Ο πατέρας του χασάπη
18.7.2009 - 3:36:14 PM
Δεν υπάρχει επαγγελματίας που να τιμά με τέτοια συνέπεια το πατέρα του σα το χασάπη. Σχεδόν καταντάει κλαδικό, συντεχνιακό χαρακτηριστικό η κρεμασμένη ψηλά σε μιά γωνιά του χασάπικου, φωτογραφία του νεκρού-προφανώς- πατέρα.
Υπάρχουν εξηγήσεις γι'αυτή τη σύμπτωση; Είναι σύμπτωση; Στο βαθμό που το χασάπικο δεν είναι μπουτίκ κρεάτων, αυτό που μπορεί κανείς βάσιμα να πεί είναι ότι αν υπάρχει ένας κλάδος επαγγελματιών που ποσοστιαία είναι λιγότερο δήθεν απο κάθε άλλον, αυτός σίγουρα είναι ο κλάδος των κρεοπωλών. Και στο βαθμό που όχι απλά δε τους παίρνει να είναι δήθεν αλλά και είναι και η επιλογή τους αυτή και ο τρόπος ζωής τους και ο γενικότερος τρόπος του φέρεσθαι,τότε η κρεμασμένη στη γωνία του χασάπικου γονική φωτογραφία βρίσκει το δικαιολογητικό λόγο ύπαρξής της εκεί .
Το επάγγελμα του χασάπη είναι ένα ιδιότυπα κλειστό επάγγελμα, με την έννοια ότι κατεξοχήν κληρονομείται απο πατέρα σε γιό. Με τη πρόσθετη έννοια ότι δεν είναι ένα ελκυστικό επάγγελμα που μπορεί να τραβήξει παρείσακτους εύκολα-μετά βίας μπορεί ίσως κάνα σώγαμπρο-και με την ακόμα επιπρόσθετη έννοια ότι είναι ένα αχάριστο επάγγελμα που απαιτεί πολύ περισσότερες ώρες παρουσίας του επαγγελματία στη δουλειά του απ'όσες επιτρέπει ή επιβάλλει το επίσημο ωράριο.
Αυτά ακριβώς τα στοιχεία που ανέφερα πιό πάνω είναι κατ'ουσίαν και ο πυρήνας του σκεπτικού για τη κρεμασμένη φωτογραφία του γονιού στη γωνιά του χασάπικου: το έντονο δέσιμο πατέρα-γιού, αυτή η δυνατή αίσθηση μιάς επαγγελματικής ιδιότητας που κληρονομείται, η ιδιότυπη μόνωση που φέρει στα μέλη αυτής της κοινότητας ο τρόπος ζωής,ο σκληρός τρόπος ζωής και εργασίας, αυτού του μόνιμα παρεξηγημένου κλάδου, που σχεδόν διαβιοί σε ένα καθεστώς κρυφής,λανθάνουσας, αφανούς ανυποληψίας. Απο τ'άγρια χαράματα μέχρι πολλές φορές αργά το βράδυ, ο χασάπης-και ο γιός του-ξημεροβραδιάζονται στο ψυχρό,ζοφερό σκηνικό ενός κατ'αρχάς ρυπαρού επαγγέλματος, που το φωτίζει το ακόμα πιό ψυχρό φώς των λαμπτήρων φθορίου και η συνεχώς διαχεόμενη ψύχρα του ψυγείου που κάθε τόσο πρέπει ν'ανοίξει.Μέσα σ'αυτό το σκηνικό λοιπόν είναι πολύ λογικό να αναπτύσσεται μιά αλληλεγγύη ανάμεσα σε πατέρα και γιό που είναι μιάς άλλης,διαφορετικής τάξης απο τών υπόλοιπων που κι εμείς έχουμε υπάρξει παιδιά του πατέρα μας. Και μάλιστα είναι μιά ιδιότυπη αντρική αλληλεγγύη. Ο χασάπης και ο γιός του ζούν μιάν ιδιότυπη εξορία μέσα σ'ενα κλίμα κρύας, συμβατικής αλλά και αποστασιοποιημένης αποδοχής τους απ'τον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο. Αυτό το γνωρίζουν ή το διαισθάνονται και σε κάθε περίπτωση πάντως το βιώνουν. Και πικραίνει μ'ενα σεμνό,βουβό παράπονο τη λίγη, έξω απ'το χασάπικο, ζωή τους.
Αν εξαιρέσει κανείς το Πάσχα, όπου σε κάποια γωνιά του χασάπικου ή το πιό πιθανό στην άκρη του πάγκου,μπορεί κανείς να δεί μιά σύνθεση με αυγά ή άλλα σχετικά με τη γιορτή στολίδια,τα χάσάπικα δεν έχουν χώρο -ούτε και διάθεση προφανώς -για διακόσμηση. Αν όμως κοιτάξτε ψηλά στη γωνιά πάνω απ'τη πόρτα του μεγάλου ψυγείου, μιά ασπρόμαυρη φωτογραφία, σ'ενα χρυσαφί, μαυρισμένο απ'το καιρό πλαίσιο, η εικόνα του γονιού μαρτυρεί τη βαθειά, ουσιαστική διακοσμητική ομορφιά ενός ειλικρινούς αισθήματος, που καμμιά φορά το φωτίζει το δειλό,ντροπαλό και συνεσταλμένο τρέμουλο ενός μικρού καντηλιού. "Τίμα το πατέρα σου", απ'το παιδί ενός χασάπη.
