To δέντρο έξω από το παράθυρο είναι σαν φωτογραφία στο μυαλό μου. Σκοτεινή φωτογραφία, νύχτας, σε ώρες που ο κόσμος μαζεύεται μέσα και κουρνιάζει στην φωλιά του. Εγώ έμπαινα στο δωμάτιο και κατευθείαν έκλινα τις κουρτίνες, μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα. Το δέντρο τον χειμώνα ήταν γυμνό, τα απέναντι παράθυρα φωτισμένα...
Όταν έβγαινε το φεγγάρι, το σκοτεινό δωμάτιο έπαιρνε μια τέλεια λάμψη.Τραβάγαμε τις κουρτίνες στην άκρη και κοιτάζαμε το τεράστιο σκουρόχρωμο σκίτσο από φύλα και κλαδιά που έτρεχαν στον τοίχο - ήταν άνοιξη κι η σκιά του δέντρου πάνω στον τοίχο ήταν "ομιλούσα". Το δέντρο μας μιλάει (έλεγα μέσα μου), το δέντρο είναι το μόνο που μας βλέπει, το μόνο που τα ξέρει όλα κι άπλωνα το χέρι μου έξω από τα σκεπάσματα κι έπιανα τις ζωντανές σκιές που θα έμεναν εκεί ενώ εγώ θα είχα επιστρέψει στην άλλη μου πραγματικότητα.Τα σεντόνια μύριζαν καθαριότητα και τα ρούχα μου που ήταν πεσμένα στο πάτωμα, έμοιαζαν με βουναλάκια ανεμελιάς μέσα στο σκοτάδι - της απόλυτης ανεμελιάς, εκείνης της παλιάς,της παιδικής.
Ήταν τέλειο εκείνο το δωμάτιο. Όλα τα λεφτά. Ένας ζωντανός οργανισμός, με τα μικροαντικείμενα του, τα πορτατιφάκια του, τα κομοδίνα του, τα βιβλία του (πάνω στο ένα κομοδίνο), τα κεράκια του (στο πάτωμα) τις κουρτίνες του, όλα με ένα περίεργο τρόπο εναρμονισμένα με τις σκιά του "ομιλούντος" δέντρου πάνω στον τοίχο και -ναι - με τα δικές μου εσωτερικές λειτουργίες και όργανα. Τα δικά μας όργανα. Την αναπνοή μας, τον σφυγμό μας, τις αρτηρίες μας, το δέρμα μας, την καρδιά μας. Όλα τα όργανα μαζί, παρόντα, με την ίδια ένταση, δεν είναι εύκολο πράγμα. Πάρα πολλά χρόνια είχε να μου συμβεί αυτό το ...ζεν ( ψυχής, σώματος και εξωτερικών αντικειμένων) και να μοιάζει το σκοτεινό δωμάτιο με κουκούλι χαράς (όπου και ο τρίτος παγκόσμιος να γινόταν απέξω, σκασίλα μου).
Θα το θυμάμαι πάντα αυτό το κινούμενο δέντρο κι αυτόν τον λευκό τοίχο. Πάνω του έβλεπα τον αντικατοπτρισμό του χεριού μου να φτιάχνει λαγουδάκια και γατούλες, και για λίγο - μερικές στιγμές - ήξερα ότι ο αντικατοπτρισμός αυτός είναι η χειροπιαστή απόδειξη ότι γίνεται να συντονιστείς με τα πορτατίφ και τις κουρτίνες. Όλα στην θέση τους. Και απολύτως παρόντα. Να εξαφανίζουν τον χρόνο και να δίνουν στην στιγμή την δύναμη αιωνιότητας.
Καθόλου ψύχραιμα δεν την αντιμετώπισα την απώλεια του δωματίου. Δεν είναι του ζωδίου μου η ψυχραιμία. Κι αυτά με τις "θετικές σκέψεις" (τύπου να χαίρεσαι που το έζησες, άλλοι το φοβούνται) και τις "θετικές ενέργειες" μου φέρνουν τα μέσα έξω. Και τις προάλλες που διάβασα το Μ.α.ι.ρ.ο.ύ.λ.α (της Κιτσοπούλου)- το είχα δει και στο θέατρο - και με...χτύπησαν κάποιες φράσεις στο ψαχνό, ήθελα να πεταχτώ όρθια και να ουρλιάξω -από την λύσσα μου βέβαια (μπας και φύγει κάτι από την πικρή νοσταλγία που άφησε το κωλόδεντρο εκείνο στο σύστημα μου). Συνοδοιπόρος με την κυρία (Κιτσοπούλου) και μεγάλη θαυμάστρια. Της βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι ταπεινά. Πώς είναι να ακούς από άλλον αυτό που θες να πεις εσύ και δεν βρίσκεις τις λέξεις; Γι αυτό της αφιερώνω το δέντρο μου (με όλες τις φυλλωσιές και τα μυστικά του) και προχωράω λέγοντας το εξής (σε σχέση με το έργο).
Οι ηλικίες που είμαστε ακόμα νέοι και έχουμε την πίστη που σιγά σιγά χάνεται ("έτσι είναι η ζωή", "εντάξει μωρέ δεν πειράζει") δεν έχουν σχέση με τα γενέθλια μας. Πενηντάρης γεννιέσαι δεν γίνεσαι. Είμαι απόλυτη σ αυτό. Τι καθορίζει την πραγματική ηλικία; Μακάρι να ξερα. Mάλλον είναι γονιδιακό (είναι κάποιοι που γεννιούνται κατευθείαν με γκρίζους κροτάφους). Μακάρι να ήξερα και τις σωστές δόσεις του "μείγματος" αποστασιοποίησης / πάθους που σε κρατούν σε φόρμα στο πέρασμα του χρόνου. (’λλωστε μαθαίνονται αυτά ποτέ;)
Προς το παρόν παίρνω το δέντρο μου μαζί μου (σιγά μην φύγει από την μια στιγμή στην άλλη) και πορεύομαι με τις θετικές και αρνητικές σκέψεις μου ένα κουβάρι- όπως πάντα. Όσο για το "δες το θετικά"; To βιβλίο της Κιτσοπούλου είναι ακόμα στο κομοδίνο μου. Και δυστυχώς η γιόγκα δεν με πείθει.
