Άλλη μία σπουδαία έρευνα δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες, για άλλη μία φορά πάτησα τον όρκο μου να μη τις διαβάζω αλλά να σκίζω επί τόπου τη σελίδα θυσιάζοντας σαν βουάρ και την πίσω όψη της – κι ας χάσω και συνέντευξη της Μανωλίδου.

Η κατανάλωση και ενός μόνο ποτού, λέει, φτάνει να τριπλασιάσει τις πιθανότητες πρόκλησης θανατηφόρου τροχαίου ατυχήματος, διότι, «όπως διαπιστώνεται για πολλοστή φορά, ένα ποτήρι μπύρας ή κρασιού αρκεί για να ανεβάσει το επίπεδο του αλκοόλ στο αίμα του οδηγού ως και 0,50 mg ανά 100 ml αίματος». Καθώς διάβαζα βιαστικά, νόμισα ότι η έρευνα είχε πατέρα τον Τούτουζα, που έλεγε στα σοβαρά να πίνουμε ανήμερα το Πάσχα «ένα, άντε δύο ποτηράκια κρασί» - και αυτό άσχετα με την οδήγηση, μόνο για να μη μας χαλάσει το στομάχι από την προηγηθείσα νηστεία (με τις γαρίδες και τα τσίπουρα).

Όχι, όμως. Ήταν βρετανική, από συνεργάτες υγειονομικού ιδρύματος (κατά πως λέμε «είναι σε ίδρυμα»). Και είχε το θεμελιώδες χαρακτηριστικό όλων των «ερευνών» τέτοιου τύπου, να είναι δηλαδή εντελώς αφηρημένη. Γιατί είναι επικίνδυνο και ένα ποτήρι; Επειδή μειώνει τα αντανακλαστικά. Πόσο τα μειώνει; Σημαντικά. Επί πόση ώρα; Σιγή. Τι αντανακλαστικά απαιτούνται για να οδηγεί κανείς –μήπως και τα μειωμένα του ενός ποτηριού αρκούν; Σιγή. Τι σημαίνει τριπλασιάζεται η πιθανότητα θανατηφόρου τροχαίου; Έχει γίνει μέτρηση μεταξύ οδηγών που είχαν πιει ένα ποτήρι μπύρα και άλλων ίδιων (δηλαδή το ίδιο επιθετικών ή ηλίθιων στην οδήγηση υπό καθεστώς νηφαλιότητας) που δεν είχαν πιει καθόλου και οι θάνατοι ήταν 3:1; Ή μήπως αυτός ο υποτιθέμενος επακριβής υπολογισμός είναι απλή θεωρία βασισμένη σε μέτρηση απομείωσης αντανακλαστικών, που επίσης δεν προσδιορίζεται πώς μετρήθηκαν; Σιγή – αν και εμμέσως προκύπτει ότι, ναι, ο υπολογισμός είναι θεωρητικός με βάση τα περίφημα αυτά αρχετυπικά αντανακλαστικά που δεν πρέπει να μειώνονται με τίποτε.

Τα ήτελα πει κύριο γκιατρούς πως, ό,τι και να λένε, ο κόσμος ξέρει πολύ καλά πως με μία μπύρα ή ένα ποτήρι κρασί οδηγεί μία χαρά, εάν βέβαια οδηγεί μια χαρά χωρίς αυτά – διότι όπως βλέπουμε στους δρόμους αυτό είναι μεγάλη ιστορία (οι ανόητοι που προσπερνούν χωρίς ορατότητα στην αντίθετη λωρίδα στις δέκα το πρωί δεν έχουν συνήθως πιει). Αντίθετα, αν είναι αγουροξυπνημένος, δεν οδηγεί καλά κι ας είναι στεγνός από την τελετή λήξης των Ολυμπιακών του Πεκίνου.

Ο Ιαβέρης, του οποίου δηλώσεις παρέθετε η εφημερίδα, το είπε: «Φοβόμαστε την ανοησία». Και πρόσθεσε ως προς το αλκοόλ ότι δεν είναι νοητό να οδηγεί κανείς με ζαλάδα από το οινόπνευμα. Ο άνθρωπος, χρόνια στο κουρμπέτι, ξέρει πολύ περισσότερο τι λέει από τους γιατρούς. Εγώ θα ήμουν και αυστηρότερος: δεν χρειάζεται να φτάσουμε εγγύς της ζαλάδας, με το όριο του 0,80 που ίσχυε επί χρόνια δεν είσαι ζαλισμένος, ήταν όμως ένα εύλογο όριο – χαμηλό επειδή έπρεπε να είναι «αντικειμενικό», αλλά εύλογο. Ενώ με «έρευνες» σαν αυτή που έκαναν οι αγγλάρες δεν προάγεται η λογική, μόνο ο φανατισμός – αλά Μαριλίζα που δεν κοιτάει το χάλι της υγείας, αλλά την έπιασε πόνος να απαγορεύσει το κάπνισμα στα μπαρ (επ’ αυτού όμως σε επόμενα κείμενα, σηκώνει πολύ μπινελίκι).

Τι σε κόφτει, θα πείτε, ας μην πίνεις καθόλου όταν οδηγείς. Με κόφτει επειδή βιάζει τη λογική, επειδή επιβάλλει έναν φανατισμό παραμερίζοντας τη χαρά της ζωής, επειδή βάζει τον νόμο να κυνηγάει το ανούσιο αντί να επικεντρώνεται στα σοβαρά. Επειδή, πάνω απ’ όλα αλλιώς, αυτή η γραμμή μας θεωρεί ηλίθιους, ανίκανους να τηρούμε μέτρο και ανοίγει τον δρόμο για καθολικές απαγορεύσεις χωρίς κανένα νόημα.

Αν οι γιατροί θέλουν σώνει και ντε να θέσουν κάτι εντελώς εκτός νόμου, έχω μία πρόταση. Ας απαγορεύσουν εμπράκτως τις μίζες τους. Μετά συζητάμε για τα υπόλοιπα.