Η θερινή επαφή του απλού πολίτη με το Λιμενικό Σώμα τείνει να παγιώσει δύο διαπιστώσεις. Η οπτική (επαφή) εμπεδώνει το συμπέρασμα ότι κάποιος νοσηρός νους, μάλλον διεπόμενος από... αντιλιμενικά αισθήματα, αποφάσισε να ντύσει αυτά τα παιδιά στα σκούρα μπλε, ώστε να υποφέρουν ακόμη περισσότερο κάτω από τον ήλιο - για όποιον/α, μάλιστα, αυτή η δοκιμασία δεν είναι αρκετή ο μόδιστρος πρόσθεσε και άρβυλα ως αξεσουάρ. Πιο ενδιαφέρουσα είναι, ωστόσο, η ακουστική επαφή, αν ενδιαφέρεται κανείς να πιάσει κουβέντα: γιατί στη συζήτηση, χωρίς καμία διάθεση γκρίνιας, οι λιμενικοί της περιφέρειας, ιδίως σε μικρά (υπο)λιμεναρχεία, εκθέτουν ότι η στενότητα προσωπικού και κονδυλίων επιδεινώνεται κάθε χρόνο - σε μερικά μέρη τόσο πολύ ώστε να μην υπάρχουν πληρώματα ούτε καύσιμα για θαλάσσιες περιπολίες. Κατ’ αποτέλεσμα τα ταχύπλοα του Λιμενικού μένουν στη ξηρά και στις παραλίες αλωνίζουν κατά παράβαση κάθε κανονισμού τα ταχύπλοα και τα τζετ σκι διαφόρων ασύδοτων ιδιωτών.
Στα ίδια μέρη που η έλλειψη χρημάτων περιορίζει τη θαλάσσια αστυνόμευση μπορεί μερικές φορές να δει κανείς, παρά τη γενική στενότητα που έχει περιορίσει τα πάντα, ορισμένα μάλλον άχρηστα δημοτικά έργα, τα οποία είτε γίνονται για τη βιτρίνα (και την ψήφο) είτε και μόνο για να δαπανηθούν κεφάλαια και να παραχθούν οι σχετικές μίζες. Το Λιμενικό στην ξηρά, αλλά τα διάφορα Ηρώα της πλάκας και οι πλακοστρώσεις στο πουθενά καλά κρατούν.
Η σύγκριση έρχεται ως πρόχειρη -και επιδερμική- υπόμνηση του ότι, στην εποχή της δριμείας λιτότητας που διάγουμε, ο κατακερματισμός των αποφάσεων μεταξύ κεντρικής κυβέρνησης και αυτοδιοίκησης (αλλά και υπηρεσιών της ίδιας της κεντρικής κυβέρνησης) παρεμποδίζει και στρεβλώνει τη στάθμιση του τι πρέπει να εξακολουθήσει να χρηματοδοτείται όπως πριν και τι πρέπει να περιορισθεί ή και να κοπεί εντελώς. Ώστε την ίδια ώρα που προωθούνται βιαστικά και με ανακολουθίες μεγάλες μειώσεις π.χ. στο ΕΣΥ, δεν αποκλείεται να πετιούνται χρήματα από το παράθυρο εκ μέρους διαφόρων «δημοτικών αρχόντων» - αλλά και της κεντρικής κυβέρνησης.
Ιδιαίτερη θέση στο «κάδρο» έχει η αξίωση της κυβέρνησης -δήθεν ανυποψίαστης- να κάνουν οι υφιστάμενοι τις περικοπές ακόμη περισσότερα από εκείνα με τα οποία (δεν) ασχολούνταν. Το καλύτερο ανέκδοτο ήταν, σίγουρα, η διάταξη βάσει της οποίας οι αστυνομικοί (αυτοί που δεν φτάνουν να παράσχουν ούτε καν στοιχειώδη ασφάλεια στις γειτονιές) θα έπρεπε δήθεν να ελέγχουν μήπως καπνίζουν οι οδηγοί ενώ (συν)επιβαίνουν στα οχήματά τους μικρά παιδιά. Τώρα μας λένε ότι η ίδια αστυνομία, αυτή η ανεπαρκής να ελέγξει κλέφτες, ληστές και πάσης φύσεως οπλοφορούντες, θα επιστρατευθεί για να προσάγει στο αυτόφωρο όσους οφείλουν φόρους. Την ώρα, δηλαδή, που ο μέσος πολίτης είναι όμηρος κάθε λωποδύτη, η αστυνομία θα πρέπει να μειώσει έτι περαιτέρω την έμφασή της στην προστασία του, για να φέρνει γρήγορα στο εδώλιο όσους δεν μπορούν να πληρώσουν φόρους.
Γιατί έχω την εντύπωση ότι με αυτό το μέτρο και λιγότεροι φόροι θα πληρώνονται και η εικόνα του νόμου στους πολίτες θα γελοιοποιηθεί έτι περαιτέρω;
