Ομολογώ την αμαρτία μου, δεν ξέρω ποιός είναι ο Αναστάσιος Νεράντζης. Ή μάλλον, για να ακριβολογούμε, ξέρω ότι είναι Κοκκινιώτης, βουλευτής B Πειραιά, πρώην υφυπουργός και νυν τομεάρχης Δικαιοσύνης της Ν.Δ., αλλά δεν ξέρω ποίος είναι. Και για να είμαι ειλικρινής, όσο και αν η παραδοχή δεν με κολακεύει ως δημοσιογράφο, δεν με ενδιαφέρει να μάθω. Όχι κατά προτεραιότητα, πάντως. Υπάρχουν άπειρα άλλα πράγματα που αγνοώ και θα ήθελα να εξιχνιάσω πριν απ’ αυτό.
Ο ανήρ, όμως, είπε ένα καλό. Ένα από αυτά που ξεφεύγουν από τους πολιτικούς και είναι αποκαλυπτικά- καθόσον από μικρό κι από τρελό κι από τσαντισμένο πολιτικό μαθαίνεις την αλήθεια.
Στην Εξεταστική επιτροπή για τη Ζήμενς, θυμίζω, εκτυλίχθηκε η -θαυμαστά ελληνική- ιστορία με το μέιλ από γραφείο διακόσμησης της Νέας Υόρκης προς έλληνα επιχειρηματία να δώσει το 50% των συμφωνημένων στον cabinet man, το οποίο ο μεταφραστής του μέιλ - και συνακόλουθα ο πρόεδρος της Επιτροπής- υπέλαβε ότι εννοούσε υπουργό, ενώ επρόκειτο για τεχνίτη για ντουλάπες. Βέβαια, αμερικανοτραφέντες φίλοι επιμένουν ότι ουδέποτε άκουσαν να λέγεται στις ΗΠΑ ο ξυλουργός cabinet man (ούτε καμπινεδάρχης, για να θυμηθούμε τα παλιά)- κι ούτε εξηγήθηκε πώς βρέθηκε αυτό το μέιλ στα γραφεία της Ζήμενς Ελλάδας- αλλά αυτά συγχωρούνται: πολυπράγμονες και γενναιόδωροι οι ζημενσιανοί, δεν αποκλείεται να βοηθούσαν και έναν φίλο επιχειρηματία να βάλει ντουλάπες στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη.
Αυτά όμως είναι διαφορετική ιστορία. Αποκαλυφθείσης της γκαφός, τουθ’ όπερ ότι ο υπουργός ήντουν τη αληθεία ντουλαπάνθρωπος, τα βάλανε οι νεοδημοκράτες με τον πρόεδρο της Επιτροπής Βαλυράκη, βουλευτή Χανίων, επειδή βιάστηκε να εκμεταλλευθεί τη λαθεμένη μετάφραση και να μιλήσει για σκάνδαλο εκεί που δεν υπήρχε παρά -το πολύ- κακοτεχνία. Οργίστηκε ο Βαλυράκης που δεν αναγνώριζαν την καλή του πίστη και πέταξε το φλυτζάνι με τον καφέ του. Κακώς, βέβαια, ας τιμωρούνταν κι αυτός με 2.000 ευρώ, όπως ο Διαμαντίδης που έφτυσε τον Τεόντοσιτς. Κι αυτό, όμως, είναι άλλη ιστορία.
Το κρίσιμο είναι πως τότε ο κ. Νεράντζης εκ Νικαίας (όχι της γαλλικής, της δικής μας) έφα: «Αφήστε αυτά τα καραγκιοζίλίκια! (...) Σε ποιούς μιλάτε; Σε ψηφοφόρους των Χανίων;».
Ο ανήρ τα είπε όλα. Και παρακαλώ μην ενοχληθείτε αποκλειστικώς οι Χανιώτες ή έστω Κρητικοί, δεν νομίζω ότι το γέννημα της Κοκκινιάς ήθελε να υπονοήσει ότι ειδικά οι Κρήτες ή οι Χανιώτες είναι τέτοιοι που τους αρμόζουν τα καραγκιοζιλίκια. Όχι, νομίζω ότι του βγήκε αυθόρμητα πως οι βουλευτές, όταν μιλάνε μεταξύ τους, οφείλουν αλλήλοις σεβασμό που εξ ορισμού δεν δείχνουν και θεωρούν φυσικό να μη δείχνουν στους ψηφοφόρους τους.
Ο άνθρωπος δεν είπε τίποτε πρωτοφανές. Εξέφρασε τη λογική πλήθους Ελλήνων - δημοσιογράφων που γράφουν ανοησίες για τους αναγνώστες, αναγνωστών που εκτοξεύουν ανοησίες κατά δημοσιογράφων, μπάρμεν που σερβίρουν στο κοινό τους μπόμπες ή λειψές μερίδες ή ποτά της δεκάρας σε τιμή κανονικού. Και ακριβώς γι’ αυτό του πρέπει τιμή: ομολόγησε εμμέσως πού ακριβώς έχει καταχωρίσει τους ψηφοφόρους - όχι μόνο των Χανίων.
Όπως είπα, δεν ξέρω τον άνδρα. Του πιστώνω, όμως, ότι είπε μεγάλη κουβέντα. Αν είχα λεφτά, θα πλήρωνα στην επόμενη προεκλογική περίοδο για να δημοσιεύεται η ρήση του κάθε μέρα στις εφημερίδες. Μήπως οι ψηφοφόροι του Πειραιά του ανταπέδιδαν τη φιλοφρόνηση.
