Ένας σωρός σκ...
«Βλέπεις(...) παρατηρώντας οποιαδήποτε από τις ιδεολογίες που βρίσκονται σήμερα αντιμέτωπες, ότι στρατολογεί τους αγωνιστές και τις ιδέες της όχι μόνο από το δικό της απόθεμα, αλλά και από εκείνο του αντιπάλου. Βλέπεις ότι διαρκώς αλλάζει θέσεις (...) Βλέπεις, με άλλα λόγια, τις ιδέες να περνούν από τη μία πλευρά στην άλλη και πάλι να επιστρέφουν κι έτσι τις βρίσκεις πότε στη μία και πότε στην άλλη γραμμή μάχης. Με δύο λόγια δεν μπορούμε να οργανώσουμε ούτε ένα σοβαρό σχέδιο επικοινωνίας, ούτε μία διαχωριστική γραμμή, ούτε ο,τιδήποτε άλλο και το όλο πράγμα, με όλο το σεβασμό, είναι -κάτι που σχεδόν αδυνατώ να πιστέψω- αυτό που κάθε στρατιωτικός διοικητής θα αποκαλούσε ένας σωρός σκατά !»
RobertMusil, Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες.*
Ο συγγραφέας δεν αναφέρεται,βέβαια, στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, αλλά στην ευρύτερη σύγχυση ιδεών και στρατοπέδων στην πολιτική σκέψη. Σύγχυση που επιτάθηκε με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την έκλειψη ενός εφαρμοσμένου εναλλακτικού προτύπου (η τελευταία λέξη με πολλά εισαγωγικά). Η περικοπή έρχεται, ωστόσο, γάντι ως σχόλιο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, όπου οι σαρωτικές εξελίξεις της τελευταίας διετίας, οι κωλοτούμπες, οι διαγραφές, οι αποσχίσεις και οι μεταπηδήσεις ήρθαν να αθροισθούν στην ευρύτερη σύγχυση ιδεών και πολιτικών επαγγελιών που ακολούθησε το «θόλωμα» της διάκρισης δεξιάς - αριστεράς (μιας διάκρισης που δεν ήταν πάντοτε ξεκάθαρη ούτε στο παρελθόν).
Η οδυνηρή οικονομική κρίση και οι πολιτικές αναδιατάξεις στις οποίες έχει οδηγήσει σε επίπεδο προσώπων μας κάνουν να παραβλέπουμε ότι όχι μόνο δεν έχουν διατυπωθεί νέες ιδέες, όχι μόνο δεν έχουν φανεί αληθινά νέα πρόσωπα (απλώς αποκτούν ηγετικό ή πρωταγωνιστικό ρόλο διάφοροι ανακυκλωμένοι γνωστοί μας - με γνωστότατες κατά το παρελθόν επιδόσεις), αλλά δεν αξιώνουμε πλέον καν από τις παρατάξεις να δείξουν ένα πλήρες πρόσωπο. Αποτέλεσμα: συμμαχίες ή προσκλήσεις συμμαχιών χωρίς να μπορεί να διαγνωσθεί ο βαθμός συγγένειας ιδεών και προγραμμάτων, αλλά και υποψηφιότητες που, πέραν μιας βασικής αιχμής (π.χ. για τους μισθούς ή τη μετανάστευση), δεν μπορείς να διευκρινίσεις τι κατά τα λοιπά πρεσβεύουν: ακραίο οικονομικό νεοσυντηρητισμό, φασιστικό αυταρχισμό, σταλινική νεκρανάσταση ή ...τίποτε;
Υπέρ του μνημονίου ως κινίνου και της σταδιακής θεραπείας οι μεν, εναντίον οι δε (χωρίς κανείς από τους δύο να περιγράφει την αντικειμενικώς προβλεπόμενη κατά το σενάριό του πορεία), αλλά φτάνει αυτό το αόριστο για να συμπεθεριάσουν - ποιοί και πώς; Ένα βήμα πριν, αρκεί αυτή η θέση για να ξέρω ως ψηφοφόρος τι ...σκατά ψηφίζω μέσα από τον σωρό, που λέει και ο Musil της εισαγωγικής παραπομπής;
Τρέφεται έτσι το φαινόμενο, εύλογο όσο και αν μας ξενίζει, να ψηφίζει τώρα ΠΑΣΟΚ άνθρωπος που είχε ψηφίσει το 2009 Νέα Δημοκρατία και στενός συγγενής του, που είχε εμπιστευθεί τον Γ.Α. Παπανδρέου, να επιλέγει πλέον Χρυσή Αυγή. Κάπου δε στο ενδιάμεσο συμβαίνει και να ανθεί ο φορέας του μεστού νοήματος συνθήματος «Είμαστε πολλοί. Είμαστε Ανεξάρτητοι. Είμαστε Έλληνες»!..
Χύμα οι θέσεις τους, χύμα και η ψήφος μας. Ένας σωρός ...κ.ο.κ.
* Παρατίθεται στο βιβλίο του Γιαν Βέρνερ Μύλερ «Ένας επικίνδυνος νους» (Πόλις, Αθήνα 2010)
