Έρωτες, συνοικέσια, γάμοι γίνονται και στην ιστορία τής τέχνης. Δεν έχουν το πανηγυρικό χαρακτήρα των πραγματικών, ούτε δηλώνονται σε κάποιου είδους ληξιαρχεία. Απλά διαπιστώνεται κάποιου είδους σχέση μετά απο κάποια χρόνια, μετά απο κάποιους αιώνες μάλιστα καμιά φορά και δημιουργούν μιάν ευχάριστη έκπληξη σ'αυτούς που τώρα καλούνται να παραβρεθούν σε μιά τελετή πούχει γίνει τόσο καιρό πρίν.


Tiziano:H Μαρία Μαγδαληνή μετανοούσα/Φλωρεντία,Palazzo Pitti

Το κορίτσι είναι είκοσι χρόνια νεώτερο τού γαμπρού. Είναι Βενετσιάνα,βενετσιάνα τροφαντή, ξανθιά, λουσμένη στην ακτινοβόλα ηδυπάθεια ένός έκπαγλου γυμνού κορμιού, πληθωρικού αλλά θάλλοντος.Σκεπάζει το γυμνό της κορμί με το καταρράκτη τών βοστρυχωτών μαλλιών της που τη καλύπτουν σα μιά  άκοπη,ανεπεξέργαστη φυσική γούνα. Η γούνα αυτή συγκρατείται στην ορμητική της υπόσταση απο τα μεγάλα αλλά τελικά αδέξια τρυφερά της χέρια. Έχει το κεφάλι της στραμμένο ψηλά, τα χείλια της συσπασμένα απόνα εσωτερικό βαθύ πόνο και τα μάτια της τα υγρά και εκστατικά τα στολίζουν τα φρέσκιας κοπής διαμάντια τών δακρύων της.



Michelangelo:Μωϋσής/Ρώμη,San Pietro in Vincoli

Ο άντρας που μοιάζει νάναι το ιδανικό της ταίρι, είναι ένας ώριμος ,στιβαρός, σοβαρός και αποφασιστικός χαρακτήρας, έμπλεως περηφάνιας και εσωτερικής δύναμης. Τον στεφανώνουν δυό κερατόμορφες ακτίνες φωτός που πλαισιώνονται απο βαθειά σκαλισμένους βοστρύχους.Το μέτωπό του είναι πλατύ και καταλήγει σε βαρειά ανασηκωμένα φρύδια κάτω απ'τα οποία ξεκινούν οι βαθειές,σπηλαιώδειςς κόχες τών ματιών. Τα ίδια τα μάτια,πέτρινα καθεαυτά, εκπέμπουν βλέμμα που άνθρωπος ζωντανός δε κατάφερε ακόμα να εκπέμψει. Κάτω απ'την γαμψή,αετόμορφη μύτη του ξεκινά ο Νείλος τών αναμνήσεων τού άνδρα αυτού υπό μορφή μιάς πλούσιας, το ίδιο καταρρακτώδους όπως η βόστρυχοι τού κοριτσιού, γενειάδας που διακλαδώνεται σε διάφορες κατευθύνσεις αλλά συγκρατείται με μιά δυνατή ρωμαλέα κίνηση τού δεξιού του χεριού που εκτρέπει τη νωθρή καθοδική πορεία πρός μιά πιό εύγλωττη στροφή που δίνει νέο ρυθμό και ενδιαφέρον στο συμβάν τής πατριαρχικού χαρακτήρα γενειοφορίας.





Ο Μωϋσής τού Μικελάντζελο στάθηκε μόνος στα είκοσι περίπου χρόνια που πέρασαν μέχρι ο Τιτσιάνο να τού βρεί την απόλυτη θηλυκή αντιστοιχία του. Ο ένας είναι ένας πέτρινος,ρωμαλέος στιβαρός άνδρας,σίγουρος και αποφασισμένος. Η άλλη μιά ζουμερή μά ψυχικά εύθραυστη γυναίκα,βουτηγμένη στο πόνο και την αμφιβολία, φτιαγμένη μόνο με χρώματα και φώς. Ο άντρας φτιάχτηκε στη Ρώμη και το κορίτσι στη Βενετία. Η εικόνα τού αρραβώνα αυτών τών πολύτριχων πλασμάτων, τόσο ζωώδης ιδιότητα αλλά και τόσο εξευγενισμένη απ'τούς δημιουργούς τους με συνεπαίρνει και με καθηλώνει σε φαντασιακά ύψη δυσθεώρητα. Κι όμως όλα αυτά συνέβησαν στη γή, σε μιά γή ευλογημένη και απο μυαλά που ακόμα και σήμερα μάς βασανίζουν με την αξεπέραστη δύναμη τής φαντασίας τους.