Βρε την άτιμη την περαίωση! Αυτή η λοιδωρηθείσα, η ανήθικη, το συγχωροχάρτι στους φοροφυγάδες, αυτή ενίσχυσε τα δημόσια έσοδα που είχαν πιάσει πάτο και στηρίζει μια κάποια αισιοδοξία -μικρή, όχι σοβαρά πράγματα. Τόσο που λένε (λένε, γιατί δεν το περιμένει κανείς από το υπουργείο Οικονομικών που έχει αναπτύξει παράδοση να κολλάει στα προφανή και να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις) ότι μπορεί και να επεκταθεί, ώστε να μπορούν να περαιώσουν και όσοι έχουν ακίνητη περιουσία πάνω από 400.000 ευρώ, ήτοι δύο διαμερίσματα ή ένα διαμέρισμα συν ένα οικόπεδο πατρογονικό.
Μακάρι! Ουδείς, πράγματι, έχει καταλάβει γιατί μπορούν να περαιώνουν τις επαγγελματικές χρήσεις τους εταιρείες με σημαντικά μεγέθη, αλλά όχι «φυσικά πρόσωπα» (π.χ. ένας γιατρός ή ένας δημοσιογράφος με μπλοκ) με την κολοσσιαία ακίνητη περιουσία που προαναφέρθηκε. Γιατί, δηλαδή, δεν ορίζεται απλώς ότι δεν περαιώνονται οι φόροι ακίνητης περιουσίας, αλλά περαιώνονται τα υπόλοιπα;
Η μόνη απάντηση που μπόρεσαν να δώσουν εφοριακοί υπάλληλοι είναι ότι και εδώ έχουμε μπλέξει με μία τάση ηθικολογίας χάριν εντυπώσεων, η οποία πνίγει τη ρεαλιστική σκέψη περί πρακτέου. Θα πείτε, τι να κάνουμε, να αφήσουμε κάθε επιφύλαξη περί δικαίου κατά μέρος και να προσελκύσουμε τους εμπόρους κόκας από την Κολομβία να επενδύσουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα;
Θα έτεινα να απαντήσω καταφατικά, αρκεί να έρθουν χωρίς όπλα και με πολλά χρήματα (ει δυνατόν και με φτηνή καλής ποιότητας κόκα), αλλά θα ήταν μία απάντηση αναδυόμενη από τα σκοτεινά μου ορμέμφυτα, οπότε ας την παραβλέψουμε. Απλώς τέτοια επιχειρήματα δεν μας πάνε πολύ μακριά. Πρώτον επειδή παρουσιάζουν τα διλήμματα δικαίου σαν να ήταν απολύτως καθαρά- ενώ δεν είναι. Δεύτερο και κυριότερο, επειδή προβάλλουν ότι δήθεν το θεωρητικώς δίκαιο δεν κάμπτεται μπροστά στα αμείλικτα δεδομένα της πραγματικότητας – ενώ και κάμπτεται και …σκύβει.
Ως προς την καθαρότητα των διλημμάτων, ξέρουμε βέβαια ότι στην περαίωση σπεύδουν να ενταχθούν όσοι φοροδιέφευγαν, γνωρίζουμε όμως ότι, όταν δεν είναι αλμυρή, εντάσσονται και αρκετοί που ελάχιστα πταίσματα τους βαρύνουν. Γιατί; Για τον απλό λόγο ότι ο φορολογικός έλεγχος δεν είναι κάτι διαυγές, αλλά ένα αλισβερίσι οδυνηρό (ο νοών νοείτω), η δε νομοθεσία τέτοια ώστε, άμα θέλει ο ελεγκτής, σου απορρίπτει τις μισές δαπάνες ή και «ρίχνει» τα βιβλία συμπούρδουλα και εσύ βρίσκεσαι στα δικαστήρια και σε πολυετή περίοδο χωρίς φορολογική ενημερότητα.
Ως προς τον ρεαλισμό, δεν θα σας πάω τόσο μακριά όσο οι εταιρείες του Λιχτενστάιν, τα τραστ της Υερσέης και τα διάφορα σχήματα που επιτρέπουν στους αληθινά μεγάλους φορο(απο)φυγάδες να κάνουν επενδύσεις και δουλειές. Αρκεί η γενικότερη διαπίστωση ότι, όπως έχει διαμορφωθεί η διεθνής αγορά, δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τον ανταγωνισμό έξω από τα σύνορά μας. Ακόμη και αν δεχθεί κανείς ότι η σωρεία των φόρων είναι δίκαιη, αντιλαμβάνεται πάντως ότι ουδείς θα έρθει να επενδύσει σε μία φορολογική κόλαση.
Άλλη ρεαλιστική διαπίστωση, ενδοελληνική αυτή. Όταν το κράτος έχει ανάγκη χρημάτων, πρέπει να βλέπει με ποιόν συνδυασμό φόρων και κινήτρων «θα γίνεται τζίρος», για να παίρνει το μερίδιό του. Αν επιμένει σε ακραίες επιβαρύνσεις, η αγορά θα κάθεται και τα έσοδα δεν θα δουν άσπρη μέρα. Η περαίωση, λόγου χάριν, έπρεπε να είχε γίνει από τον περασμένο Γενάρη – και για τα έσοδα, αλλά και για να υπάρξει μία νέα αφετηρία δικαιότερου και απλούστερου ελεγκτικού συστήματος.
Ας αφήσουμε, όμως, τους «πονηρούς» αυτοαπασχολούμενους – δηλαδή το ένα τρίτο των Ελλήνων και βάλε. Ας πάμε στην αγορά πρώτης κατοικίας. Τι κατάφερε το υπουργείο Οικονομικών που επέβαλε πόθεν έσχες, ώστε όποιος θέλει να πάρει σπίτι για το παιδί του να πρέπει να του κάνει δωρεά τα χρήματα πληρώνοντας φόρο 10%; Αυτό που κυρίως πέτυχε ήταν καθίζηση στην αγορά και πλήγμα στην οικοδομή, με αποτέλεσμα απώλειες σε φόρους μεταβίβασης, σε ΦΠΑ, σε φόρο εισοδήματος εργοληπτών. Όπως με την περαίωση, ήρθε και στο θέμα αυτό η αναπόφευκτη «τούμπα» με την επαναφορά της απαλλαγής για την προσεχή διετία. Καλή η ηθικολογία, αλλά η οικονομία έχει άλλους νόμους.
ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ
Και με επιφύλαξη κάθε δικαιώματός μου να πίνω παράνομο τσίπουρο
ΑΙΤΟΥΜΑΙ
Τι θα γίνει επιτέλους, υπουργέ μου; Θα πάρει πολύ μέχρι να μειώσετε τους φόρους στο ουίσκι;
