Η κατάργηση τής προφανούς χρηστικότητας και λειτουργίας του αντικειμένου και η αναγωγή του σε μιάς άλλης τάξης διάσταση, σε μιάς άλλης τάξης χρηστικότητα: αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουν το κόσμο τα παιδιά και αυτός είναι ο τρόπος που βλέπει και ερμηνεύει το κόσμο ο Chema Madoz.
Όποιος έχει διάθεση να παίξει και το μπορεί, ας το κάνει. Αν πάρουμε το κόσμο στα σοβαρά, τότε θα γίνουμε αντικείμενο τής σάτυράς του. Αν σκεφτόμαστε με βαρύθυμο στόμφο τότε θάμαστε οι επόμενοι πρωταγωνιστές της ολοένα ανανεούμενης slapstick κωμωδίας,δηλαδή θα γίνουμε οι μεγάλοι καρπαζοεισπράκτορες στο μικρό διάστημα που θα φέρνουμε τις βολτες μας εδώ πάνω (ή μήπως εδώ κάτω;).
Η διάθεση για παιχνίδι δε τελειώνει ποτέ και ανήκει στα μεγάλα όπλα τής ευφυίας στη προσπάθεια της να κατατροπώσει το Τέρας. Όποιος έχει επίγνωση τής ματαιότητας,έχει επίγνωση και της βαθειάς ομορφιάς της. Η ναζιάρα της φύση και η πεισματάρα επιπολαιότητα της τη κάνουν ιδανική για το ενήλικο και αυστηρώς ακατάλληλο παιχνίδι του σαρκασμού. Η αφοβιά τότε δεν είναι παρά το χαλινάρι που κρατά γερά και αποφασιστικά ο φοβισμένος.
Το τραμ στη Ζυρίχη, οι κραδασμοί και τα καμπανάκια του, ξύπνησαν στο μυαλό μιάς διάννοιας την ιδέα τής σχετικότητας. Ο κόσμος μπήκε σ'ενα καινούργιο καλούπι ερμηνείας. Στην ιδέα αυτή συνέβαλε τα μέγιστα η ώθηση που έδωσε και η αλήτικη, η αλανιάρικη φύση της περιπέτειας τής νέας τέχνης: όμορφο μπορεί νάναι και το άσχημο και κάλλιστα άσχημο είναι το φαινομενικά όμορφο. Η βασιλεία του γλυκανάλατου έλαβε οριστικά τέλος.
Μακριά λοιπόν απο το στόμφο και τη ρητορεία μιάς μεγαλόσχημης και αλαζονικής φωτογραφίας που πότε επικαλείται το λούστρο της μόδας, κλείνοντας πουτανιάρικα το μάτι σε υποψιασμένους ή -ακόμη χειρότερο- ανυποψίαστους πορνολάγνους της κοσμετικής ομορφιάς και πότε ορθώνει τον ανελέητο ανθρωπισμό της κλαίγοντας και φωτογραφίζοντας πάνω απο λιμοκτονούντα μέλλοντα πτώματα, ο φωτογράφος τής μπαγκατέλλας, της φωτογραφικής σονατίνας, καίει τα σπίρτα του και παίρνουν φωτιά τα φλάς στο στούντιο του.
Μιλούν κάποιοι για το σουρρεαλισμό του γιατί αυτονοήτως έτσι πρέπει να γίνεται με κάποιον που λογίζεται επίγονος τού Νταλί-λόγω εντοπιότητας και μόνο. Αλλά ο μεγαλόφουσκας και πάπας τής επιδειξιομανίας δεν είναι παρα ένα κλούβιο ξόανο,μιά τσαρλατάνικη φιγούρα που διασκεδάζει ανόητους, νεόπλουτους αμερικάνους. Ο Chema Madoz κινείται σε άλλα εδάφη και αν κάποια αναφορά πρέπει να γίνει οπωσδήποτε σε ισπανική καταβολή, θα λέγαμε πως αυτή είναι ο μινιμαλιστικά σκεφτόμενος ζωγράφος του ισπανικού μπαρόκ, ο Sanchez Cotan, αυτή η μεγάλη μορφή της σχετικά άγνωστης στο πλατύτερο ευρωπαϊκό κοινό ισπανικής-σχεδόν μεταφυσικής στις απώτερες προθέσεις της-νεκρής φύσης. Φυσικά καταλυτική πρέπει να θεωρηθεί η εικαστική κοσμοθεωρία του Ρενέ Μαγκρίτ στο έργο του Madoz.
Sanchez Cotan:Νεκρή φύση
Αυτό που κατά την άποψή μας έχει ιδιαίτερο βάρος στη τέχνη του είναι η σημασία που έχει η πιστότητα, η οξύτητα στην εστίαση τής λεπτομέρειας. Μόνο αν εντυπωθεί η υφή του αντικειμένου πειστικά και αδιαμφισβήτητα μπορεί να δημιουργηθεί το σοκ της μεταβάσης της ανάγνωσης απο το λογικό και το αναμενόμενο στη διάχυση της εντύπωσης προς την υπέρβαση μέσω ενός εξόφθαλμου παραλογισμού. Που σημαίνει μιά μαστόρικη διάθεση, που σημαίνει υπομονή και εγκράτεια μηνυμάτων, που σημαίνει όχι φόρτωμα εντυπώσεων, που περαιτέρω σημαίνει την απλότητα τού παιχνιδιού όπως μιά μπάλα που κλωτσάμε και που όμως δημιουργεί τόση και τέτοια περισσεια χαράς. Τα σπουδαία είναι τα απλά.
Υ.Γ.:Και για να δικαιολογηθεί και ο τίτλος τού άρθρου,να πώς παίζει αυτό το αγόρι με τα σπίρτα του:
