Μια από τις φίλες της μικρής, μένει στην Κυψέλη, σε μια παλιά μονοκατοικία. Για να φτάσεις στην εξώπορτα πρέπει να ανέβεις καμιά πενηνταριά σκαλοπάτια, να υπερπηδήσεις τα άδεια κουτάκια coca cola (μπύρας και λοιπών αναψυκτικών) που πετούν οι περαστικοί και να κάνεις και τα στραβά μάτια σε κάτι μεταχειρισμένες σύριγγες που ενίοτε κατρακυλούν στα πόδια σου. Για να παρκάρεις εκεί πρέπει να έχεις τον Θεό μπάρμπα. Μια φορά απ' αυτές τις δύσκολες μέρες (όπου έπρεπε να έχω εσωτερικό gps για να βρω ξανά το αυτοκίνητο) περάσαμε με τα πόδια από την πλατεία Κυψέλης μετά τις 12 τη νύχτα. Ο κόσμος ήταν έξω στα παγκάκια και ...λιαζότανε κάτω από το φεγγαράκι. Η μικρή (που τότε δεν ήταν πάνω από 7-8 ετών) μου κρατούσε το χέρι σφιχτά και κάποια στιγμή κοντοστάθηκε και κοιτώντας γύρω της με ρώτησε με πραγματική απορία : "Κι εδώ Ελλάδα είναι;"

Μια άλλη φορά, είχαμε και μια συμμαθήτριά της μαζί μας. "Κυψέλη"; είπε με απορία. "Κυψέλη; Πού είναι αυτό;"

Είχε μεγαλώσει στα βόρεια προάστια και το μόνο που της θύμιζε το όνομα Κυψέλη, ήταν τα Μελίσσια όπου έμεναν χρόνια πριν οι γονείς της, πριν γεννηθεί εκείνη. Όταν κάποια στιγμή φτάσαμε στα 50 σκαλοπάτια, έκανε μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση: "Εμείς έχουμε σκαλοπάτια μέσα στο σπίτι" είπε. "Αυτοί τα έχουν απέξω".

Είναι ωραία τα παιδιά όταν είναι παιδιά. Tο μάτι τους σηματοδοτεί εντελώς διαφορετικά τις εικόνες γύρω τους, αλλά το κακό είναι ότι μεγαλώνουν γρήγορα και δεν υπάρχει περίπτωση να μην "κολλήσουν" το δικό μας (μικρό) αστικό βλέμμα. "Εμείς γιατί δεν έχουμε σκάλα μέσα στο σπίτι"; με ρώτησε μια φορά η μικρή μετά από ένα χλυδάτο παιδικό πάρτι. "Γιατί δεν φτιάξατε πισίνα;" "Είμαστε πλούσιοι εμείς ή φτωχοί;".Την καθησύχασα ότι ανήκουμε στην μικρή και πολύ τυχερή μειονότητα του πλανήτη που με το που βγαίνει νέο μοντελάκι laptop μπορούμε να βρισκόμαστε την επόμενη κιόλας στα μαγαζιά και ότι αυτό δεν είναι καθόλου δεδομένο για πολλά άλλα παιδιά.  

Μάλλον την κάλυψα. Άλλωστε μόλις είχε βγει τότε η μόδα με το Skype και η συνομιλία μέσω κάμερας (την οποία είχαμε προλάβει -βεβαίως, βεβαίως) και εξαντλήθηκαν πολύ γρήγορα οι φιλοσοφικές ερωτήσεις (λόγω έλλειψης χρόνου).

"Μου αρέσει το shopping" μου είπε τις προάλλες."Να έχω πολλά λεφτά να πηγαίνω στο Public και στο Πλαίσιο να αγοράζω τα πάντα".

Γύρισε το μάτι μου ανάποδα μόλις το άκουσα, αλλά είχα την σοφία να το βουλώσω και να μην αρχίσω το κήρυγμα για τα φτωχά παιδιά της Αφρικής. "Την Κυριακή μας έχουν καλέσει στη φίλη σου στην Κυψέλη" της λέω, κοιτώντας αλλού. "Από τώρα σκέφτομαι το παρκάρισμα..".

"Α να παρκάρεις μακριά" μου λέει. "Να πάμε μια βόλτα από την Φωκίωνος Νέγρη. Και την πλατεία Κυψέλης. Είναι ωραία γειτονιά εκεί. Είναι  τόσο γλυκά τα μαυράκια όταν είναι μικρά..."   .

Ψιθυρίζω κάτι του τύπου "όπως στρώνει κανείς έτσι κοιμάται - εκείνος και τα παιδιά του" και μετά μου έρχεται άλλη μια ωραία παροιμία στο νου. "Πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία" λέω -μόνο που αυτό φεύγει αρκετά πιο δυνατά.  

"Άσχετο" μου απαντάει. "Πάλι ταξιδεύεις"; Ταξιδεύω, ναι. Πειράζει; "Δεν πειράζει. Ταξίδευε εσύ. Tην Κυριακή στη Κυψέλη.Το  Σάββατο όμως θα φροντίσεις να κάνουμε μια στάση  στο Public; Exουμε να πάμε πολύ καιρό".