Τί γυρεύει ένας μη γκουρμέ τύπος σα κι εμένα και γυρίζει συνεχώς τίς σελίδες με τις συνταγές τού HomeFood? Χαζεύω τίς φωτογραφίες τών συνταγών όχι διαφορετικά απόσο ένα πιτσιρίκι που χώνει το δαχτυλάκι του στην άκρη τής κατσαρόλας. Είναι κανονικό γλέντι αυτό το χάζεμα και σχεδόν ξυπνάει μέσα μου το μάλλον κοιμισμένο λιχούδη που δεν υπήρξε ποτέ.
Γνωρίζω πολύ καλά οτι η φωτογράφιση συνταγών μαγειρικής μιά δουλειά είναι κι αυτή, που έχει τη ρουτίνα της, την ανία της ,τίς εντάσεις της και τη κούραση της. Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που τελειώνει σε κάποιας μορφής τσιμπούσι. Ποια δουλειά δε θά θελαμε να τελειώνει έτσι;
Σκέφτομαι όμως πόσες φορές η φωτογράφιση είναι πιό λαχταριστη απ'το ίδιο το προϊόν που φωτογραφίζεται και πόσο η εικόνα παραπέμπει σε εικονικές γεύσεις μάλλον παρά βιώσιμα αληθινές. Καμιά φορά το στάιλνγκ τής φωτογράφισης είναι εξεζητημένα τραβηγμένο στην ανοικονόμητη πολυλογία του και τον γαργαντούικο παροξυσμό που θυμίζει περισσότερο εκείνες τίς πελωρίων διαστάσεων νεκρές φύσεις τών φλαμανδών ζωγράφων τής σχολής τού Ρούμπενς (λέγε με Snyders) παρά αυτό που μπορεί πράγματι να συμβαίνει στο καθημερινό μας τραπέζι που παραπέμπει στο ταπεινό μινιμαλισμό τών εικόνων τής προτεσταντικής ολλανδικής "Νεκρής Φύσης" (λέγε με Heda).
Τελικά το τραπέζι -όπως και το κρεβάτι άλλωστε- έχει κι αυτό την ηθική του που δεν είναι άλλη απο την αισθητική. Η οργιαστική γευσιλαγνεία είναι φτώχεια και σ'αφήνει ενδεή και απορφανεμένο στη κενότητα ενός απελπιστικά φορτωμένου τραπεζιού. Μόνο οι μύγες ξέρουν να απολαύσουν πραγματικά ένα τέτοιο τραπέζι.
Οι εντυπώσεις τών γεύσεων δεν μπορεί νάναι πολύ διαφορετικές απο τις εντυπώσεις τών εικόνων. Στο επίπεδο λοιπόν τών εικόνων ο Σαρντέν μού έδινε πάντα την εντύπωση τού μόνου αληθινά γκουρμέ ζωγράφου. Στόχευε πάντα στην ουσία που δεν είναι άλλη παρά αυτή που συνοψίζει ένα γεύμα ολοκληρώνοντας το αλλά και κορυφώνοντας το: στο επιδόρπιο.
