Πριν από μερικά χρόνια, μέρα εκλογών, μας είχε φάει από το μεσημέρι στην παρέα η αγωνία για την ανακοίνωση των έξιτ πολ. Ιδίως όσους από μας δεν είχαμε ψηφίσει, έχοντας προτιμήσει να επισκεφθούμε φίλους στην ορεινή Αρκαδία, όπου δεν ήμασταν εγγεγραμμένοι, έχει όμως καλό τσίπουρο. Τρώγαμε τα νύχιά μας (και κάτι ποικιλίες), κατάθλιψη κόντευε να μας πιάσει που δεν είχαμε έναν γνωστό σε εταιρεία δημοσκοπήσεων να μάθουμε τις προβλέψεις το νωρίτερο (και που αργούσε η σεμνή σερβιτόρα να φέρει τις παραγγελίες). Τελικά πλακωθήκαμε στα τσίπουρα, σηκωθήκαμε από τη σιέστα κάπως αργότερα του προσήκοντος, γύρω στις εννιά, ήπιαμε τους καφέδες μας και κατά τις δέκα, με ένα ελαφρύ ουίσκι, ανοίξαμε και την τηλεόραση και ακούσαμε τα μαντάτα. Καθώς κανείς από μας δεν είχε να πάει να γλύψει κάποιον υποψήφιο ή να δείξει το μπόι του σε εκλογικό κέντρο, βρεθήκαμε στην ίδια ακριβώς θέση με όσους είχαν καρφωθεί στους δέκτες από τις επτά παρά τέταρτο για να έχουν άμεση πληροφόρηση. Μόνο που αυτοί είχαν κοιμηθεί λιγότερο - ή δεν είχαν πιει, άρα εμείς ήμασταν καλύτερα. [Σκεφθείτε, τώρα, να ήταν το 2000, όπου όσοι δεν είχαν προτιμήσει τη σιέστα τελούσαν επί τρείς ώρες σε πλάνη περί τον νικητή...]
Αλλά κι εμείς, τελικώς, παραήμασταν επιμελείς. Διότι, όπως είδαμε στις τελευταίες εκλογές, οι σώφρονες δεν βλέπουν ούτε το αποτέλεσμα των εκλογών. Προσηλώνονται στις δημοσκοπήσεις που ακολουθούν τις εκλογές. Οι ίδιες οι εκλογές αντιμετωπίζονται τελικά ως μία ευρεία δημοσκόπηση, που διεκδικεί αυθεντικότητα αυξημένη μεν, αλλά πρόσκαιρη: η ετυμηγορία επανεξετάζεται αμέσως από την επόμενη. Ανέβηκε την Κυριακή ο Τσίπρας και εμφανίστηκε την Τρίτη με το ζελέ σε καλή εφαρμογή; Ξεχνάμε το 17% παρά κάτι, μιλάμε για 25% - αυτή είναι η βάση συζήτησης. Λέει ο Βενιζέλος ότι επιστρέφουμε στη μήτρα της κοινωνίας - πέντε μονάδες κάτω, από πολιτικός εκπίπτει (ή προάγεται;) σε μαιευτήρα. Λέει μία μ.... ο στρατα-Στρατούλης, πέφτει το προβάδισμα που έδωσε το ζελέ του Αλέξη. Και έτσι εις το άπειρον.
Όπως θα έλεγε, υποθέτω, ο Μπόρχες (που είχε επισημάνει ότι, αντί να γράφονται βιβλία εκατοντάδων σελίδων με περιορισμένη «ψίχα», θα ήταν καλύτερο να υποθέταμε ότι έχουν γραφεί και να τα σχολιάζαμε απευθείας), δεν θα ήταν προτιμότερο να μην είχαμε ψηφίσει καθόλου, αλλά να γινόταν την ημέρα των εκλογών μία δημοσκόπηση με νομοθετημένη αυθεντικότητα και με βάση αυτήν να γίνονταν νέες δημοσκοπήσεις, σαν να ήταν η πρώτη αληθινό εκλογικό αποτέλεσμα; Με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο θα γλυτώναμε χρήματα, αλλά θα μπορούσαμε να αλλάζουμε την ψήφο μας καθημερινά (κάτι που ταιριάζει απόλυτα στο νεοελληνικό αίσθημα ευθύνης για τις πράξεις του καθενός) και να εγκρίνουμε ή να απορρίπτουμε τον κάθε πολιτικό μέρα προς μέρα. Χωρίς, εννοείται, να θυμόμαστε τι λέγαμε την προηγούμενη, ούτε φυσικά να ασχολούμαστε με το αν θα δεχόμασταν ποτέ να υποστούμε όσα ζητάμε να πάθουν οι άλλοι.
