Κι αν υποθέσουμε ότι το βλέμμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αφορμή για να διατυπώσει ο Θεός κάποια αιτήματα του στην ανθρωπότητα? Κι αν χρησιμοποιεί σαν όχημα μιά ομορφιά που έπλασε σε μιά στροφή ενός ευτυχισμένου ονείρου Του? Έχουμε τότε εμείς το δικαίωμα να αποστρέψουμε το δικό μας βλέμμα μπροστά σε μιά τέτοιου κύρους διατύπωση?

Ολόκληρος ο κόσμος είναι σπαρμένος με τις πιθανότητες να βρεθεί στο δρόμο μας ένα διαμάντι:ο ένας το βρίσκει σκάβοντας, ο άλλος βουτώντας σε μιά φαινομενικά βρώμικη, λασπερή λίμνη, ένας τρίτος το βρίσκει το πρωΐ, κάτω απ το μαξιλάρι του, στο βιβλίο που ξεφύλλιζε πριν αποκοιμηθεί και κάποιος άλλος τέλος στα μάτια του κοριτσιού που μοίραζε φυλλάδια για την οστεοπόρωση. Ίσως.
 
Τα διαμάντια τα βρίσκει αυτός που τα θέλει και τα θέλει αυτός που στη πραγματικότητα ήδη τα κατέχει. Γιατί διαμάντια είναι οι προθέσεις μας να δώσουμε στο βλέμμα μας εκείνη την αντανάκλαση που είχε η αρχική, η πρώτη, η θεϊκή διατύπωση ομορφιάς.