Ο ΣΥΡΙΖΆ, έχω την εντύπωση, εισάγει μία τουλάχιστον καινοτομία στην ελληνική πολιτική. Μέχρι την «εξ εφόδου» εκτόξευσή του σε εκλογικά ποσοστά, λέγαμε ότι όλα τα κόμματα που διεκδικούσαν την εξουσία ήταν επί της ουσίας ίδια, όσο και αν διέφερε η ρητορική τους. Τώρα έχουμε μία παράταξη στην οποία δεν είναι ίδια ούτε καν τα βασικά στελέχη της - τόσο που να μην καταλαβαίνει κανείς τι τελικά πρεσβεύει ο πρώην συνασπισμός και νυν κόμμα.
Αυτό, σημειώνω, σύμφωνα με την ανάγνωση των δηλώσεων των στελεχών. Διότι κατ’ άλλη άποψη, που «θέλω να πιστεύω» ότι δεν αληθεύει (ίσον πιστεύω ότι αληθεύει), τα στελέχη είναι ίδια και απλώς ορισμένα αποκρύπτουν τις αληθινές τους πεποιθήσεις, πράγμα που καθόλου δεν αποκλείει το ενδεχόμενο, αν αναδειχθούν στην κυβέρνηση, να κάνουν ακριβώς τα ίδια με τους προηγούμενους, όποιες και αν είναι οι πεποιθήσεις τους.
Ας μην το μπερδεύουμε, όμως. Υποτιθεμένου, έστω προς στιγμήν, ότι οι άνθρωποι πιστεύουν όσα δηλώνουν, υπάρχει μία άλφα (και μία βήτα) δυσκολία να ξεκαθαρίσουμε τι πιστεύει η παράταξη, αν βέβαια έχει γίνει παράταξη και δεν παραμένει συνάθροιση συνιστωσών χωρίς συνισταμένη. Θέλουν να δεσμεύσουν τις καταθέσεις προς χορήγηση δανείων σε μικρομεσαίους; Θέλουν να επιβάλουν υποχρεωτικά δάνεια από τους φορολογούμενους προς το κράτος; Θέλουν έξοδο από το ευρώ; Θέλουν χρεωκοπία; Νοσταλγούν σχήματα ισχυρού κρατισμού - και τι μορφής, τύπου ΔΕΚΟ ή τύπου Μάο; Ή δεν ισχύει τίποτε από αυτά και οι άνθρωποι ομνύουν στο Σύνταγμα και επιθυμούν να παραμείνουμε στο ευρώ, υπό την (αυτονόητη) προϋπόθεση ότι αυτό θα επιτευχθεί χωρίς να εξανδραποδιστούμε;
Εντύπωσή μου είναι ότι τα ερωτήματα ισχύουν και ότι αρκετοί από τους επιφανείς Συριζαίους θέλγονται από πολιτικά πρότυπα, που όσοι -σε άλλες χώρες- τα υπέστησαν φαίνεται να τα απέρριψαν (άλλωστε ουδέποτε είχαν ερωτηθεί αν τα αποδέχονταν- τους επιβλήθηκαν) και τα οποία δεν ομολογούν, φοβούμενοι ότι θα στοιχίσει σε ψήφους.
Αυτό, ωστόσο, είναι η δική μου γνώμη [σχηματισμένη από δηλώσεις ευρέος φάσματος (σαν τα αντιβιοτικά), ήτοι από Στρατούλη μέχρι Γλέζο και Λαφαζάνη], η οποία μπορεί κάλλιστα να είναι εσφαλμένη. Εκείνο, στο οποίο πιστεύω ότι δεν σφάλλω, είναι ότι σύμπαντες οι ως άνω προβάλλουν μία εύκολη, γλυκερή και εντελώς αβάσιμη εκδοχή, σύμφωνα με την οποία μπορούμε να βγούμε από την κρίση χωρίς κόστος και χωρίς θυσίες.
Ο κ. Λαφαζάνης, π.χ., που μας είπε ότι η χρεωκοπία δεν είναι μπαμπούλας, αλλά όπλο των φτωχών και αδυνάτων, δεν παρέλειψε μόνο να εξηγήσει για ποιό λόγο, εάν ισχύει αυτό, οι ασθενείς και πένητες δεν χρεωκοπούν ψύλλου πήδημα. Παρέλειψε και να μας πει πώς συμβιβάζεται αυτή η λατρεία του για τη χρεωκοπία με την αντίθεση του κόμματός του στην καταλήστευση από το κράτος (μέσω κουρέματος των ομολόγων) των αποταμιεύσεων των ασφαλιστικών ταμείων και των ιδιωτών - θα χρεωκοπήσει, δηλαδή, το κράτος, αλλά αυτούς θα τους πληρώσει; Περισσότερο, ακόμη, παρέλειψε να μας πει τι θα συμβεί μετά τη χρεωκοπία. Όλα άσπρα, αν και χωρίς νέα δανεικά; Όλα άνετα χάρη σε ένα νέο σχήμα ελληνικής οικονομικής ισχύος, του οποίου δεν θέλει να αποκαλύψει την ευρεσιτεχνία - ή σκότος και πενία λόγω ασφυξίας στις διεθνείς συναλλαγές της χώρας και αναγκαστική υπερήφανη αυτάρκεια με επιδόσεις ευημερίας αλά Εμβέρ Χότζα;
Εξυπακούεται, νομίζω, ότι αν η χώρα οδεύσει προς εξαθλίωση θα προτιμήσουμε και την έξοδο από το ευρώ και τη χρεωκοπία. Τίποτε από αυτά, όμως, δεν θα είναι ρόδινο ούτε εύκολο, ούτε γλυκόπιοτο - και, να πω την αμαρτία μου, δεν θα εμπιστευόμουν ποτέ τη διαχείριση τέτοιων οδυνηρών διλημμάτων σε ανθρώπους που δεν έχω ακόμη καταλάβει αν ξεπέρασαν τα πρότυπα της ΚΝΕ, πράγμα που κρίνω αναγκαίο όσο και αν σέβομαι μερικά από τα «μεγάλα ναι» που είπαν κατά καιρούς τα παιδιά τα οργάνωσης...
