Ο ορισμός της ιδιοσυγκρασιακής αυτοπροσωπογραφίας:ο Ναντάρ με φόντο τη τοιχοποιία των κατακομβών του Παρισιού. Ένας μποέμ στον Άδη...σχεδόν.
Πού βρίσκουν κάποια πρόσωπα τόση ενέργεια και κάνουν τόσα πολλά και τα κάνουν τόσο καλά και όλα αυτά που κάνουν είναι ταυτόχρονα τόσο καινοτόμα, αυτό είναι κάτι που πέρα απο εύλογη απορία, είναι και αφορμή γιά πηγαίο και ανυπόκριτο θαυμασμό. Για τον Nadar ο λόγος.
Το στούντιο του Νανταρ είναι ο χώρος όπου -γενναιόδωρα και τολμηρά-φιλοξενήθηκε η πρώτη έκθεση των Ιμπρεσσιονιστών.Ο Ναντάρ σαν προστάτης των τεχνών.
Όπου Ναντάρ, εννοούμε πάνω απόλα τον μεγάλο καινοτόμο και πρωτοποριακό για την εποχή του φωτογράφο. Αυτόν που, ενώ διέπρεψε, όσο κανένας ποτέ, στο διάσημο στούντιο της οδού των Καπουτσίνων, στο Παρίσι, το ορμητικό του ταμπεραμέντο τον έφερε -πρώτον αυτόν- να αναζητήσει τα όρια του φωτογραφικού κόσμου στα ίδια τα όρια της γής. Αφού κατόπτευσε την επιφάνεια της γής και μάλλον την βρήκε πληκτική γιά την ιδιοσυγκρασία του, ανέβηκε σε ένα αυτοσχέδιο αερόστατο και είναι αυτός που μάς έδωσε τις πρώτες εναέριες λήψεις, ένα τεχνικό επίτευγμα ολκής ακόμα και με σημερινούς όρους.
Χαρακτικό-Ύμνος του Ντωμιέ γιά τη συμβολή του Ναντάρ στη τέχνη της φωτογραφίας. Υπάρχει φωτογράφος που δε θάθελε έναν τέτοιον ύμνο;
Η δημιουργικότητα όμως εκεί ψηλά δεν είχε πολλά περιθώρια ανάπτυξης. Βαρέθηκε σύντομα την ευκολία τής εντύπωσης της εναέριας λήψης κι έτσι, σκάβοντας με την οξυδέρκεια τού σε μόνιμη εγρήγορση μυαλού του, ανακάλυψε τον επόμενο φωτογραφικό του στόχο: τις κατακόμβες του Παρισιού! Ένα γοτθικό σκηνικό αντάξιο του Βικτόρ Ουγκό. Στα ανήλιαγα αυτά και υγρά μέρη, εκείνη την εποχή, η φωτογράφιση ήταν απλά αδιανόητη. Ο Ναντάρ συνέλαβε και ανακάλυψε τον τεχνικό φωτισμό. Μοιάζει αυτονόητο αυτό σήμερα αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Μόνο ένα ερευνητικό μυαλό, που ψάχνει να εκφραστεί και που μοιραία βρίσκεται αντιμέτωπο με δισεπίλυτα τεχνικά προβλήματα, θα αναζητήσει και τη λύση τους. Πάντως ακόμη και σήμερα οι κατακόμβες του Παρισιού, φωτογραφημένες απο τον Ναντάρ, παραμένουν ένας σταθμός σ'αυτό που θα λέγαμε "τέχνη της ιδιοσυγκρασίας".
Ένα ζοφερό σκηνικό, δαιμονικά αποτροπαϊκό, τόσο διαφορετικό απο την ροδαλή πραγματικότητα της Δεύτερης Αυτοκρατορίας του Ναπολέοντα του Γ΄ και τα μεγαλεπήβολα οράματα του μεγαλομανούς βαρώνου Ουσμάν, που ξανασχεδίαζε ένα Ρωμαϊκής σύλληψης Παρίσι. Πάνω κούκλα, κάτω πανούκλα. Ένα Παρίσι σοκαριστικό και τόσο ,μα τόσο μαύρο. Η μαύρη όψη της πόλης του φωτός.
Ο Φλωμπέρ κατά Ναντάρ: είναι ο εικονικότερος Φλωμπέρ που ξέρουμε μετά τη Μαντάμ Μποβαρύ που είναι αυτός!
Βέβαια θάταν άδικο ο Ναντάρ να θεωρηθεί μαύρος καλλιτέχνης(γιατί ,γιά τον χαρακτηρισμό καλλιτέχνης δεν χωρά αμφιβολία). Το αντίθετο μάλιστα. Ήταν η ενσάρκωση της ίδιας της χαράς της ζωής και της δημιουργίας...(συνεχίζεται)
