Ο αποκλεισμός από την ολυμπιακή ομάδα της άλτριας κ. Παπαχρήστου είναι από τις υποθέσεις που με εκνευρίζουν – κι ας είναι «ελάσσονες» (καθόλου ελάσσονες, βέβαια, αν είσαι εσύ ο αποκλειόμενος), επειδή στηρίζονται σε ένα άθροισμα συνειρμών καθόλου αυτονόητων, των οποίων συνήθως παραλείπουμε την εξέταση. Και ήταν, νομίζω, θετικό ότι σ’ αυτήν την περίπτωση ο σχολιασμός στο διαδίκτυο υπέδειξε τα κενά προλαβαίνοντας την αρθρογραφία.
Πρώτο ερώτημα για μένα, είναι το αν η αθλήτρια αποκλείστηκε γι’ αυτά που έπραξε ή γι’ αυτά που φρονεί. Δεν αμφισβητώ ότι, μια που εδώ δεν μιλάμε για ποινικό δίκαιο αλλά για αθλητικούς κανονισμούς, οι πεποιθήσεις θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αποκλεισμό – όμως τότε θα πρέπει οι κανονισμοί να είναι γνωστοί και σαφείς, οι φερόμενες πεποιθήσεις να αποδεικνύονται αδιάσειστα και η ποινή να επιβάλλεται από κάποιον με αξιοπιστία κρίσης. Μόνο έτσι θα μπορούσαμε να δούμε αν η τιμωρία είναι όντως εξατομικευμένη ή υπερβολικό ράπισμα σε έναν άνθρωπο προκειμένου να «χτισθεί» το προφίλ του τιμωρούντος..
Τι έπραξε, αλήθεια, η κ. Παπαχρήστου; Αναπαρήγαγε στο διαδίκτυο ένα ανέκδοτο (ίσως κακόγουστο, αλλά πολλά από τα εναντίον της άρθρα ήταν και περισσότερο κακόγουστα και άθλιοι δεκάρικοι επιδερμικής ηθικής) και μία τοποθέτηση του κ. Κασιδιάρη, βουλευτή της Χρυσής Αυγής, ο οποίος συμβαίνει να είναι φίλος της. Από το κείμενο αμφοτέρων καθόλου δεν προκύπτει ότι η κ. Παπαχρήστου αποστρέφεται τους μαύρους ή τους κίτρινους (όπως αυθαίρετα επιχείρησαν να προεξοφλήσουν όσοι διερωτήθηκαν πώς η άλτρια θα αντιμετώπιζε τους έλληνες συναθλητές της με μαύρο δέρμα – μια χαρά, υποθέτω, κι εκείνοι άλλωστε μόνο την αντίθετη υπόθεση διατύπωσαν, ας την εμφάνισαν ως δεδομένο).
Αν δεν χρειάζεται να προκύπτει ο ρατσισμός, αλλά μόνο να υπολαμβάνεται, τότε έχουμε να κάνουμε με την αυθαιρεσία της «πολιτικής ορθότητας» στον δημόσιο λόγο, η οποία επιβάλλει π.χ. να λες τους μαύρους των ΗΠΑ αφροαμερικανούς αλλά όχι μαύρους ούτε νέγρους (όνομα που στη δεκαετία του ’60 διεκδικούσαν ως υπερήφανο προσδιορισμό), καθόλου όμως δεν εμποδίζει να τάσσεσαι υπέρ νεοσυντηρητικών οικονομικών μέτρων που στέλνουν τους μαύρους στα γκέτο, τη φυλακή και την εξαθλίωση. Ε, αυτήν τη λεκτική «ορθότητα«, που απαγορεύει τα ανέκδοτα αλλά επιτρέπει την κοινωνική αγριότητα σε επίπεδο πολιτικής, πιστεύω ότι πρέπει να την τσακίζουμε με κάθε αφορμή…
Αν πάλι η κ. Παπαχρήστου δεν τιμωρήθηκε γι’ αυτό, αλλά επειδή δήθεν όντως εξετράπη σε ρατσισμό, αυτό περιμένουμε ακόμη να δούμε πώς το συμπέραναν οι κ. Κούβελος, Καπράλος κ.ο.κ. – γιατί μπορεί κάλλιστα να το συμπέραναν μονάχα για να δείξουν ότι οι ίδιοι είναι αντιρατσιστές με βαθμολογία 3τσίπρα (τσίπρα είναι το μέτρο αντιρατσισμού που φυλάσσεται στο μουσείο μέτρων και σταθμών των Σεβρών).
Περαιτέρω ερώτημα είναι το γιατί την ποινή, τόσο σκληρή για ένα κορίτσι που δεν εξύμνησε τους μελανοχίτωνες ούτε τις σιδερένιες γροθιές, την επέβαλλαν οι ίδιοι ως άνω και όχι τρίτος ανεξάρτητος – και μάλιστα χωρίς προηγούμενη κλήση σε απολογία της «κατηγορούμενης». Κι ακόμη, πώς και με ποιά λογική θεωρείται αυτή η ποινή ανάλογη της παράβασης, ανταποκρίνεται δηλαδή στην περιώνυμη αρχή της αναλογικότητας, με την οποία κατά τα άλλα όλοι μας έχουν πάρει τ’ αυτιά.
Κι αυτά, ας μου επιτρέψετε, τα θεωρώ αυτονόητα ακόμη και αν αδιαφορεί κανείς για την κ. Παπαχρήστου ή αν μισεί τη Χρυσή Αυγή – και, ακόμη, ανεξάρτητα από το αν πιστεύει ότι ο κ. Κούβελος έχει ή όχι θέση στην ελληνική ολυμπιακή ομάδα. Γι’ αυτό το τελευταίο σπεύδω να πω ότι δεν έχω ούτε άποψη ούτε ενδιαφέρον – μου έκανε, όμως, εντύπωση ότι το ανέφεραν όλοι εκείνοι (και εννοώ δεκάδες), με τους οποίους μίλησα για το ζήτημα της κ. Παπαχρήστου, δεν το ανέφερε όμως καμία από τις εφημερίδες που διάβασα σχετικά…
