Πιέρ Ωγκύστ Ρενουάρ:Λουόμενες
Δεν υπάρχει υλικό που να μάς έχει ποτέ τόσο ευφρόσυνα περιβάλλει σε κάθε χιλιοστό του σώματός μας σα το νερό. Η αδιακρισία του μάς είναι καλοδεχούμενη αν όχι απαιτητή. Περιεργάζεται κάθε κόχη του σώματος μας με μιά καθαρτήρια διάθεση και αφήνει σαν υπόλειμμα της επίσκεψης του σε μάς μιάν αίσθηση δροσιάς και αναζωογόνησης. Είναι το μόνο υλικό που έχει τα ίδια δικαιώματα ελεύθερης διαδρομής στην επιφάνεια του δέρματος μας,στις κοιλότητες του,στο βαθύ εσωτερικό του και ακόμα στη πυρηνική δομή της υπόστασης μας.
Αυτή τη λαγαρή οντότητα τρέχουμε να συναντήσουμε στη παραλία του καλοκαιριού. Είμαστε τα ψάρια που γυρίζουν στο στοιχείο τους. Το καλοκαίρι είναι η καλύτερη αφορμή να κρατήσουμε τη μνήμη του υδαρούς στοιχείου μας νωπή. Η παραλία μάς φέρνει όχι μόνο πίσω στη πεπερασμένη ατομική παιδική μας ηλικία αλλά ακόμα πιό πίσω, στη παιδική ηλικία της ζωής της ίδιας, σα φαινόμενου συμπαντικού. Γι'αυτό και πάντα ριγώ με δυό κατηγορίες εικόνων στη παραλία:του πιτσιρικιού που πλατσουρίζει αδέξια και χαρωπά στην άκρη τού κύματος,σα ψαράκι που κάνει τις πρώτες του απόπειρες να ζήσει στη στεριά και του ηλικιωμένου, με το σώμα του στραμμένο στον ορίζοντα της θάλασσας, που μπαίνει διστακτικά και μαγκωμένα στο νερό σαν για να προβάρει την αναχώρησή του με την επιστροφή στη μεγάλη θαλάσσια μήτρα. Ειδικά έχω δεί πλάτες γερόντων που καθώς μπαίνουν στη θάλασσα να ορίζουν στο αυστηρό τους περίγραμμα την απόφασή τους να μην επιστρέψουν ξανά ποτέ. Ακριβώς γι'αυτό και δε παρακολουθώ μετά την εξέλιξη της ιστορίας τους. Δε θέλω το βλέμμα μου να τους ανακαλέσει στη γήινη τάξη.
Το κυμματάκι που σκάει στην άκρη της γής είναι μιά πρόσκληση ρίγους, μιά πρόκληση βάθους και μιά παράκληση μητρική. Δε ξέρω άνθρωπο που να τού έχει αντισταθεί, γι'αυτό και σε πολλούς τελευταία, αληθινά γήινη, ανάμνηση είναι ο τρόπος που μουγκρίζει μουγκά στο βουλωμένο τους αυτί το νερό που τους έφερε κάποτε το κύμα.
Η γή που συντροφεύει τη θάλασσα στο μήκος του κύματος είναι η παιδική χαρά της ανθρωπότητας. Λυμένος ο άνθρωπος απο το στάιλινγκ του πολιτισμού, αφήνεται σαν ήρεμο παιχνιδιάρικο ζωάκι να γευτεί μακρινούς ,γαλάζιους ορίζοντες και ερωτικές προοπτικές απο σωματικές εγγύτητες αδιαμεσολάβητες. Δε ξέρω τί μπορεί να λένε οι στατιστικές-ποιός τις πιστεύει κιόλας πιά;- αλλά διαισθητικά πιστεύω ότι η ερωτική δραστηριότητα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχει σα φόντο της,ζεί σε ένα ευρύτερο περιβάλλον νερού. Αν δεν είναι θάλασσα,θάναι μιά λιμνη πλατειά, ένα ποτάμι ή ακόμη και μιά ενδιάθετη παρόρμηση υγρασίας. Θέλω να πώ ότι ακόμη και στη στέγνη του καιρού και της στεριάς,υπάρχει βαθειά μέσα μας η προδιάθεση του νερού σα περιβάλλοντος ζωής. Ακόμη και στη μέση τής ερήμου είμαστε, δυνάμει, λουόμενοι.
Πάμπλο Πικάσσο:Λουόμενες
