Πριν από χρόνια περπατούσαμε με έναν φίλο (που τον χάσαμε νέο) στη Σέριφο, στο άκρο του λιμανιού όπου ο δρόμος ήταν (ίσως και να είναι ακόμη, δεν ξέρω) χωμάτινος. Αρχιτέκτονας και κατασκευαστής εκείνος, είχε πει ότι τον ενοχλούσε η σκόνη – «μια άσφαλτο δεν μπορούσαν να ρίξουν;». Οι γυναίκες της παρέας αντέλεξαν, ωραία ήταν που παρέμενε ο χωματόδρομος σ’ αυτό το παραθαλάσσιο κομμάτι. Λίγα μέτρα πιο κάτω μας χτύπησε η αποφορά αποχέτευσης – βλάβη ή έλλειψη βιολογικού καθαρισμού. Οι γυναίκες εκδήλωσαν τη δυσφορία τους. «Α, δεν έχει», είπε ο φίλος, «δεν έχει “θέλω τον χωματόδρομο αλλά όχι τη βρώμα”, πακέτο πάει, ολόκληρο θα το πάρετε ή θα το απορρίψετε».
Και στην πολιτική ούτω πως. Πακέτο. Δεν μπορείς να πάρεις μόνο την αυτόκλητη προστασία που παρέχει η Χρυσή Αυγή απέναντι στην εγκληματικότητα, θα έχεις παρέα και τις ανοησίες και τα «εγέρθητω» και κάνα χαστούκι (ή και χειρότερα) και την αμφισβήτηση της οργανωμένης σφαγής των Εβραίων από τους Γερμανούς (το «ναζί» γίνεται ενίοτε αντιληπτό ως χωριστή εθνικότητα, Γερμανοί και συνεργάτες τους ήταν οι εγκληματίες, όχι ναζί από τις ΗΠΑ), την έλλειψη οικονομικού σχεδίου κ.ο.κ.
Ομοίως με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί κανείς να διαλέγει μόνο τα νιάτα του Τσίπρα και τις ευχάριστες υποσχέσεις του, έρχονται πακέτο και οι κίνδυνοι περιθωριοποίησης της χώρας και τα χάδια προς τον δημόσιο τομέα της μειωμένης παραγωγικότητας και οι ασυναρτησίες για τις καταθέσεις (που κάποιοι νομίζουν ότι υπάρχουν μετρητοίς στα θησαυροφυλάκια) και οι φορολογικοί σολοικισμοί του Γλέζου και η προπέτεια της Δούρου και οι καταγγελίες ότι πας αντίθετος δημοσιογράφος είναι πουλημένος και τα παλαιότερα οργανωμένα γιαουρτώματα των αντιπάλων εις το όνομα της αγανάκτησης {και, μην το ξεχνάμε, η εσπευσμένη μεταβολή σε ενιαίο κόμμα μιας οργάνωσης που δηλώνει επίσημα ότι είναι ..συνασπισμός και πάλευε επί ματαίω και επί χρόνια να λειάνει αντιθέσεις πολύ πιο δευτερεύουσες από εκείνες που εκδηλώνονται συνήθως στον σχεδιασμό ενός κυβερνητικού προγράμματος}.
Για τον Καμμένο μην πω πολλά, αρκεί ότι το εκεί πακέτο περιλαμβάνει πλήρη θολούρα για τα οικονομικά καρυκευμένη με ασυναρτησίες περί δοσιλόγων και τραπεζιτών.
Επέλεξα τους ως άνω μόνο επειδή αποτελούν το … «νέο αίμα» της πολιτικής όπως αναδείχθηκε στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Ομοίως, βεβαίως, και για τους πρώην «μεγάλους» της σκηνής, που μιλούν σαν να μην είχαν κυβερνήσει, αλλά και για το ΚΚΕ και όλους. Και εκεί ευθύνη του ψηφοφόρου είναι να μάθει το πακέτο, να πιθανολογήσει το τι βαραίνει και τι λέγεται μονάχα για να ακούγεται, να διαβλέψει την ανεπάρκεια, το σύνθημα και την ιδιοτέλεια – και να διαλέξει χωρίς την ψευδαίσθηση ότι από το κάθε πακέτο μπορεί δήθεν να κρατήσει τον …χωματόδρομο, αλλά να αποβάλει τη δυσοσμία.
Εξ ου και διαφωνώ με τη γραμμή να μην προβάλλονται δημοσιογραφικά παρατάξεις τύπου Χρυσής Αυγής. Αντίθετα. Βλέποντας, μαθαίνουμε. Και μαθαίνοντας όχι μόνο μπορούμε να μορφώσουμε γνώμη, αλλά, αν παρά ταύτα αποφασίζουμε στο πόδι, μας αφαιρείται το άλλοθι της ανυπαίτιας πλάνης. Αν αύριο πληρώσουμε το τίμημα της επιλογής μας, θα υποστούμε το κόστος – και δεν θα έχουμε να επικαλεσθούμε κανένα ελαφρυντικό…
