγελματίες του χώρου. Τι ωραίο ξεκίνημα! Τι φαντασία! Πόσο γρήγορα χάνεται εκείνη η άλλη πλευρά που λίγο πριν έμοιαζε να αηδιάζει, να θυμώνει, να γίνεται έξαλλη με την κατάσταση. Η’ μήπως δεν υπήρχε ποτέ εκείνη η πλευρά; Kαι το μόνο που υπάρχει είναι η αγωνία να προλάβουν να πηδήξουν όλοι σε μια βάρκα- έστω και σάπια- γιατί είναι καλύτερο σε σάπια βάρκα, παρά στο νερό; Αναρωτιέμαι. Υπάρχει κανείς εκεί έξω που να πιστεύει σε κάτι;
