Το οποίον μάγκες μου,υπάρχει και στο Παρίσι μαγκιά...Και υπάρχουν μαγκάκια κι εκεί πολύ τσίλικα,πολύ εξηγημένα και πολύ αλανιάρικα, που ξέρουν και τη γαζώνουν καλά τη δουλειά.
Κι έχει και κάτι κοκοτίτσες άλλο πράγμα, γυναικάκια πολύ φίνα, που στη στρώνουν τη φτιάξη πριχού πείς κουνέλι.
Κι ήντουνε οπού λέτε μάγκες μου ένας Ουγγαρέζος φωτογράφος-Μπρασσάι με τ'όνομα!-άλλο πράμα, οπού το μάτι του έκοβε γαρύφαλλα και σούφτιαχνε φωτογραφίες σα στεφάνι σε κηδεία πολύ μεραγκλαντάν! Οπού αυτός ο τσίφτης ο φωτογράφος-που τα μίλαγε τα παριζιάνικα όπως στη Τρούμπα οι μάγκες μιλάνε τα Περαιώτικα- ήτανε πολύ δικό μας παιδί.Ήτανε πιτσιρή ακόμα όταν έφθασε στο Παρί. Κι είχε στρώσει κάτι δουλειές με μολύβια,με χαρτιά και με χρώματα οπού πολύς αρέσανε να πούμετε. Αλλά φίλε μου το μάτι του κυαλάριζε καταστάσεις και ζόρια σα γαρίδα ξεπορτισμένη. Το οποίον δηλαδή και διότι σημαίνει ότι δούλευε το φωτογραφικό μαραφέτι μαέστρικα όπως να πούμε άλλοι δαγκώνουν μιά μιά τις χάντρες στο κομπολόϊ τους.
Και μή νομίζουτε ότι ήντουνε εύκολο τούτο το νταραβέρι: πιό εύκολο 'τανε να ξαφρίσεις το καφενέ του Παναγή του Παλιοχρέμπουρα στο Κερατσίνι-πούχε και σίδερο στη τσέπη- παρα μέσα στα σκοτάδια τα βροχερά, τα κρύα και τα χλιβερά να κουμαντέρνεις στις πλάτες σου εκείνο το αναθεματισμένο το ,απο σιδερόξυλο, με το μεγάλο μάτι. Ήθελε μαγκιά αγωγιάτη αδελφάκι μου κι είχε νταβαντούρι μπόλικο η φτιάξη. Πώς γιά;
Και ντον είχανε σε πολύν υπόληψη καθωσπρεπούμενοι ανθρώποι και ντον καλάγανε στα τσιμπούσια τους και στα πανηγύρια τους, καθότι ήτανε παιδί που ξηγιότανε στα ίσα και σούκανε δουλειά αλφάδι! Και με το κυρ Πικάσσο να 'ούμετε δηλαδής έκανε παρέα και με το κύριο Ματίς και με τη μαντάμ Μπουρζουά να πούμετε δηλαδής και άλλους πολύ σένιους και νοστιμευάμενους ανθρώπους...
Το οποίον δηλαδή έχει κι η φωτογραφία μαγκιά και μακάρι να τόχαμε και τούτο το μορτάκι στα μέρη μας,τότενες που στέναζε τού Ψυρρή απο αλανιαρία, για να πέφτει κορόμηλο το δάκρυ σήμερα απ'τη καλή κενωνία που πολύ τα γουστάρει σήμερα αυτά τα πράγματα.
