«Ο Πίου το μαύρο πιστόλι» είναι μια πολύ καλή στιγμή της εμπορευματικής πνευματικής παραγωγής – τομέας της οποίας νομίζω ότι είναι η διαφήμιση (όπως και η «λογοτεχνία» του συρμού, ίσον τα εκατοντάδες νέα αφηγήματα που, σε αντίθεση με τις επιτυχημένες διαφημίσεις, σου γεννούν το αίσθημα ότι θα είχες πράξει άριστα αν, αντί γι’ αυτά, είχες ξαναδιαβάσει κάτι άλλο, παλιότερο). Βασικό της προσόν: έχει χιούμορ και κέφι, δηλαδή όχι «χιούμορ» όπως αυτό των τηλεοπτικών σατιρικών αστέρων που σιτίζονται σε επίπεδο γατομπουκίου πουλώντας ύβρεις ανάμεικτες με λαϊκιστικό ψευδοαριστερισμό. Κοντά σ’ αυτό, φίλοι (μαζί με τους οποίους τη βλέπαμε στα ημίχρονα των αγώνων του Euro) αθροίζουν και το ότι η διαφήμιση αποτελεί συμπυκνωμένη απεικόνιση μέρους της ιστορίας του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Προσωπικά, θα πρότασσα κάτι άλλο. Το συγκεκριμένο σποτ ενέχει μια υπαινικτική (αυτο)κριτική στην ίδια τη διαφήμιση, όπως και μία κριτική στη δημοσιογραφία, την τέχνη και εν γένει τη δημόσια ενημερωτική και καλλιτεχνική παραγωγή και τον τρόπο που συμπράττουν στη διαφήμιση (εξ ου και με ενθουσιάζει ο ...κιθαρίστας που άδει τον Πίου με ύφος μπουάτ – πολλές, αν και άλλου τύπου, μαλακίες έχουμε όντως ακούσει έτσι στην πραγματικότητα).
Ο τύπος, τα μέσα κοινής δικτύωσης, τα μπλογκς και ο ...τραγουδοποιός συνεργούν στην ανάδειξη του Πίου, χωρίς να καταλαβαίνουμε (ούτε να χρειάζεται) ποιοί είναι δόλιοι, πειθόμενοι τοις ρήμασιν του προέδρου, και ποιοί ανοήτως εύπιστοι – άλλωστε αμφότερα τα είδη αφθονούν. Η διασταύρωση της πληροφορίας είναι αδιάφορη, η βλακεία των «δελτίων τύπου» της ομάδας δευτερεύουσα λεπτομέρεια – και αυτά, με όλο το θάρρος, δεν συμβαίνουν μόνο στην τηλεοπτική διαφήμιση ή στο (πραγματικό) ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα των άναρθρων μικρομαφιόζων, αλλά και στον κόσμο της ενημέρωσης για την οικονομία και την πολιτική, όπου ο παραλογισμός, η μπαρούφα και η συνωμοσιολογία αποκτούν κατακλυσμιαίες διαστάσεις, όχι μόνο κατ’ εντολήν (όπως π.χ. όταν όλες οι μεγάλες δυτικές εφημερίδες αναπαρήγαν τις οφθαλμοφανείς τρίχες του Μπους τζούνιορ και του μπάτλερ Μπλερ για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ και μετά απλώς είπαν ότι... παρασύρθηκαν) ή επί πληρωμή, αλλά και επειδή η ευήθεια ή η χυδαιότητα του καθενός (συνήθως ανωνύμου) έχει αποκτήσει τη δυνατότητα να εμφανίζεται ως είδηση ή έγκυρη ανάλυση μέσω του διαδικτύου. Τόσο που να βλέπεις μπροστά σου, με τα μάτιά σου τον ξυλοκόπο, αλλά να διατηρείς την εμπιστοσύνη ότι στο μέλλον θα βάλει γκολ αλά Μπαλοτέλι.
Πίου... Σοφοί οι διαφημιστές. Παρακαλώ τους κειμενογράφους να κατοχυρώσουν την ιδέα και να την αναπτύξουν σε πολιτικό δοκίμιο.
