Επειδή ασκώ το εκλογικό μου δικαίωμα από φιλομάθεια, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτό που έμαθα αυτήν τη φορά (από αναλύσεις των αποτελεσμάτων είναι, άλλωστε, βέβαιο ότι θα έχουμε ήδη χορτάσει την ώρα που θα αναρτηθεί τούτο δω το σχόλιο). Με την ανοχή, λοιπόν, της δικαστικής αντιπροσώπου έριξα μια ματιά στο Εικονογραφημένο Λεξικό Α-Β-Γ Δημοτικού (λόγω ηλικίας, ψήφιζα σε Δημοτικό). Χάρη στην περαιτέρω μεγαθυμία της αυτής ως άνω αντιπροσώπου, αντέγραψα και το παρακάτω λήμμα (επέλεξα μάλιστα να το αντιγράψω στην πίσω όψη ενός ψηφοδελτίου από το «Κίνημα Δεν Πληρώνω» - για λόγους συμβολικούς, όπως θα αντιληφθείτε). Ιδού:
«Δανείζω, δανείζομαι. Όταν δανείζεσαι κάτι από κάποιον, παίρνεις κάτι και υπόσχεσαι να το επιστρέψεις. Όταν κάτι είναι δανεικό, δεν είναι δικό σου αλλά το έχεις πάρει από κάποιον άλλο και θα του το επιστρέψεις ύστερα από λίγο. Αν ζεις με δανεικά, παίρνεις χρήματα από άλλους με την υπόσχεση ότι θα τα επιστρέψεις.»
Πολύτιμη υπόμνηση το Λεξικό, λοιπόν, και χάρη σ’ αυτό καρποφόρα η προσέλευσή μου στο εκλογικό τμήμα. Διότι χωρίς καν να χρειαστεί να ανατρέξω σε βαριά λόγια του ρωμαϊκού δικαίου όπως pacta sunt servanda (οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται), συνειδητοποίησα ότι, όποτε με περισσή ευκολία και χωρίς να επικαλούμαστε γνήσια αδυναμία λέμε «ολική διαγραφή του χρέους, δεν πληρώνουμε τίποτε», πέραν όλων των άλλων παραβιάζουμε και μία υπόσχεση που έχουμε δώσει - και μάλιστα μία υπόσχεση που έχουμε δώσει με συνείδηση υποχρέωσης, όχι με την ελαφρότητα του «θα σε πάρω να βγούμε να φάμε» .
Και, για να συνεχίσουμε, όταν παραβιάζουμε αυτήν την υπόσχεση δεν πικραίνουμε απλώς κάποιον που περίμενε μήπως αξιωθεί μία νυχτερινή έξοδο με την αφεντιά μας, αλλά οικειοποιούμαστε τις αποταμιεύσεις του, ήτοι (κατά Μαρξ και σύμπαντες τους οικονομολόγους) προϊόν σωρευμένης εργασίας. Εργασίας που ενδέχεται να μην ήταν του δανειστή μας, εάν αυτός ήταν κακός καπιταλιστής, σίγουρα όμως δεν ήταν δικιά μας.
Μια που ξεκίνησα από τη σοφία του Λεξικού του Δημοτικού, δεν θα ήθελα να επεκταθώ εδώ σε σχολιασμό διαφόρων νομικών ακροβασιών όπως το «απεχθές χρέος» (καθόλου απεχθές, όταν, πριν γίνει χρέος, ήταν ...δάνειο που γατομπουκιάσαμε), αλλά μόνο να σημειώσω, με ικανό εκνευρισμό, την ευχέρεια με την οποία διάφοροι πολιτικοί παράγοντες μιλούν για διαγραφή του χρέους ως δικαίωμα ανεξάρτητο από τη συνδρομή αδυναμίας - και την ανάλογη ευκολία με την οποία στις ιδιωτικές συναλλαγές πολλοί αξιώνουν να μην πληρώσουν τα χρέη τους αλλά και να μη χάσουν την περιουσία που απέκτησαν με δανεικά και αγύριστα.
Το Λεξικό θα αντιλαμβανόταν, ασφαλώς, την ανάγκη σεισάχθειας, όποτε οι χρεωμένοι έχουν φτάσει σε όριο επιβίωσης, δύσκολα όμως θα συμμεριζόταν την αξίωση κάποιου να μην πληρώσει την τράπεζα αλλά να κρατήσει το θηριώδες εξοχικό σπίτι του…
Και φυσικά, το Λεξικό θα σημείωνε, υποθέτω, ότι όταν ζητάς μονομερή διαγραφή χρέους, δεν μπορεί μετά να εκπλήσσεσαι που χάνουν τα λεφτά τους τα ασφαλιστικά ταμεία και διάφοροι φουκαράδες αποταμιευτές. Όποιος υψώνει τη σημαία του μπαταχτσή, δεν μπορεί να υποδύεται τον έκπληκτο όταν πληροφορείται τον κατάλογο των θυμάτων του...
