Το έχουμε πει ότι οι μύθοι είναι αληθινοί, τώρα το ανακάλυψαν και οι τοξικολόγοι.
Τα Ύδατα της Στυγός, θα το διαβάσατε ίσως, περιέχουν, λέει, το βακτήριο «micromonospora» κάτι (προσοχή,
όχι «micromounospora), το οποίο προκαλεί αίσθημα αδυναμίας, κόπωση και πόνους.
Πολύτιμη επισήμανση, αλλά μάλλον άχρηστη για ανθρώπους του είδους μου.
Πρώτον, διότι με τις μικρές μας γνώσεις μυθολογίας ξέρουμε ότι τα συγκεκριμένα νερά, στον Χελμό, ήταν καλά όταν βουτούσαν τον Αχιλλέα (εάν είχαν θυμηθεί και τη φτέρνα), αλλά έτσι και έπινε κάποιος θνητός, την είχε βάψει. Και επειδή με τους μύθους δεν παίζει κανείς - δεν πας φέρ’ ειπείν στον Όλυμπο να βρίσεις τον Δία, διότι και κεραυνοί πέφτουν και δεν έχουμε κανένα συμβόλαιο ότι ο Γιαχβέ είναι ο ένας και μοναδικός- καλό είναι να μην πιει κανείς της Στυγός το νερό, παίρνει μαζί του δύο μπουκάλια Ζαγόρι και έχει το κεφάλι του ήσυχο.
Δεύτερον και κυριότερο, επειδή για να πας στα Ύδατα της Στυγός, εκεί που κυλούν από το βουνό, θέλει -απ’ ό,τι πληροφορήθηκα ευρεθείς πρόσφατα στην περιοχή- τρεις ώρες πορεία. Και, ως γνωστόν, αυτή αρκεί να προκαλέσει αίσθημα αδυναμίας, κόπωση και πόνους, πολύ πριν φτάσεις στα Ύδατα και αντιμετωπίσεις το δίλημμα «να πιει κανείς ή να μην πιει». Οι τοξικολόγοι μπορεί να μην το έχουν συνειδητοποιήσει, οι πότες όμως το ξέρουμε χρόνια τώρα και αποφεύγουμε τις κακοτοπιές.
Τρίτον, διότι δεν χρειάζεται να μπει κανείς σε όλα τα ως άνω βάσανα. Υπάρχουν Ύδατα της Στυγός ακριβώς πάνω στον δημόσιο δρόμο στην είσοδο της Ζαρούχλας, με άνετο πάρκινγκ απέναντι, ώστε δεν έχεις παρά να περπατήσεις καμιά τριανταριά μέτρα – και μέχρι τόσο μπορούμε, μην ακούτε τις κακές γλώσσες. Πρόκειται, βέβαια, για ταβέρνα και όχι για ιστορική ορεινή πηγή, αλλά αυτό κρύβει πρόσθετες απολαύσεις για τον περιηγητή, μια που εκτός από νεράκι καθαρότατο χωρίς μικρομο(υ)νόσπορα, μπορεί να γευθεί εκεί και ωραιότατα πιάτα, όπως ομελέτα με λαχανικά (μου είπαν ότι είναι εξαιρετική μία με μικρές αγκινάρες, αλλά δεν είχε όταν πήγα), πράγμα που στην πηγή δεν διατίθεται – κι ας έχεις φτάσει ξεθεωμένος και ξενηστικωμένος, σε αντίθεση με την ταβέρνα που την προσεγγίζεις φρεσκότατος, με μόνη μια ελαφρότατη κόπωση στο αριστερό πόδι από το αμπραγιάζ.
Επειδή όμως είπαμε ότι δεν παίζουμε με τη μυθολογία, ο καλός ελληνολάτρης δεν παύει, βλέποντας το «Ύδατα Στυγός» στην πινακίδα, να σκέφτεται «τίποτε δεν είναι τυχαίο» και να προσέχει. Ορθώς πράττει, το κόκκινο κρασί έφερνε προς κουτελίτη, καλύτερα μπύρα ή τσίπουρο α βολοντέ.
Πλήρης, πλην του οίνου, ικανοποίησης από τη σύγχρονη εκδοχή των Υδάτων κινδυνεύει κανείς να αντιπαρέλθει τις πεζότερες επωνυμίες του παρόντος. Εκτός εάν έχει καλούς φίλους, όπως ο δικός μας –του Homefood- Γιάννης Βαρβάκης, που ξέρουν και από γεύση και από μυθολογία. Για δες και στην έξοδο του χωριού, εισηγήθηκε, τελευταία ταβέρνα αριστερά. «Ο Γιάννης» - σκέτο. Συμπαθέστατα κοκοράκια -μαγειρεμένα, εννοείται. Αν είχε και χοντρό μακαρόνι, θα ξέχναγα τους μύθους όλους.
