Εμείς οι παλιότεροι τόχουμε ζήσει με τις συμμαθήτριες μας που μιμούνταν τα ναζιάρικα καμώματα και τις τσαχπινιές της Βουγιουκλάκη. Αργότερα θυμάμαι έφηβες συμμαθήτριες μου να ποζάρουν το προφίλ τους σε στυλ Λορεάλ. Πόσα αγόρια δε μιμήθηκαν τρόπους,βλέμματα,στάσεις του Μάρλον Μπράντο ή του Τζέημς Ντην ή, για την εποχή μου, του Τραβόλτα; Ο άνθρωπος λοιπόν σαν εικόνα ο ίδιος,σαν φορέας αναπαραγμένης εικόνας, σαν αναπαραγωγή ο ίδιος.
Καθήστε σ'ενα καφέ,σ'ένα μπαρ, σ'ένα εστιατόριο και χαζέψτε συμπεριφορές. Κυρίως νέων. Και κυρίως κοριτσιών. Οι μισές απ'αυτές είναι κόπιες απο διαφημίσεις, απο βίντεο κλιπ ή απο δημοφιλείς ταινίες ή τηλεσειρές. Κάθε στιγμή μπορείτε να κάνετε την αναγωγή. Δε μιλώ για το ενδυματολογικό ή το στυλιστικό γενικότερα αλλά γιά κάτι λίγο βαθύτερο-αλλά όχι πολύ- για μιά απόπειρα μίμησης τής αύρας των ωραίων εικόνων που εκπέμπονται απο ωραία και κατά κανόνα διάσημα άτομα. Την ανάγκη να ενταχθείς σε μιά εικονογραφική οικογένεια, όσο το δυνατό μεγαλύτερη και κατά συνέπεια όσο το δυνατό αξιολογικά εγκυρότερη και αλλά και δυνητικά ελκυστικότερη. Ελκυστικότερη φυσικά, γιατί το παιχνίδι των ορμονών είναι που διαμορφώνει την στρατηγική των αισθητικών προτύπων σ'αυτή την ηλικία.
Το καλό είναι βέβαια ότι αυτά τα δάνεια-που σε κάποιες περιπτώσεις είναι πολύ χαριτωμένα ακριβώς επειδή είναι άχαρα- μένουν στην επιδερμίδα της συμπεριφοράς μας. Γιατί, αργότερα, θα αναμιχθούν με τα βιώματα μας, με τούς πόνους μας, με τα ζόρια μας ή και με τις χαρές μας και θα μεταστοιχειωθούν σ'αυτό που τελικά είμαστε εμείς, αφού χωνεύτηκαν πρώτα σαν υλικό με λίγες θερμίδες και ιχνοστοιχεία κι έτσι αφήνοντας ελάχιστα ή καθόλου υπολείμματα. Θέλω να πώ ότι η νεότητα των ανθρώπων είναι η φάση εκείνη όπου η εικόνα γίνεται κάτι απτό και άμεσα βιωματικό, γίνεται απόπειρα εμπειρίας αλλά τελικά είναι τόσο επιδερμική που τελικά κι αυτή εικονική πραγματικότητα είναι. Αλλά είναι ωραία κι αν έτσι είναι. Γιατί δίνει ταυτότητα στην εποχή που κανείς ζει τη νεότητα του, δίνει ένα κάποιο χαρακτήρα και την όψιμη χαρά να βρίσκεσαι σε αμηχανία για τα παλαβιάρικα σου νιάτα. Απόλα μου τα ρούχα τα παλιά, το μόνο πούχω κρατήσει είναι ένα θηριωδώς καμπανιστό παντελόνι καμπάνα, που ΕΓΩ ΜΟΝΟΣ μου αγόρασα και χαίρομαι να καμαρώνω να ντρέπομαι που το φόρεσα. Μιλάμε για τόσο χαριτωμένα αισθήματα. Η εφηβεία δε μεταλλάσσεται παρόλη τη στοχαστική διάθεση της ωριμότητας. Θυμάμαι την αίσθηση αυτού του αισθητικά άθλιου ρούχου,που δεν είναι παρά η αίσθηση του σώματος μου εξ αφορμής αλλά απο ένα σημείο και πέρα και ερήμην πιά του ρούχου. Ω ναί, έχω υπάρξει κάποια στιγμή στη ζωή μου Τραβόλτα!
