«Αποφάσισα να κατέλθω και στις επικείμενες Δημοτικές Εκλογές ως υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος, με γνώμονα πάντοτε το συμφέρον και την ειλικρινή εκπροσώπηση των συμπολιτών μου στο Δημοτικό Συμβούλιο (όπως άλλωστε έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια που με έχουν τιμήσει με την ψήφο τους), προσπαθώντας με όρους δικαίου και νομιμότητας να επιλύσω τα προβλήματα μέσα από ευρύτερες συναινέσεις και συνεργασίες».

Μια που λέμε ότι μία τοποθέτηση έχει νόημα αν είναι υπό τις περιστάσεις νοητή η αντίθετή της, ας δούμε πώς θα ήταν η αντίθετη από την παραπάνω δήλωση (εννοώ την αιτιολόγηση της υποψηφιότητας, όχι το ενδεχόμενο να ανακοίνωνε ο σύμβουλος ότι δεν θα είναι εκ νέου υποψήφιος):

«Κατέρχομαι και στις επικείμενες εκλογές …κοκ γιατί η θέση του συμβούλου εξυπηρετεί εδώ και χρόνια το συμφέρον, την προβολή και την ματαιοδοξία μου. Μια που οι συμπολίτες μου με ψηφίζουν, δεν βλέπω γιατί να απεμπολήσω τη θέση από μόνος μου. Στις προηγούμενες εκλογές είχα βάλει με άλλη παράταξη, όμως κάποιοι από αυτήν τα βρήκαμε με την αντίπαλη που είχε τότε νικήσει και τώρα θα κατέβουμε μαζί για να πάρουμε τη δημαρχία. Αν σας πειράζει αυτό, σκεφθείτε ότι συνέχεια για συναίνεση μιλάμε –κι αυτό που κάνουμε συναίνεση είναι και μάλιστα λίαν εξυπηρετική για μας. Όσο για τα προβλήματα των πολιτών, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε στον βαθμό που μας ωφελεί και δεν μας κουράζει. Και οι άλλοι το ίδιο θα έκαναν, οπότε μικρό το κακό.»

Κομματάκι δύσκολο να κάνει κάποιος τέτοια δήλωση, έτσι δεν είναι; Ακριβώς όμως επειδή δεν νοείται ανάλογη τοποθέτηση, στερείται νοήματος και η πράγματι γενόμενη. Είναι λόγια για να γράφονται και να ακούγονται, τα οποία έχουμε τόσο συνηθίσει ώστε να μην πεθαίνουμε από αηδία και να μένει παραπονεμένος ο Καρυωτάκης, ο υμνητής της Πρέβεζας, που μας βλέπει από εκεί ψηλά.

Και, προσέξτε, τα λόγια του είδους δεν είναι ίδιον μόνο των ασήμαντων ή των ευτελών. Ο υποψήφιος π.χ. που έκανε την παραπάνω ανακοίνωση είναι σοβαρός άνθρωπος. Όλοι όμως έτσι μιλούν και …δηλώνουν. Οι περισσότεροι μάλιστα δεν έχουν καν αυτό το κάτι του Γιώργου Παπανδρέου που ανάμεσα σε χίλια κλισέ σου πετάει ότι οι φοιτητές θα μπορούν να κάνουν πειράματα από το σπίτι τους μέσω διαδικτύου και χαμογελάει τ’ αχείλι σου. [Όπως έλεγε η παλιά διαφήμιση, «βρε τους π…(“σβηστό” αυτό, ασπιρέ), τι σκέφτονται..»]

Φανταστείτε τώρα τον ιδιοκτήτη νεότευκτου μπαρ να ανακοινώνει: «Με γνώμονα πάντοτε το συμφέρον και την απόλαυση των ανθρώπων που πίνουν δημιούργησα τον χώρο αυτό, όπως άλλωστε και όλους τους προηγούμενους κατά τη μακρά παρουσία μου στη νύχτα, χωρίς να μετρήσω το κόστος και την προσπάθεια, με μόνο στόχο να έχουν οι πότες το «σπίτι» τους και να με τιμούν με την εκτίμησή τους.»

Θα έπεφτε πολύ γιαούρτι, δεν συμφωνείτε; Στην πολιτική και τον τύπο, όμως, δεν πέφτει. Καθόμαστε και ακούμε το ένα κλισέ μετά το άλλο. Μόνο ο Νιόπλιας αντέδρασε, όταν μετά τον αγώνα με τη Μπάρτσα τον ρώταγαν τα ίδια ανούσια και αυτονόητα: «Τι νόημα έχει να τα ξαναλέμε και να τα ξαναλέμε;»

Κανένα. Κρείσσον σιγάν. Εκτός αν έχει κανείς το θάρρος να πει, όπως είχε κάνει προ ετών γνωστός μου μπάρμαν, «πήγαμε το ποτό 6,5 ευρώ επειδή δεν μπορούσαμε να το πάμε 16,5 !». Σταράτες κουβέντες. Και ο νοών νοείτω.