Τον αποδιδόμενο στην Έμμα Γκόλντμαν αφορισμό «αν με τις εκλογές άλλαζε κάτι, θα ήταν παράνομες» δεν ξέρω πόσοι τον συμμερίζονται, νομίζω όμως ότι και απ’ όσους τον αποδέχονται οι περισσότεροι προτιμούν να γίνονται εκλογές παρά να καταργούνται επισήμως ή να μετέχουν σ’ αυτές υποψήφιοι ενός και μόνον κόμματος. Φυσικώ τω λόγω, σ’ αυτούς τους περισσότερους δεν περιλαμβάνονται οι κρατούντες, για τους οποίους οι μεταβολές των εκλογών, ακόμη και αν δεν μπορούν να απειλήσουν το σύστημα, αναδιατάσσουν πάντως την κατανομή ισχύος με την οποία οι ίδιοι έχουν βολευτεί (άντε να συναλλάσσεσαι με καινούριους, να πρέπει να τους πείσεις, να τους λαδώσεις - όλα αυτά τα ανθρώπινα). Ωστόσο, ακόμη και οι κρατούντες δεν τολμούν να πουν στα ίσα ότι οι εκλογές πρέπει να καταργηθούν ως περιττές ή και επιβλαβείς – δεν είναι σικ, δεν ταιριάζει στο πνεύμα της εποχής κι όποιος το πει διακινδυνεύει γιαούρτι, αν όχι βαρύτερο προπηλακισμό.
Εσχάτως, ωστόσο, φαίνεται ότι είτε το πνεύμα των εορτών είτε εκείνο της τρικομματικής κυβέρνησης Παπαδήμου έχει οδηγήσει διαφόρους, ακόμη και αδιαμφισβήτητων δημοκρατικών φρονημάτων, να εκφράζουν την άποψη ότι οι εκλογές δεν είναι σώφρων επιλογή στην παρούσα κατάσταση και ότι θα ήταν καλύτερο να αναβληθούν, ενδεχομένως και μέχρι το πέρας της τετραετίας από τις προηγούμενες (περαιτέρω αναβολή ή …κατάργηση δεν ζητεί ευτυχώς κανείς) , ώστε να κάνει όλη την αναγκαία δουλειά αυτή η κυβέρνηση χωρίς το ρίσκο μιας νωπής λαϊκής έκφρασης υπό την πίεση των οικονομικών απωλειών που έχουν υποστεί οι πολίτες.
Είμαι πρόθυμος να δεχθώ ότι όσοι το λένε αυτό, ακόμη και υπουργοί, το κάνουν καλόπιστα – και όχι επειδή είναι γλυκιά η καρέκλα και δεν θέλουν να τη χάσουν. Νομίζω, όμως, ότι η θέση τους, αν και αθέλητα, συγγενεύει επικίνδυνα με την αντίληψη ότι, όποτε οι περιστάσεις είναι κρίσιμες, η ερώτηση προς τον λαό κρύβει ρίσκο, ώστε είναι προτιμότερο να παραμερίζεται και να ανατίθεται η διοίκηση σε μία κυβέρνηση επιλεγμένη από κύκλους περισσότερο σώφρονες παρά από τους ευμετάβλητων διαθέσεων ψηφοφόρους. Οι εκλογές, όμως, γίνονται ακριβώς επειδή δεν έχουμε βρει κάποιο διαφορετικό, αξιόπιστο και από κοινού αποδεκτό κριτήριο ως προς το ποιοι τέτοιοι «άριστοι» θα συνδύαζαν ευθυκρισία, δικαιοσύνη και έκφραση των πολιτικών προτιμήσεων του λαού – άλλως επειδή «η δημοκρατία είναι πολύ κακό πολίτευμα, όμως όλα τα άλλα είναι χειρότερα».
Στις συγκεκριμένες περιστάσεις, όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ έχει κατά κοινή ομολογία χάσει την εμπιστοσύνη μεγάλου μέρους των προ διετίας ψηφοφόρων του και αναμένεται να υποστεί βαριά εκλογική ήττα, αλλά κατά παραδοχή του μέχρι προ τινος πρωθυπουργού (και ακόμη προέδρου του) κ. Γ. Παπανδρέου είχε φτάσει σε αδυναμία να προωθήσει την αναγκαία πολιτική μόνο και ζητούσε συνεργασία. Ορθώς έπραξε. Αφού, όμως, τα παραπάνω είναι ομολογημένα, εύλογο είναι η συνεργασία να γίνει επί τη βάσει νέας αποτύπωσης των προτιμήσεων των εκλογέων, καθώς μάλιστα μία νέα αποτύπωση μπορεί όχι απλώς να αντιμεταθέσει τον πρώτο και τον δεύτερο του 2009, αλλά -θεωρητικά τουλάχιστον- να καταστήσει εφικτό ένα άλλο κυβερνητικό σχήμα με διαφορετικούς εταίρους από τους σημερινούς.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου πρέπει, λοιπόν, να κάνει τη δουλειά που συμφωνήθηκε και μόνο – και να κινηθεί σε εκλογές κατά το δυνατόν γρήγορα. Η παράταση του βίου της δεν θα ήταν δημοκρατικώς σωστή. Και, μεταξύ μας, δεν θα είναι καν εφικτή. Σύντομα θα βρεθεί ενώπιον μεγάλων διαμαρτυριών - και η πολιτική της στήριξη είναι ατελής για να τις αντιμετωπίσει.
