«Σας ευχόμαστε ολόψυχα να έρθει γρήγορα το 2012», έγραφε η ηλεκτρονική ευχετήρια κάρτα που έλαβα από δικηγορικό γραφείο. Όπα. Εδώ χρειάζεται διευκρίνιση. Να είναι, δηλαδή, τόσο ευτυχισμένο το 2011 που ούτε θα καταλάβουμε πώς θα περάσει; Μάλλον δεν ήταν αυτό το νόημα, άλλωστε οι ευτυχισμένες στιγμές δεν περνούν οπωσδήποτε γρήγορα, όταν είναι πολύ καλό το αίσθημα τον νιώθεις τον χρόνο και τον χαίρεσαι. Προφανώς άλλο ήθελε να πει ο ποιητής. Επειδή το νέο έτος προμηνύεται αγγουράτο, εύχεται να φύγει γρήγορα και να μπούμε τάχιστα στο 2012 έχοντας πάρει τις επόμενες δόσεις του ΔΝΤ, με εξασφαλισμένη την επιμήκυνση (έχει πλάκα που το λέμε αυτό για το χρέος – μέχρι τώρα το διάβαζα κυρίως σε διαφημίσεις spam που υπόσχονταν επιμήκυνση εντελώς άλλων πραγμάτων) και κάποια ίχνη ανάπτυξης.
Μόνο που το 2012, αν το ξημερωθούμε, θα μας βρει και ένα χρόνο μεγαλύτερους. «Shorter of breath and one year closer to death», κατά ήπια παράφραση των Pink Floyd. Ώστε, ακόμη και αν οι δείκτες του ημερολογίου πήδαγαν ως δια μαγείας όλη την κρίση – και το 2011 και το 2012, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα ήθελα να ξυπνήσω σε ένα περιβάλλον χωρίς ανεργία, αλλά έχοντας στην πλάτη δύο παραπανίσια χρόνια που δεν θα είχα ζήσει.
Άλλωστε το 2011 μπορεί να μην έχει μόνο οικονομικό ζόφο και ανεργία. Μπορεί να φέρει και πολύ χειρότερα, θέματα υγείας λόγου χάριν, αλλά μπορεί και πολύ καλύτερα: έρωτες και φίλους, ενδιαφέροντα αναγνώσματα, ευχάριστες συντροφιές – και αψιά τσίπουρα, στιβαρά ουίσκι και ευφραντικές οινοποσίες. Το πιθανότερο είναι να τα φέρει όλα μαζί, η ζωή σπάνια ξεχωρίζει τα φορτία της, ώστε αυτό που εύχεται κανείς είναι το μείγμα να αποδειχθεί καλό – κι αν όχι, να περιέχει πάντως αρκετές καλές στιγμές, να μην τις πνίξει στον μουντό μέσο όρο.
Με οδηγό την απόλυτη ρήση του Κέινς («μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί») που δεν κουράζομαι να επαναλαμβάνω, ας αφήσουμε λοιπόν τη γκρίνια και τις ευχές να φύγει γρήγορα το 2011, γιατί, καλό ή κακό, θα μείνει πίσω «θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων» κι εμείς, αν ζούμε, θα φρίττουμε «τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει», για να θυμόμαστε και τον θεϊκό Καβάφη.
Το 2011 θα είναι δύσκολο, το είχαμε πει και για το 2010 (
Πτωχευτική πρωτοχρονιά), όταν η πολιτική ηγεσία ασκούνταν ακόμη στις λεβεντο…….ς (παραλείπονται επτά ψηφία για να παίξετε κρεμάλα - αν και θα το βρείτε όλοι με την πρώτη), δεν φέρνει όμως μόνο τρόικα, αλλά και τη χαρά της ζωής – δεν έχουμε κι άλλη. Εκτός αν πιστεύει κανείς στη μεταθανάτια ζωή. Τότε όμως σκοτίστηκε. Τι είναι λίγα χρόνια Παπακωνσταντίνου μπροστά στην αιωνιότητα;
Υ.Γ.
Σκεφθείτε το φιλί στην παραλία του «Από εδώ στην αιωνιότητα», αντί με Μπαρτ Λάνκαστερ και Ντέμπορα Κερ, με Παπακωνσταντίνου και Τζάκρη. Μοντγκόμερι Κλιφτ ο Σαχινίδης.
