'Ενα σεβάσμιο γεροντάκι με ισχνή γενειάδα αλλά φλογερό, διαπεραστικό βλέμμα: αυτός ήταν ο Τιτσιάνο όπως αυτοπροσωπογραφείται δηλ. όπως μάς αυτοβιογραφείται και όπως και οι πολλές μαρτυρίες τών συγκαιρινών του το επιβεβαιώνουν. Αυτό λοιπόν το εύθραυστο γεροντικό κορμί κουμαντάριζε ακόμα και στα 80 του ή ίσως και στα 85 του καμβάδες τριών ή τεσσάρων μέτρων με μιά διαβολική μαεστρία και μιά ενεργητικότητα εφηβική.Σ'αυτή λοιπόν τη προχωρημένη ηλικία, εκεί που οι άλλοι ξεκοκκαλίζουν τα κέρδη τής δόξας, αυτό το απίθανο γερόντι επινόησε μιά τολμηρή τεχνική που σοκάρισε και τα πιό συγκαταβατικά και πρόθυμα και ανοιχτόμυαλα πνεύματα. Τούχε γίνει τόσο βιωματική η ζωγραφική πράξη ώστε κατάργησε τη μεσολάβηση τού πινέλου ανάμεσα στο σώμα του και τη ζωγραφική επιφάνεια. Ζωγράφιζε πιά με τα χέρια, με τα ροζιασμένα ,αρθριτικά( μη ξεχνάμε οτι είμαστε στη Βενετία!) του δάχτυλα! Αιώνες πριν ακουστεί και ηχήσει οποιαδήποτε λέξη ή έννοια μοντερνισμού, ένας πατριάρχης τής μεγάλης -αλλά συμβατικής- ζωγραφικής, στέλνει αδιάβαστους πολλούς απο τούς εκπονητές τού κραυγαλέου και κενόδοξου μοντερνισμού. Ένα τετραγωνικό εκατοστό μιάς τιτσιανικής ζωγραφικής επιφάνειας αντιστοιχεί σε χιλιάδες στρέμματα καμβάδων πολλών παρα-μοντερνικών stars!

Παρόλο οτι τα έργα τού Τιτσιάνο που έρχονται στην Αθήνα δεν είναι και τα πιό συγκλονιστικά, ούτε και απολύτως σίγουρης αυθεντικότητας η αύρα που εκπέμπουν είναι αρκετή για να μεταδόσουν την αίσθηση τής Τιτσιανικής σαγήνης. Στην ουρά λοιπόν για τον Τιτσιάνο!