Μπαγκατέλλες
29.6.2009 - 1:10:33 AM
Τις νύκτες οι φωτογραφίες ζούν σαν αναπλάσεις των ονείρων μας. Τα κλικ της μηχανής μας μεταστοιχειώνονται σε κλεισίματα του ματιού των ξωτικών που περιφέρονται ανάερα στα στενά,σκοτεινά περάσματα του φανταστικού κόσμου που περικλείνει ένα ζευγάρι βλέφαρα.
Το φώς που εκπέμπουν τα μάτια μας στα πράγματα οφείλει να αντανακλάται όχι απλά ακέραιο αλλά πολλαπλασιασμένο στα μάτια αυτών που τα αντιλαμβάνονται με το αίσθημα.
Στο κέντρο του βλέμματος βρίσκομαι εγώ που οι άλλοι είναι. Εκπυρσοκροτεί στο βλέμμα τους η αντανακλασή μου. Κι εκεί που έτσι νομίζω ο χαζοχαρούμενος, έρχονται οι καθρέπτες μου και μού ζητούν αντίγραφο των ομοιωμάτων τους που κατέγραψε ο καθρέπτης τους εγώ.
Η σαλάτα είναι η παλέττα του δροσερού.
Δεν υπάρχει πιό ορατή ματαιότητα απο τη φωτογραφία ενός νεκρού.Την ανταγωνίζεται μόνο η απτή ματαιότητα ενός εκμαγείου.
Αν υπάρχει παρηγοριά στη θλιβερή διαπίστωση ότι, ανεβαίνοντας προς τα πάνω, δε σημαίνει ότι οδηγείσαι στο παράδεισο, είναι η ανάλογα πικρόχαρη διαπίστωση ότι, κατεβαίνοντας, δε σημαίνει ότι οδηγείσαι και στη κόλαση.
Τα φιλιά είναι οι πιό διαρκείς αποτυπώσεις του εφήμερου.Στην ύλη που δρούν, στη σάρκα, γρήγορα σβήνονται αλλά τα παραλαβαίνει η άϋλη μνήμη που δε χαραμίζει δράμι ηδονής για τη λήθη.
