«Τίποτε δεν μπορεί να οικοδομηθεί χωρίς ενθουσιασμό. Ο αληθινός στόχος της πολιτικής δεν είναι να διαχειρισθεί το κοινό καλό κατά τον λιγότερο κακό τρόπο, να πραγματοποιήσει -ή έστω να μην εμποδίσει- κάποια βήματα προόδου, να εκφράσει την αναπόφευκτη εξέλιξη σε νόμους και διατάγματα. Στο υψηλότερο επίπεδο, ο στόχος της είναι να οδηγήσει έναν λαό, να του ανοίξει ορίζοντες, να ενθαρρύνει προοπτικές (…)»
Η περικοπή προέρχεται από το γνωστό άρθρο του σχολιογράφου της «Μοντ» Πιερ Βιανσόν-Ποντέ με τίτλο «Όταν η Γαλλία πλήττει» (η τελευταία λέξη στα γαλλικά είχε και μία χροιά «ενοχλείται» - πέραν της πλήξης, δηλαδή), που είχε δημοσιευτεί τον Μάρτιο 1968. Δεν το αναφέρω για να (ξανα)συζητήσουμε αν το άρθρο εκείνο είχε προβλέψει τον Μάη 1968 ή το ακριβώς αντίθετο, ούτε για να υπαινιχθώ ότι η Ελλάδα πλήττει ή ότι βρίσκεται στα πρόθυρα ενός νέου «Μάη», αλλά μόνο για την υπογράμμιση του Βιανσόν-Ποντέ ότι η δημιουργία χρειάζεται ενθουσιασμό και ότι η πολιτική είναι η αρμόδια να γεννήσει τον ενθουσιασμό και να παράσχει την καθοδήγηση, όχι απλώς να παράγει νόμους και διατάγματα, ιδίως αν με αυτά νομοθετούνται αθλιότητες.
Αυτό, νομίζω, είναι σήμερα και το μεγάλο πολιτικό έλλειμμά μας. Οι πολιτικές ηγεσίες όχι μόνο δείχνουν αδύναμες να πυροδοτήσουν ενθουσιασμό ή να χαράξουν δρόμους προόδου, αλλά φαίνονται στα μάτια του πολίτη ομάδα ανθρώπων ιδιοτελών, ανικάνων, ψευτών και ανάλγητων - ιδίως οι ηγήτορες του ΠΑΣΟΚ που κλήθηκε να διαχειριστεί τα δύσκολα με τα γνωστά αποτελέσματα. Η εικόνα μπορεί να είναι σε κάποιο βαθμό άδικη, δεν είναι όμως αδικαιολόγητη, όπως δεν είναι καθόλου αδικαιολόγητο να μην τρέφει κανείς την παραμικρή εμπιστοσύνη ότι αυτοί οι καταστροφείς θα μπορούσαν να προσφέρουν κάτι καλό για τον κόσμο στο μέλλον.
Κοντά στην έλλειψη ενθουσιασμού και πίστης, η παρατεταμένη ατμόσφαιρα επαπειλούμενης εξαθλίωσης έχει φτάσει να στερεί από τους Έλληνες ακόμη και το αίσθημα της καθημερινής χαράς της ζωής. Οι μέχρι στιγμής απώλειες και οι διαρκείς απειλές νέων μέτρων εις βάρος του πολίτη γεννούν μία συλλογική αγωνία που εμποδίζει όχι μόνο να νιώσει κανείς δημιουργικός για το μέλλον, αλλά ακόμη και να απολαύσει ένα ούζο στη λιακάδα.
Ε, λοιπόν, δεν πρέπει να μας πεθάνουν πριν την ώρα μας! Πάσχα έρχεται, θα το πιούμε το ούζο και, με την επιστροφή, ελπίζω να ρίξουμε ένα γερό μαύρο στους πρωταγωνιστές της συμφοράς που έχουν ήδη αρχίσει τις προεκλογικές υποσχέσεις σαν να βρίσκονταν αλλού την τελευταία τριετία. Όχι ότι θα αλλάξει τίποτε, αλλά έτσι, για τον συμβολισμό…
Υ.Γ. Ευτυχώς για τον τόπο θα είναι και στη νέα Βουλή οι κ.κ. Γ. Παπανδρέου, Β. Βενιζέλος και Κ. Καραμανλής.
